Mariana SemkinaAlbum

De mens heeft elkaar, gedurende de gehele geschiedenis, fantasieverhalen en fabels verteld. Het is dan ook niet gek dat dit soort sprookjesachtige folk welhaast tijdloos is. In elke generatie komen wel platen in deze stijl uit. Je zal daarom van goeden huize moeten komen om met dergelijke muziek op te vallen, hetgeen zeker het geval is bij deze Russin.

Mariana Samkina is immers bepaald geen onbekende naam in de progwereld. Samen met toetsenist Kleb Kolyaldin maakte ze furore als zangeres bij iamthemorning. Deze band produceert progrock waarin klassieke tonen leiden tot een fabelachtige, onderhuidse spanning. Mariana’s gevoelige, heldere zang, die dikwijls aan Kate Bush doet denken, is een van de belangrijkste wapenen in het arsenaal van deze band. Folkmuziek van haar hand lijkt dan ook een logische keuze. Verder spelen niet de minste gastartiesten mee op deze plaat: waaronder onder meer Jordan Rudess van Dream Theater-faam op piano. Genoeg redenen dus om met hoge verwachtingen aan dit album te beginnen.

Het eerste dat opvalt, is het mooie artwork dat geïnspireerd is door de Vanitasbeweging: een kunststroom die zich richt op de eindigheid van het leven en de vluchtigheid van plezier. Deze tragische melancholica zet zich door in de muziek die eveneens een sombere sfeer kent. Semkina heeft het klein gehouden. Dit album klinkt hierdoor fragiel en intiem, wat daarenboven onderstreept dat we van doen hebben met een persoonlijk, therapeutisch album. Hoewel de focus meer op de strijkers en de gitaar ligt in plaats van op de toetsen, valt deze plaat qua stijl in het verlengde van iamthemorning. Nog steeds is daar die subtiele, onderhuidse spanning. De stijl van de muziek doet echter ook denken aan Sally Oldfield, hoewel de klanken hier meer introspectief en minder zweverig zijn. Het natuurrijke van deze muziek komt echter overeen. In elk geval komen tijdens het beluisteren regelmatig beelden van Doctor Zhivago’achtige vlaktes en weides naar boven.

Deze breekbare folkstijl vindt zijn plek op verscheidene opvallende composities. Met Dark Matter begint het album rustig. De strijkers zorgen voor een neerslachtige sfeer die direct in het oog springt. De arrangementen klinken verstild en het nummer loopt op een bedachtzaam tempo voort, met een subtiele climax in het tweede gedeelte. Deze fluisterende stijl dwingt tot focus. Invisible heeft een heerlijk sinistere intro. Het zijn schemerige klanken, met een schaduwrijke dreiging, wat anticipatie opwekt voor een uitbarsting die nooit komt. Hoewel een climax ontbreekt, blijf ik maar terugkomen naar de mooie vloeiende structuur van deze compositie, waarbij strijkers steeds strakker en snijdender klinken. Turn Back Time brengt wat meer pit. Het is net wat meer episch. De interactie tussen de drums en bas zorgt althans voor een lekkere snelheid die het nummer filmisch doet aanvoelen. Dit gevoel wordt versterkt door de strijkers die razen als wind achter de oren. De wolken zijn even geklaard, hetgeen voor opluchting zorgt.

Het album bevat een schatkist aan dit soort muzikale parels en wil men minpunten ontwaren dan moet het spreekwoordelijke vergrootglas van stal worden gehaald. Eigenlijk kan enkel gewezen worden op het lage tempo. De spanningsbogen zijn daarenboven subtiel. Dit werkt prima als je aandachtig luistert naar de prettige details, maar over de speakers vloeien de nummers toch wat in elkaar over. Niettemin werkt deze traagheid ook rustgevend. De muziek past hierdoor uitstekend bij de nachtelijke uren, hetgeen, gezien de titel van deze plaat, geen toeval kan zijn.

“Sleepwalking” is kortom bepaald geen onverdienstelijk debuut. Het is weliswaar een rustig album, maar door de prettige stem van Samkina, de sterke arrangementen en de mooie melancholieke sfeer wordt de aandacht goed vastgehouden. Met platen als deze beginnen de muzikale twenties uitstekend!