Marianas Rest

Fata Morgana

Info
Uitgekomen in: 2021
Land van herkomst: Finland
Label: Napalm Records
Website: https://www.marianasrest.com/
Tracklist
Sacrificial (7:47)
Glow From The Edge (6:18)
Pointless Tale (5:51)
The Weight (9:32)
Horrokseen (3:11)
Fata Morgana (7:12)
Advent Of Nihilism (7:03)
South Of Vostok (7:06)
Nico Heininen: drums
Aapo Koivisto: toetsen
Niko Lindman: basgitaar
Nico Mänttäri: gitaar
Jaakko Mäntymaa: zang
Harri Sunila: gitaar
Fata Morgana (2021)
Ruins (2019)
Horror Vacui (2016)

Sommige recensies kan je kort en krachtig afhandelen.

De oplettende lezers onder ons weten dat ik als één van de hardste jongens binnen de Progwereld groep geëmotioneerd kan raken van muziek van bands als Swallow the Sun, Draconian, Insomnium en in mindere mate Hallatar.

Daarom kan ik kort van stof zijn over dit album. Als je evenals ik liefhebber bent van bovengenoemde bands kan het niet fout gaan bij deze aankoop. De muziek van Marianas Rest ademt namelijk sterk de invloed van Swallow The Sun en Draconian. “Fata Morgana” is een perfecte mix van verschillende elementen die deze bands namelijk ook gebruiken. Bij vlagen knetterhard, maar vooral melancholisch, meeslepend en overgoten met een dikke saus van tragedie. Evenals de genoemde bands is het Finse Marianas Rest sterk in het creëren van een mistroostige atmosfeer.

Marianas Rest is een zes koppige melancholische doom/death metal band afkomstig uit Kotka in Finland. De band is ontstaan in 2013. Volgens eigen zeggen nodigt de band de luisteraar met hun muziek naar een verontrustende maar mooie plek te reizen die warm en gastvrij is. Maar die plek moet bij voorkeur ook spookachtig en hopeloos aanvoelen. Die stelling kan je ruimschoots vinden, Marianas Rest is een band die de Finse melancholie en het verdriet van het barre winterlandschap belichaamt en tegelijk de sociale kilte van de mensen vertegenwoordigt.




 

Een detail wat ik niet moet vergeten te noemen is dat je dit album het beste onder een hoofdtelefoon kunt luisteren. De productie steekt zo in elkaar dat de ontroerende details in de muziek minder goed uitkomen tijdens het luisteren in de auto, op de speakers in een grotere ruimte of een omgeving waar je snel wordt afgeleid. Wat bedoel ik dan precies? Bijvoorbeeld de mijmerende gitaren onder de vette riffs, het subtiel toetsenspel wat zorgt voor de ontroering en het meeslepende karakter van de songs. De cello in de titeltrack, de heerlijke opbouw van The Weight, maar ook de verschillende emoties die zanger Jaakko Mäntymaa in zijn performance kan leggen, hoewel velen zijn geschreeuw misschien afstotelijk zullen vinden.

Zoals gezegd; ik zou kort zijn. Met het tweede album van deze formatie kruipen ze dicht tegen de kwaliteit aan die de genoemde bands in deze recensie ook afleveren. Melancholie op Olympisch niveau.

Send this to a friend