MarillionConcert

De twee shows die Marillion op 6 en 7 december 2016 zou geven waren al lang geleden uitverkocht. Buiten het feit dat de band een grote en trouwe schare volgers heeft, zal de populariteit van het nieuwe album “FEAR” hier ook zeker aan meegewerkt hebben. Want dit nieuwe zilverwerk is zonder twijfel het beste album van deze Britten sinds “Marbles”. Mijn verwachtingen voor deze eerste avond waren dan ook hooggespannen. Niet echt nodig natuurlijk, want is Marillion live ooit tegengevallen?

Maar voor het zover was, was er eerst een half uurtje tijd ingericht voor het voorprogramma van John Wesley. De staat van dienst van deze Amerikaan is indrukwekkend. We kennen hem vooral van zijn tijd bij Porcupine Tree. Dit jaar bracht hij een soloalbum met als titel “A Way You’ll Never Be” uit die bij ons een gematigd positieve recensie kreeg. Deze avond verscheen hij niet met een band, maar in zijn uppie met alleen zijn gitaar. Bij een aantal nummers had hij ondersteuning op tape. Laat ik kort zijn, dit was echt verre van boeiend. Daarbij was het geluid zo onwijs slecht dat ik al snel medelijden met hem én met al die mensen zonder oordoppen kreeg. Ook het meespelen met de tape bracht geen enkele verbetering. Bij vlagen hoorde je dat hij best een goede stem heeft, maar in deze setting breek je geen potten. Hij nodigde mensen na afloop uit om bij zijn verkoopstand langs te komen, maar ik vermoed dat hij daar in zijn uppie zijn biertje heeft opgedronken. Het was behoorlijk pijnlijk.

Stipt om 20:30 werden de lichten gedoofd en betraden de heren van Marillion het podium. Er werd afgetrapt met The Invisible Man. Steve Hogarth verscheen eerst op het grote scherm dat achter de band hing. Zo uitvergroot op dit scherm zie je pas goed hoe goed hij ook kan acteren, geweldig. Mooi om te zien en horen hoe eigen Steve Hogarth dit geweldige nummer heeft gemaakt. Je wordt er helemaal in meegezogen en zijn houding en mimiek zijn angstvallig goed gedaan. En zo kruipt dit nummer live helemaal onder je huid. De toon was gezet.

Power, afkomstig van “Sounds That Can’t Be Made” kende een geweldige versie en het titelnummer van dit zelfde album zorgde even voor een rustpunt. Het was natuurlijk vooral uitkijken naar uitvoeringen van het nieuwe album. Wat dat betreft mocht Living in F E A R het spits afbijten. Persoonlijk vind ik dat het enige mindere nummer op het album, maar live kwam het wel beter tot zijn recht. Opvallend hierbij was de foto van John Lennon in de projecties op het scherm. Je merkte wel dat het nieuwe werk live nog meer moet groeien. Ik weet zeker dat over een paar jaar deze tracks live veel meer aan kracht hebben gewonnen. Precies zoals nu met The Invisible Man.

Het verre verleden werd dit keer aangestipt met publiekslieveling Sugar Mice. Het blijft een wonderschoon nummer. Steve Hogarth kon rustig even van zijn biertje genieten, de zang werd moeiteloos door het publiek overgenomen. Naar de live versie van The New Kings had ik het meest uitgekeken. Een briljante song die groeit met elke luisterbeurt; prachtig verder vorm gegeven met sterke beelden op de achtergrond. Jammer dat het in het laatste stuk even mis ging en de band er even flink naast zat, maar over het geheel genomen kende het een geweldige uitvoering. Dit nummer zal uitgroeien tot een nieuwe publiekslieveling. En terecht! Een ander hoogtepunt was de uitvoering van Neverland. Met name Steve Rothery speelde de pannen van het dak. De staande ovatie van het zittende publiek was volkomen terecht.

De performance van Steven Hogarth werkt als een magneet. Wat een frontman is dat toch. Wat een persoonlijkheid. Hij zingt, schreeuwt, kruipt, rent en hypnotiseert het publiek en maakt er zo een geweldige show van. Wel jammer dat hij op de momenten dat Steve Rothery even alle schijnwerpers op zich gericht weet, dan toch bijna angstvallig de aandacht naar zich toe probeert te trekken. Dat is toch nergens voor nodig?

De eerste toegift was het prachtige El Dorado van het nieuwe album. Van de nieuwe nummers was deze uitvoering het sterkst. Ik had zelf gehoopt om ook White Paper live te horen, maar dat komt dan hopelijk later nog eens. Wel opvallend dat bij El Dorado het geluidsniveau behoorlijk werd opgeschroefd. Ik zag om mij heen heel wat mensen met hun vingers tegen hun oren. Na This Strange Engine kwam er na dik 140 minuten een einde aan wederom een memorabel optreden. Laten we hopen dat we deze band nog heel wat jaren aan het werk mogen zien. Ik snap heel goed dat veel mensen kaarten hadden gekocht voor beide avonden. Hiervan krijg je toch nooit genoeg?

Verslag: Maarten Goossensen
Foto’s: Ron Kraaijkamp
Datum: 6 december 2016