Marchesi ScamorzaAlbum

Het hebben van een maffe, onuitspreekbare bandnaam is bijna een traditie  bij Italiaanse progbands. Wat te denken van Premiata Forneria Marconi en waar zouden we zijn zonder Banco Del Mutuo Soccorso? Wat dat betreft loopt het in 2009 opgerichte Marchesi Scamorza lekker in de rij mee. Marchesi laat zich vertalen als markies en scamorza is een peervormige kaas die gemaakt is van volle koemelk. Lekker hoor. De naam spreekt in elk geval enorm tot de verbeelding, maar kun je dat ook over de muziek van het vijftal zeggen?

Nou, dat valt wel mee. Alle goede bedoelingen ten spijt maar echt enorm is het niet wat de heren op “Hypnophonia”, hun tweede album, laten horen. De band maakt typische jaren ’70 Italo-prog richting PFM – niks meer en een heleboel minder. We horen af en toe aardige partijen basgitaar van Paolo Brini en ook gitarist Lorenzo Romani is niet verkeerd. Er is een nummer met fraai pianospel en als de zanger zich in rustig vaarwater houdt gaat het prima. Ook de drummer doet geen domme dingen. Toch komt er maar niks boven het maaiveld uit. Waar het aan schort zijn de composities. Het op zich vrij korte schijfje (43 minuten) telt er slechts vijf en omdat deze in de moerstaal gezongen stukken nogal bleek zijn, wordt het nergens intrigerend genoeg voor een goed gevoel. Ook is het jammer dat de arrangementen weinig diepgang en warmte kennen waardoor het geheel nogal tweedimensionaal overkomt.

Het album gaat nog hoopvol van start met het merkwaardig getitelde 1348 waarvan de caliope-achtige refreinen enige gedrevenheid  naar voren laten komen en ook het dertien minuten durende Il Cammino Delle Luci Erranti kent enkele aantrekkelijke  passages. Toch zijn er van die momenten die je gedachten doen afglijden. Uiteindelijk gaat meer dan de helft van het album aan je gedachten voorbij. Misschien moet Enrico Cazzola eens wat nieuwe synthesizers aan zijn arsenaal toevoegen, zodat hij wat meer verschillende klanken op zijn pallet heeft en doet de hele band er goed aan zich in te laten schrijven voor een slipcursus.

Ik ben ervan overtuigd dat deze band veel beter had gekund. Ik schrijf ze nog niet af, maar vooralsnog zie ik ze als een pakje gesneden 20+ kaas uit de Lidl.

Dick Van Der Heijde