MarillionConcert

They said we’re a progressive rockband but we’re much better than that….

Kijk, dat is nog eens een one-liner, gesproken op een gure, donkere en natte decemberavond door Steve Hogarth die van beroep zanger van Marillion is. Over deze stelling kan je natuurlijk een uren durende discussie gaan houden, maar dat doen we wel een andere keer. In dit schrijfsel hebben we het over het zoveelste concert dat de Engelse groep Marillion in ons gure, donkere en natte kikkerlandje gaf.

Een bijzonderheid is het allang niet meer dat Marillion meerdere keren per jaar Nederland aandoet. Ook de kerstconcerten – dit jaar onder de aardige noemer van “Snowwhere Else” – zijn al behoorlijk ingeburgerd. Het enige echte nieuwtje is de locatie voor het hier besproken eerste concert van de Hollandse reeks. Dat was namelijk de overbekende Boerderij in het o zo lommerrijke Zoetermeer. De show was al snel uitverkocht en dat betekende een volle en behoorlijk opgewarmde concertzaal. Bij het begin van het concert bleek dat het weer zich buiten had aangepast aan de opening van de show. Het optreden begon namelijk met het nummer Bridge van het gure, donkere en natte (?) album “Brave”. Daar bleef het gelukkig niet bij wat “Brave” betreft. De band ging stug door met het spelen van “Brave” nummers tot en met het The Opium Den gedeelte. Een fantastische start van het optreden, al moet ik er wel bij opmerken dat de eerste minuut van Bridge ernstig werd verstoord door een flinke bromvlieg die zich in de boxen voor het podium had verstopt. Tot opluchting van Hogarth kon dit redelijk snel verholpen worden en was het slechts een klein smetje op het “Brave” septet. Sowieso had de geluidstechnicus een goede avond want het geluid was fantastisch! Het komt vaak voor in de Boerderij dat de muziek te hard staat, maar daar was op deze 7 december gelukkig niks van te merken.

Na het “Brave” gedeelte klom Steve Hogarth op zijn praatstoel en sprak honderduit over het wel en wee van de band en wat we die avond konden verwachten. Zo was het eerste gedeelte van de set het zogenaamde ‘art’ offensief en na een kleine tien minuten durende pauze kwam het ‘rock’  gedeelte aan bod. Hogarth meldde er nog wel even bij dat het wel allemaal ‘gloomy’ rock nummers zouden worden, dus dat het een pessimistisch (al is mistroostig misschien een beter gekozen woord) doch erg goed concert zou gaan worden.

Een fabuleus mistroostig gevoel maakte zich van de zaal meester met geweldige versies van Out Of This World (van “Afraid Of Sunlight”) en het titelnummer van het eerste Fishloze Marillion album “Season’s End”. Ook werd de zaal in het eerste gedeelte van de set verrast met een heus nieuw nummer dat te vinden zal zijn op het vijftiende album van de band. Dit nummer met de fraaie titel Real Tears For Sale wist de nodige handjes op elkaar te krijgen. Na een wat poppie begin waar je zelfs wat referenties naar Hogarth’s werk met zijn oude groep How We Live kan vinden, werd het een typische Marillion song. Zo eentje waar de melancholie vanaf druipt in een licht up-tempo jasje. Zeker geen verkeerd nummer maar ook niet veel nieuws onder de Marillion zon.

