MarillionConcert

Marillion doet dit najaar een korte tour door Groot Brittannië, Duitsland, Frankrijk en Nederland. De twee uitgekozen zalen in Nederland waren dit keer het Patronaat in Haarlem en de Pul in Uden. Gezien de populariteit van Marillion in Nederland werd door beide zalen besloten het concert op een andere locatie met meer zaalcapaciteit te organiseren. Voor het concert in Haarlem werd gekozen voor zaal de Philharmonie. Deze sfeervolle concertzaal met grote kroonluchters was vanavond zo goed als uitverkocht.

Het voorprogramma was de Canadese zanger Jacob Moon. Hij bracht onlangs een bijzonder album uit, “Fascination” getiteld, waarop hij songs van onder andere Rush, Yes, Radiohead, Peter Gabriel en Marillion zingt. Moon is beroemd om zijn ‘live looping’ kunststukjes. Hierbij neemt hij op wat hij aan het spelen is, en dat in steeds meer lagen laat terugkomen in de song die hij op dat moment zingt en speelt, waardoor zijn gitaarspel steeds meer orkestrale proporties aanneemt. Het aanwezige publiek was hoorbaar enthousiast over het spel van deze sympathieke muzikant. Hij speelde een aantal covers en een paar songs uit het eigen repertoire. En niet geheel toevallig speelde hij een mooie akoestische versie van Kayleigh en Lavender.

Na een korte change-over betraden de Marillion-leden het podium en al snel klonken de eerste tonen van de intro van Invisible Man. Een bijna 13 minuten durend nummer waarmee Marillion regelmatig een concert begint. Ook nu weer zong Steve Hogarth met veel overgave en gevoel voor dramatiek; een prima opener voor de show. De zaal was gelijk zichtbaar en hoorbaar warm gespeeld. De band was eigenlijk al direct op dreef. Opvallend detail was de hoofdtelefoon van Mark Kelly. De toetsenist stond op een behoorlijk hoge raiser en droeg een vrij grote koptelefoon. Ik vermoed dat dit iets te maken heeft met de eerdere hoorproblemen van Kelly en hij alleen op deze manier zijn eigen geluid optimaal kan horen.

Hierna werd een zeer mooie versie van Beautiful uitgevoerd. Na deze eerste twee songs merkte Hogarth op dat ze toch op tour zijn maar zonder nieuw album, maar dat het laatste album ‘Sounds That Can’t Be Made‘ toch nog een beetje als een nieuw album klinkt.

Na de sfeervolle titelsong Sounds That Can’t Be Made volgde Sky Above The Rain. Met name de laatste track was, wat mij betreft, één van de hoogtepunten van de avond. Een sferische song met daarin typische soundscapes waarin Marillion zich toch behoorlijk onderscheidt ten opzichte van veel andere bands in het genre. Na An Accidental Man speelde Marillion een derde track van het laatste album, de song Power. Het is best een aardig nummer maar, naar mijn mening, niet heel bijzonder.

Hierna volgde een ander muzikaal hoogtepunt van de avond, het ruim 15 minuten durende This Strange Engine. Ook nu weer legde Steve Hogarth er zichtbaar veel dramatiek en inlevingsvermogen in, hertgeen overigens begrijpelijk is gelet op de persoonlijke inhoud van de tekst. Het horen en zien van een band in topvorm waar dergelijke tracks met een mooi en aangrijpend verhaal worden gebracht als korte meeslepend toneelstuk, is toch waar veel Marillion-liefhebbers voor kwamen. Dit zijn ook de songs waarin zowel Mark Kelly als Steve Rothery uitblonken qua soleren en natuurlijk het slotstuk waar Steve Hogarth vocaal alles gaf.

Hierna werden Mad en het van het album Marbles afkomstige Neverland gespeeld. Wat voor This Strange Engine gold, gold ook voor het nummer Neverland. Ook dit was met een kleine tien minuten een zeer lange song waarbij de band met veel gevoel voor sfeer telkens weer toewerkte naar een  muzikale climax. Hierna leek het concert bijna ten einde. De band nam het applaus in ontvangst en verliet even het podium om vrij snel weer terug te komen om vervolgens de openingstrack van het laatste album Gaza te spelen. Dit is een nummer met een politieke lading inzake het Palestijns-Israelisch conflict. Begrippen als uitzichtloosheid, wanhoop en het verdriet in de vluchtelingenkampen voeren in deze song de boventoon. Dit alles werd ook nu weer door zowel Steve Hogarth qua zang als Steve Rothery qua gitaarwerk mooi muzikaal vertolkt.

En zo is het, wat mij betreft een concert waar de grote en langere epische songs groots en meeslepend gebracht werden en overduidelijk de smaakmakers van de avond waren.

Verslag: Ard van den Heuvel
Foto’s: Ard van den Heuvel en Ron Kraaijkamp