MarbinAlbum

We hebben op de redactie van Progwereld allemaal tegeltjes aan de muur hangen. Onze hoofdredacteur is er gek op, en we kunnen het nooit eens worden over welke bandposters acceptabel zijn, dus wat kan het schelen? Op één van die tegeltjes staat “Schoenmaker, blijf bij je leest”, een advies dat velen van ons maar al te vaak in de wind slaan. Eigenlijk probeert de hoofdredacteur ermee te zeggen dat we niet moeten proberen platen te recenseren die niets met prog te maken hebben. Anders hadden we wel “Ballroom Wereld” of “Zydeco Wereld” geheten, nietwaar? Dat neemt niet weg dat er af en toe grensgevallen zijn, of producten die de argeloze muziekconsument op het verkeerde been zouden kunnen zetten. In die gevallen is het toch verstandig er enige woorden aan vuil te maken. Of zoals het tegeltje boven het koffiezetapparaat vermeldt: “Een gewaarschuwd mens telt voor twee!” Daarom toch deze bespreking van deze nieuwe release van Marbin.

Marbin is een Amerikaanse jazzrock formatie, die is opgericht door twee Israëlische muzikanten. Ze specialiseren in een doorgaans fraaie blend van jazz, prog, blues en metal, die des te meer bijzonder is door die Israëlische achtergrond. Vooral in het spel van saxofonist Markovitch hoor je de typische klezmer-invloeden, die in de meeste progressieve rock jammerlijk onderbelicht blijft, laat staan in dit soort fusion. Marbin zat niet voor niets een aantal jaren bij het exotische jazzrock label Moonjune, hun nieuwste plaat heet niet voor niets “Shreddin At SweetWater”. De uitgave waar ik op wil wijzen is echter wel heel bijzonder.

In deze lastige tijden, waarin de mannen van Marbin midden in een grote Amerikaanse tournee hun activiteiten moesten staken, hebben Markovitch en Rabin de gelegenheid te baat genomen om hun eigen  projectjes uit te werken. Met “Russian Dolls / Ten Years In The Sun” brengen ze die twee projecten in één fraaie verpakking uit. Wie echter rekent op meer stomende jazzprog komt bedrogen uit.

Saxofonist Danny Markovitch brengt onder de titel “Russian Dolls” een verzameling stukken die hij op zeer jonge leeftijd schreef. Het is een collectie die vooral liefhebbers van muzak al aanspreken. Het enige dat deze nummers onderscheid van het soort geestdodende prakjazz die mijn oude vader placht te draaien op zondagochtend, is het feit dat het heel goed gedaan is.

De plaat begint al heel onheilspellend met een gezellig walsje en daarna wordt het niet beter. Ik kan niet genoeg onderstrepen hoe knap het allemaal gespeeld is, drummer Sanchez is bijvoorbeeld een veelvuldig bekroonde klasbak en Markovitch is zelf een enorm toeterbeest, maar dat kan niet verbloemen dat dit muzikaal behang is van de ergste soort. Ik draai de meeste platen wel een keer of vijf alvorens ik een recensie schrijf, maar dat kon ik in dit geval niet opbrengen. Wat Markovitch, die op de reguliere platen van Marbin zo ruig speelt dat je trommelvliezen er ruw van worden, bewogen heeft om deze gladde smurrie op te nemen, is me dan ook een raadsel. Alleen Years That Ask Questions is een lekker stukje bebop, maar ook dat staat mijlenver van de Marbin-sound.

“Ten Years In The Sun” is een heel ander verhaal. Rabin speelt op 14 korte stukjes meesterlijk op zijn akoestische gitaar, alsof hij in zijn eentje de herinnering aan het teloor gegane new age label Windham Hill in leven probeert te houden. Veertien mooie, dromerige stukjes tokkelgitaar brengen de luisteraar even helemaal tot rust. Er is geen groter contrast met de heksenketel waar Marbin gewoonlijk voor staat, maar juist daarom zijn deze stukjes een aardige verrassing.

Ook deze muziek heeft niks met prog te maken en meer met Django Reinhardt en Paco de Lucia, maar het is op z’n minst originele muziek. Dat maakt de James Last imitatie van Markovitch nog niet goed, overigens. En wie dacht: “Ha Marbin! Dat wordt scheuren!”, die is gewaarschuwd. Zoals op ons toilet wordt vermeld: “Van het concert des levens krijgt niemand het program.”