Na een korte plaspauze trapte de band het rock gedeelte af met de jaren ’80 rocker Hooks In You, gelijk opgevolgd door waarschijnlijk het zwakste nummer ooit opgenomen door de band namelijk  Most Toys. Blijkbaar was de lichtvoorziening het hier hartgrondig mee eens, want halverwege het simplistische stampertje stopte alle verlichting er mee en ging de band, professioneel als ze zijn, keurig door met spelen tot het nummer afgelopen was. Met behulp van de nodige zaklantaarns werd ook dit euvel verholpen en konden we weer verder. De noemer “rock” werd overigens danig op de proef gesteld de rest van de show. Want natuurlijk past het gespeelde This Town naadloos in dat thema. Het daaropvolgende (zoals het ook op de plaat “Holidays In Eden” het geval is) The Rakes Progress en 100 Nights komen toch meer in aanmerking voor het “art” gedeelte. Het publiek maalde er niet om en er werd hartstochtelijk meegezongen met deze “Holidays In Eden” suite. De afsluiter van het reguliere gedeelte lijkt ook in geen velden of wegen op een simpel rockertje, want dat was namelijk This Strange Engine (van het gelijknamige album). Het toch al lange nummer werd nog een beetje opgerekt door Hogarth die gitarist Steve Rothery er toe zette om een beetje laidback door te tokkelen zodat het nummer verviel in een korte jamsessie. Van mij hoeft dat niet zo, zeker niet als het tempo erg laag ligt, daarom was ik ook blij toen het nummer (wat natuurlijk wel gewoon een erg goed nummer is) er opzat.

Dan naar de toegift. De horloges werden gelijk gezet want de toegift begon met het van “Anoraknophobia” afkomstige Quartz. Een aardig nummer wat met volle overgave werd gespeeld. Het basloopje van Pete Trewavas klonk vertrouwd, de zang van Hogarth klonk als altijd fantastisch (wanneer gaan we een keer een slechte dag van H meemaken?), Ian Mosley zat diep verstopt achter zijn trommels maar deed zijn werk met verve, Steve Rothery hing met enige regelmaat de gitaargladiator uit en Mark Kelly was vooral bezig om het zich naar zijn zin te maken wat erg goed lukte gezien de continue stralende glimlach op zijn gezicht. Toch kon dit alles niet verhullen dat Quartz niet tot het beste werk van de Marillios gerekend kan worden. Een dynamische en goed meezingend refrein dat wel, maar het tempo in de coupletten (ondanks het dampende baswerk) is te laag en enigszins saai te noemen. Afsluiter was (uiteraard) het Marillion volkslied Neverland dat hard meegezongen werd en zorgde voor de nodige kippenvelmomenten.

Na het prachtige Neverland verscheen er een witte kerstboom op het podium wat de zaal deed beseffen dat het feest nog niet voorbij was. Dit bleek korte tijd later ook wel toen Trewavas en Kelly het podium op kwamen gelopen met een doos vol fluitjes en deze gingen uitdelen aan de voorste rijen in de zaal. Pete Trewavas probeerde het balkon ook nog te bereiken maar zijn werpcapaciteiten waren niet van dien aard dat dit goed lukte. Kelly legde uit wat de bedoeling van deze fluitjes (meefluiten dus…) was en toen verscheen santa claus Hogarth in complete kerstuitdossing op het podium. Dit was voor het trouwe publiek aanleiding om een vol overgave gezongen Zie Ginds Komt De Stoomboot in te zetten. Dit tot groot vermaak van de band en nadat Steve Hogarth had gevraagd om het nog een keer te doen (en dat gebeurde uiteraard) zodat de band ook kon meedoen. Weliswaar probeerde Mosley en Trewavas de nodige noten mee te spelen, maar het lukte de band niet om dit stukje oer Hollandsche muzikaliteit geheel te begrijpen. Toen nam de band de regie weer over en werd het concert afgesloten met een versie van de kerst klassieker Let It Snow. De feestvreugde werd nog vergroot door middel van twee sneeuwmachines, zodat het merendeel van de zaal ook nog een flinke sneeuwstorm kreeg te verduren. Een leuke afsluiter van een zeer goed concert.

Ondanks dat Marillion Nederland erg veel aandoet bleek het toch weer dat het bezoeken van het zoveelste Marillion concert meer dan de moeite waard is. Van Marillion moeheid was nog geen sprake dus tot de volgende keer zullen we maar zeggen.

Sander Kok