Galletti, MarcoAlbum

Marco Galletti maakte op de eerste twee albums van Arcansiel furore als zanger en toetsenist, om daarna een solocarrière te beginnen. Hoewel, carrière is misschien een wat groot woord als er in dertien jaar net twee albums uitgebracht worden.

De hoes van het album bevat een afbeelding uit de vijftiende eeuw: Sandro Botticelli’s La primavera, een van de populairste werken van deze kunstenaar. Als tijdgenoot van Da Vinci en Michelangelo werd hij uiteindelijk te conservatief bevonden naast de vernieuwingsdrift van genoemde anderen. Waardering oogstte Botticelli voor zijn heldere stijl, scherpe contouren en sierlijke vormen. Heeft Marco Galletti voor deze voorkant gekozen uit pure liefde voor het schilderij? Associeert hij zich sterk met de schilder? Is de muziek op het schilderij gebaseerd? Toetsing van de laatste hypothese moet ik de lezer helaas schuldig blijven, daar ik het Italiaans beslist niet meester ben.

De binnenkant van de hoes belooft ons: ‘an old master keyboard, a Fender Stratocaster and a notebook pc were used, all the rest was software…’ We zijn maar vast gewaarschuwd.

Voluit kopt de hoes trouwens: “La Luce Che Illumina I Sogni – Musical Objects By Marco Galletti”. Dekt de man zich hiermee nog verder in? Wordt een eventuele observatie ‘dit is helemaal geen muziek’ onmiddellijk weersproken met ‘geeft niet, het zijn alleen maar muzikale objecten’?

Terwijl het eerste nummer, E Vorrei… inzet, krijg ik voortdurend de indruk dat de heer Galletti een groot fan van Jean-Michel Jarre was. De fascinatie met technologie, die ik vermoed uit Galletti’s ‘instrument’keuze, doet me in combinatie met de sound van dit openingsnummer dan weer meer aan bijvoorbeeld Ayreon denken. Gelukkig ontbreekt wel de bombast van laatstgenoemde. Wel doet met name het ‘drumwerk’ uit de computer behoorlijk knullig aan: het roept bij mij vooral associaties op met een bepaald slag verslavende computerspelletjes dat begin jaren ’90 populair was en die tegenwoordig erg campy aandoen.

En dat is jammer, want de heer Galletti ontpopt zich hier wederom als een bijzonder smaakvol toetsenist, of het nu gaat om het creëren van sferische passages (E Vorrei…) of om gedetailleerde melodieën (L’Aria Che Respiri). Buiten de toetsen vormt de gitaar het enige ‘echte’ instrument en deze speelt nog een vrij bescheiden rol, wat op een symfonisch album natuurlijk niet direct een bezwaar hoeft te vormen; daar zijn meer bands uit ‘ons’ genre groot mee geworden. Het gevaar ligt natuurlijk op de loer dat tegen de suffe achtergrond van de computerbeat het toetsenspel sneller positief opvalt, maar ik denk eigenlijk dat ook zonder dat contrast Marco Galletti in het toetsenistengilde minstens bovenin de middenmoot mee kan komen.

Dan de zang. Nou ja zang…? Muzikale objecten met Marco’s stemgeluid. Laten we er maar niet omheen draaien: de man is geen begenadigd zanger. Nou was hij dat ten tijde van Arcansiel ook al niet, maar in deze soberder muzikale objecten staat die tekortkoming nu eenmaal wat meer op de voorgrond. Op een aanzienlijk deel van de cd doet hij niet eens zijn best melodie in zijn monoloog te brengen, op een deel waar hij dit wel doet (bijvoorbeeld op Abbracciandoti), zijn de uithalen meer dan eens zo misplaatst (ik kan dit echt niet meer afdoen met het symfocliché ‘breekbaar’) dat het plaatsvervangend schaamrood me keer op keer naar de kaken stijgt.

Op compositieniveau valt er op dit album dan weer weinig aan te merken. De acht tracks zijn voldoende afwisselend om het interessant te houden. Heldere stijl, scherpe contouren en sierlijke vormen, ja, ik herken wel iets van zijn vermoede inspiratiebron Botticelli terug.

Dat Marco Galletti zich niet heeft laten verleiden tot het creëren van een veel te lang album, heeft aan dit goede beeld ongetwijfeld in positieve zin aan bijgedragen.

Wat hebben we met dat al? Een album van iemand met gevoel voor melodie en compositie en bovendien een zeer behoorlijke keyboardvaardigheid. Maar wellicht moet hij voor een volgende gelegenheid toch maar weer een echte band om zich heen verzamelen, want een aanmoedigingsprijs vanwege het feit dat hij dit toch maar mooi in zijn eentje geklaard heeft, gaat in elk geval bij mijzelf voorbij aan de essentie van genieten van muziek.

Casper Middelkamp