MarillionConcert

Marillion is één van de meest consistente bands uit de progressieve rock. Niet alleen kent de band sinds zijn debuut maar twee bezettingswijzigingen, waarvan de laatste al bijna 25 jaar geleden, optredens van de Britse band behoren al jaren tot de beste binnen het genre. Een kaartje kopen voor een concert van Marillion is nooit weggegooid geld (hoe duur het kaartje ook is), want je weet dat je een topavond tegemoet gaat. Zelfs als zij louter materiaal spelen van albums die worden beschouwd als de minste werken, dan nóg is het fantastisch.

Voor het zover was moesten we ons eerst door het voorprogramma Sun Domingo worstelen. Nu heb ik een legendarische hekel aan voorprogramma’s, met als voornaamste reden dat de hoofdact daardoor later begint en ik daardoor later thuis ben. Toch was het Amerikaanse viertal bepaald niet slecht. Hun zoete symfopop is wat saai, maar in een semi-akoestische setting, met drummer Ritchie Torrance op één trommel, liet de band horen behoorlijke muzikale kwaliteiten te bezitten. Zanger Kyle Corbett bleek een uitstekende stem te hebben en met de overige leden in samenzang was het vaak best mooi. Een duidelijke gemiste kans was dat ze niet Steve Hogarth op het podium riepen voor Till Then We Wait, hij zingt immers op de plaat dat nummer mee. En hij zat op dat moment achter! Wat is dan de moeite hem één nummertje mee te laten zingen, daarmee het optreden én de naam Sun Domingo voor altijd in het geheugen van de Marillionfan te griffen. Sowieso zie ik lui van de hoofdact nooit iets ‘doen’ met een voorprogramma. Ik bedoel: heeft hij wat belangrijkers te doen ondertussen?

Je zou zeggen, na zo’n semi-akoestische set is het podium binnen vijf minuten klaar voor Marillion, maar we moesten toch nog ruim een half uur wachten, terwijl er ondertussen zenuwachtige mannetjes op het podium van alles checkten. Soms verdenk ik bands er weleens van roadies het podium op te sturen zonder reden, om het publiek te doen laten denken dat ze ‘nog bezig’ zijn. Hoe dan ook, met ‘geduld’ niet als één van mijn voornaamste kwaliteiten, dook de band eindelijk rond half tien op en binnen een paar minuten waren mijn lichte ergernissen als sneeuw voor de zon verdwenen.

De band begon met het van “Holidays In Eden” afkomstige Splintering Heart, een uitstekend nummer om een concert mee te openen. De bekende dynamiekbreak waar het nummer op stoelt, liet horen dat het met het geluid wel snor zat. Het Paard bleek ook qua akoestiek een fantastische zaal te zijn en zelfs achterin de zaal was het geluid uitstekend. Verrassend genoeg (voor mij tenminste, ik heb Marillion slechts tien keer gezien) speelden ze daarna The Release, een b-kantje van Seasons End. Daarna volgden een werkelijk fantastische uitvoering van King (“Afraid Of Sunlight”), het wat langdradige Somewhere Else (van “Somewhere Else”) en een prachtige versie van Fantastic Place (van “Marbles”). Dit zijn allemaal nummers van rond de zeven-acht minuten en bovendien die zanger Steve Hogarth volop de ruimte geven met hart en ziel in de songs te kruipen.

Want laten we wel wezen. Steve Hogarth is gemakkelijk de beste zanger binnen de progressieve rock. Waar andere zangers van zijn leeftijd wat rustiger aan gaan zingen en piepen en knarsen dat het een lieve lust is, haalt Hogarth alle uithalen nog met gemak. Soms maakte ik me zorgen of hij niet zou flauwvallen, zoveel emotie en inlevingsvermogen toont hij. En ook Beautiful (van “Afraid Of Sunlight”) lijkt met niet makkelijk om te zingen. Natuurlijk is het allemaal voor een deel ook show, maar het is tevens topsport. En in deze categorie verdient Hogarth de Olympische medaille.

Het waren ook niet de minste nummers die ze hadden gekozen. De rollercoasters This Strange Engine (van “This Strange Engine”) en The Invisible Man (van “Marbles”) – beide goed voor ongeveer een kwartier en verantwoordelijk voor niets dan kippenvel – vergden het uiterste van Hogarth. Je zou bijna vergeten dat er nog vier andere bandleden in de groep zitten. Gitarist Steve Rothery en toetsenist Mark Kelly kregen beiden de handen op elkaar voor hun solo in This Strange Engine en terecht, hoewel met name Rothery de ene na de andere prachtige solo uit zijn mouw schudde. Vooral de eindeloze versieringen die hij op de basismelodie van Neverland (van “Marbles”) doet, zijn adembenemend.

Ik heb niet voor niets overal de albumtitels bijgezet, want wat mij opviel is dat de band schaamteloos materiaal kiest van cd’s die zelfs de fans beschouwen als de mindere platen. Sommige topalbums (zoals “Brave” en “Happiness Is The Road”) worden zelfs compleet genegeerd. Het beste voorbeeld daarvan vind ik Man Of A 1000 Faces (van “This Strange Engine”); op de cd een rommelige track, live deze avond één van de hoogtepunten, zeker het koorachtige einde.

Helaas kon ik meespieken op de setlist van de geluidsman, zodat ik na de eerste toegift het voor gezien hield. De interpretatie van Sugar Mice en de uitvoering van Three Minute Boy konden me eerlijk gezegd gestolen worden. Niks zou The Invisible Man kunnen overtreffen, vond ik en ik vertrok uit het Paard, me gelaafd te hebben aan zoveel mooie muziek.

Verslag: Markwin Meeuws
Fotografie: Ard van den Heuvel