Marek Arnold’s Artrock ProjectAlbum

Menig progger zal nog nooit van de naam Marek Arnold gehoord hebben. Merkwaardig, want zonder het te weten hebben zeer veel proggers naar muziek geluisterd waar hij een aandeel in heeft.

Marek Arnold is een Duitse multi-instrumentalist die al heel lang meedraait in het progwereldje. Hij maakt onder andere deel uit van de groepen Cyril, Seven Steps To The Green Door en Flaming Row. Daarnaast werkte hij, voornamelijk als toetsenist en saxofonist, mee aan talloze andere projecten en albums van muzikanten, zoals Damanek, UPF en The Samurai Of Prog. Langzamerhand vond de Duitser het tijd worden om ‘op eigen benen’ te staan.

Deze, niet officiële, ep met drie nummers is de opwarmer voor een in 2023 te verschijnen album van een letterlijk groots project, genaamd Marek Arnold’s Artrock Project. Een project waar enorm veel gasten aan meewerken. Met deze ep krijg je een idee wat je op dat album kunt verwachten. Het eerste nummer Stay vind je hier in de originele (lange) uitvoering en een sterk ingekorte versie.

Arnold componeerde het nummer als ‘hymne’ voor het Reichenbach Artrock Festival. Aan het nummer vallen drie dingen op. Ten eerste de geweldige zang van Melanie Mau, die we ook kennen van Flaming Row. Verder het lekker ontspannen en soepele pianospel van Arnold zelf. Maar de kers op de taart mét slagroom is toch wel de weergaloze gitaarsolo van Kalle Wallner (RPWL). Het nummer is krachtig en ligt uitstekend in het gehoor. Alsof het niet op kan horen we het kenmerkende vioolspel van Steve Unruh en (uiteraard) de saxofoon van Arnold zelf.

Het paradepaardje van het volledige album is ongetwijfeld de suite Berlin 2049. Het nummer, dat ruim 26 minuten klokt, gaat over hoe Berlijn er in 2049 uit zou kunnen zien. In dat verhaal domineert kunstmatige intelligentie de mens. Marek Arnold zegt daarover: “Waarschijnlijk had ik deze suite beter 2029 kunnen noemen in plaats van 2049, als ik kijk naar wat er alleen al in de afgelopen zes maanden is gebeurd met de ontwikkeling van AI. Het lijkt erop dat we meer aan het einde van dit decennium zijn dan ons fictieve verhaal vertelt.”

Op deze ep horen we een tot vijf minuten ingekorte versie waarin Derek Sherinian op de van hem bekende wijze op toetsen zijn stempel drukt. Dat we niet alleen te maken hebben met progrock horen we in de laatste minuut met een stevige portie (prog)metal. Deze niet officiële ep is te beluisteren op onder meer Spotify en YouTube.