Atkinson, Marc Album

‘Alsjeblieft, weet dat dit een solo- en volledig akoestisch album is, dus het is niet echt prog, maar ik hoop dat je er desondanks van geniet’, grapt Marc Atkinson in een mailtje als hij mij digitaal zijn nieuwe album stuurt.

Pure prog of niet, een nieuw album van Marc Atkinson verdient zeker aandacht op Progwereld. Atkinson is met name bekend zijn werk met Riversea. Deze band heeft twee uitstekende albums op z’n naam staan. Begin dit jaar verscheen het album “Chroma” van Moon Halo met Atkinson op zang. Deze muziek vertoont verwantschap met Riversea, al heeft laatstgenoemde mijn voorkeur, de plaat van Moon Halo is zeker mooi.

Atkinson heeft de coronaperiode gebruikt om veel nummers te schrijven. De mooiste songs hebben een plek gekregen op zijn nieuwe soloalbum “Black And White”. Wat vooral opvalt bij het beluisteren van deze cd is hoe mooi Marcs stem is. Zijn warme stem past erg goed bij de gevoelige muziek, net zoals dat bij Riversea het geval is. Ik houd van erg van songgerichte prog en wat Marc biedt op deze cd is een uitgeklede Riversea. Geen toetsen, alleen Marc en zijn gitaar. Een goed voorbeeld hiervan is het eerste nummer, A Part Of Me, waarmee hij direct de toon voor de plaat zet, maar nog meer met het prachtige The Book, een wat dromerige/mysterieuze sfeer, lichtelijk sentimenteel maar zeer fraai.

“Black And White” bevat ook typische singer-songwriter songs. Met mijn eigen ogen dicht zie en hoor ik Marc zingen in een pub, ben ik met vrienden en drinken we een Guinness. “Black And White” is ook zo geproduceerd dat het is alsof Atkinson in je huiskamer staat de zingen. Brave The Storm is zo’n nummer, dat duidelijk gaat over hoop houden in deze moeilijke coronatijd.
Nog een paar nummers die ik er uit wil halen; No More Days In The Sun is/klinkt als een gospelnummer. Ik vind het één van de meest interessante nummers ook. I’m not ready for judgement day’, zingt Atkinson refererend aan allerlei eindtijdscenario’s die de ronde doen. True Love is ook een erg mooi nummer. Wellicht voor sommigen teveel een tranentrekker, maar als het zo wordt gedaan als Atkinson het doet vind ik het heel mooi. “Black And White” eindigt met Lifeline. Dat is een regelrechte ode aan de muziek. Een fraaie song over hoe belangrijk muziek is voor Marc. Zeker in deze coronaperiode.
Ik kan niet anders zeggen, “Black And White” is een heel overtuigend album vol met fijne songs.

Bij deze solo-cd hoort ook een tweede cd met covers. Ik zal even de meest interessante songs voor de proggers eruit halen. Queen en Peter Gabriel zijn met twee nummers vertegenwoordigd. Van Queen brengt Atkinson Somebody To Love en These Are The Days Of Our Lives. Ik wil speciaal even stilstaan bij het nummer van “Innuendo”. Ik weet nog goed dat ik voor het eerst “Innuendo” draaide en These Are The Days Of Our Lives pakte me direct. Marc zingt het alleen met gitaar en het adagium dat een nummer heel goed is als het tot op het bot is gestript, gaat nog maar eens op. Bloedmooi. Van Gabriel brengt hij Slegdehammer en Here Comes The Flood. Ondanks dat “So” één van mijn favoriete albums is, heb ik met Slegdehammer niet zoveel. Maar Marc doet dat nummer goed. Waar Gabriel uiteraard Here Comes The Flood op toetsen brengt, doet Atkinson het op gitaar. Maar wat blijft het een indringend en indrukwekkend nummer. Opvallend is verder de versie van Marillions When I Meet God. En heel mooi vind ik We All Need Some Light van Transatlantic, een nummer dat smeekt om akoestisch uitgevoerd te worden.
Kortom, schenk je wat lekkers in, steek een kaarsje aan en stop “Black And White” in je cd-speler. Daar lenen zich deze donkere tijden zich bij uitstek voor. We All Need Some Light.