Atkinson, MarcAlbum

Oké, even vooraf een disclaimer. Dit is meer een singer-songwriter album dan een progplaat. Ben je alleen fan van lange nummers vol met onverwachte wendingen en continu omslaande sferen? Sla deze recensie dan gerust over. Houd je net als ik van fijne songgerichte muziek, ook nog uitgevoerd door een uitstekende zanger die zijn verdiensten heeft binnen de prog, blijf dan zeker lezen.
Ik heb het over de nieuwe solo-cd van Marc Atkinson. Op “Heart & Soul” brengt hij (wederom) prachtige liedjes, die aangenaam zijn om naar te luisteren. Drie jaar geleden was ik al positief over “Black & White”, ik ben dat, om maar met de deur in huis te vallen, ook over deze nieuwe plaat. Atkinson is bekend van bands als Nine Stones Close, Riversea en Moon Halo. Kort samengevat: sfeervolle en songgerichte prog.

Sfeervol is “Heart & Soul” zeker. Door de singer-songwriter aanpak ook intiem. De cd begint met het titelnummer. Een mooi liedje met de nodige gospelinvloeden en ik hoor in de verte flarden van Peter Gabriel’s Sky Blue. Het tweede nummer is het fijne en relaxte popliedje See Right Through You, dat zich in je hoofd nestelt.

Een bijzonder nummer vind ik The End of the World. Dit nummer start met de aankondiging van een nieuwslezeres die vertelt dat Rusland de ‘speciale operatie’ in Oekraïne is begonnen. Dit vind ik Atkinson op z’n best: geëngageerd, gloedvol en beschouwend. Vergelijk het met een nummer als Strange Land op Riversea’s “The Tide”. De gitaarsolo van Martin Ledger zorgt voor de proggy inslag.
Op dit album zijn veel rustige liedjes te horen. Soms een ode aan de liefde, zoals The Way That You Love Me, soms weer meer beschouwend, zoals Before The Day The World Dies.

Daarom valt Never Give Up op. Een meer rockend (of zo u wilt meer proggy) nummer. Deze plaat heeft zo’n nummer echt nodig. Want de liedjes van Atkinson zijn goed, maar soms kabbelt het me wat te veel een beetje voort. Met The Dance of Light & Dark besluit Atkinson deze plaat. Een bijzonder fraaie song. Met een Dire Straits-achtig gitaargeluid (het roept herinneringen op aan Brothers in Arms).

Marc Atkinson heeft wederom een zeer genietbare plaat gemaakt. Er staan hele mooie liedjes op, maar als geheel vind ik ‘m net wat minder dan “Black & White”. En dat is direct dan de persoonlijke noot; het raakt mij op de een of andere manier minder. Neemt niet weg dat als je van Atkinson’s warme stemgeluid houdt en je een songgerichte plaat kunt waarderen, je zeker veel luisterplezier kunt beleven aan “Heart & Soul”.