MarillionAlbum

Het is een mooie quiz. Hoeveel officiële studio-albums heeft Marillion uitgebracht, hoeveel Racket compilaties en hoeveel live albums? Of een combinatie van die laatste twee?

Op de eerste vraag is nog relatief makkelijk antwoord te geven: dit is het twintigste officiële studio-album van de Britten. Maar als je de site Discogs er op naslaat duizelt het je voor je ogen. En zelfs die site is waarschijnlijk niet compleet.

Marillion bestaat dan ook al bijna drieënveertig jaar. En wanneer bands ‘gearriveerd’ zijn in het muzikale landschap, succesvol zijn, en als bandleden wat meer op leeftijd komen, is het bijna vanzelfsprekend dat een formatie binnen hun teksten maatschappelijke problemen aankaart. Die gaan (vaak cryptisch) over mondiale problemen zoals het milieu, racisme, of ongelijkheid. En actueel; de Covid pandemie. Het gaat nou nooit eens over die berg met puinhoop in de tuin van de buurman. Over het verhogen van de gemeentelijke belastingen. Of de leegstand in de winkelstraat van het dorp waarin ze wonen. Dat zou toch eens een frisse aanpak zijn, als een band over dat soort issues zou zingen? Die aanpak zou in elk geval discussies opleveren, dat lijkt mij evident.

Laat ik niet zeiken, want de titel van het album, “An Hour Before It’s Dark”, kan namelijk ook staan voor het laatste uurtje spelen voordat je als kind naar huis moet komen. Dat je nog net je knikker in het putje ziet verdwijnen, omdat de schemering is ingetreden. Maar evenals de voorgaande albums van de Britse band Marillion zijn de teksten opnieuw doorspekt met de nodige cryptische verwijzingen naar problemen als de covid crisis, milieurampen, Gretha Thunberg en geestelijke gezondheid. Maar eerlijk is eerlijk, die tendens was al een paar albums prominent aanwezig, dus eigenlijk is er op dat gebied niet veel nieuws te melden.

De track Murder Machines en de bijbehorende video gaan tekstueel over de covid pandemie en hoe relaties onder druk staan door het alles verwoestende virus. De teksten van Hogarth spreken voor zich; Hogarth durfde zijn vader en moeder in de lockdown periode niet te omhelzen. De angstaanjagende gedachte dat hij door middel van een liefdevolle omhelzing ervoor kon zorgen dat zijn moeder of vader zou komen te overlijden inspireerde hem voor de tekst. Die tekst kan je volgens hem ook weer op cryptische manier interpreteren, door te duiden op jaloezie en liefdesverdriet, de pijn van het kijken naar de vrouw van wie je houdt wanneer zij ineens een andere man omhelst. Of de interpretatie van de armen van de superkrachten en de psychopaten die soms hun vingers aan de trekker hebben. Pas op voor de moordmachines…!

Evenals voorganger “F*** Everyone And Run (F E A R)” is de nieuwe cd “An Hour Before It’s Dark” opgenomen in Peter Gabriel’s Real World Studios. Die studio zorgt ook voor het decor van de behind-the-scenes beelden, die in documentaire vorm is gegoten en bij de limited-edition wordt geleverd en gelukkig niet alleen bij de pre-order via de band zelf, maar ook bij de retail exemplaren die we via de reguliere winkel kunnen kopen.

Al ruim drie maanden voor de officiële release van dit album presenteerde de band een track aan zijn fans. Be Hard On Yourself  ligt in het verlengde van voorganger “FEAR” en legt de lat gelijk hoog. Die lat blijft ook op dat niveau, want voor de absolute fan is dit album een euforische tocht door de klassiekers van de band. Er zijn veel herkenbare melodieën die vaak refereren naar de successen van de band. Zo doet Reprograme The Gene mij denken aan “This Strange Engine”. Ook zijn er knipoogjes naar dé klassieker bij uitstek: “Marbles”.

The Crow And The Nightingale is een ode aan de Canadese dichter-zanger Leonard Cohen. Cohen is voor Hogarth één van zijn favoriete tekstschrijvers en het nummer is geïnspireerd op Cohens poëziebundel “Book Of Longing” uit 2006. Ook bevat het de tekst van Nightingale, van Cohens album “Dear Heather” uit 2004. De song begint met een prachtige koorharmonie die langzaam in een piano vervalt, vergezeld door de gitaar van Rothery en een cello. Een indrukwekkend eerbetoon aan de in 2016 overleden Canadese artiest.

Het klapstuk van de cd is Care. Ook dit meeslepende nummer is onderverdeeld in vier hoofdstukken en is op en top Marillion; symfonisch spektakel, diepgang en  fans van Rothery opgelet; hij is prominent aanwezig! Het eerste gedeelte, Maintenance Drugs, kenmerkt zich door aanwezige percussie en een brommende basgitaar van Pete Trewavas. Rothery etaleert zichzelf door regelmatig een grootse gitaarmelodie in te zetten. Het tweede gedeelte,  An Hour Before It’s Dark, ademt de sfeer van “Brave” uit. De fans van de typische gitaarsolo’s van Rothery komen in Every Cell volledig aan hun trekken. Steve is weer helemaal terug! Het slotstuk, Angels On Earth, zegt qua titel genoeg, het is of de hemel als een heerlijke deken over je heen daalt. Een verrukkelijk einde van de track en daardoor ook van de cd. Het kwijl loopt langs mijn kin met de gedachte aan het optreden van de band in Tivoli Utrecht in Oktober 2022. Dit is Hogeschool bombast!

Ondanks dat de muziek naar eigen geschiedenis verwijst, maakt Marillion niet de fout structuren en succesformules te herhalen. De accenten en aanpak zijn eigentijds en weet de doorgewinterde fan nog steeds (of opnieuw) te verrassen. “An Hour Before It’s Dark” bewijst het: Marillion kan nog steeds twee magistrale albums achter elkaar produceren!

Toch jammer dat Steve Hogarth niet zingt over de hangjongeren in zijn wijk. Het zou eens fris werken toch?