Waar denk je aan bij Australië? Collega Christian Bekhuis denkt aan “kangoeroes, Aboriginals, Crocodile Dundee en ook Foster’s”, zoals hij in zijn recensie van Sebastian Hardie’s “Four Moments” schreef. Muzikaal denkt hij aan “bands als INXS, Midnight Oil maar ook bijvoorbeeld aan Kylie Minogue (hoewel de laatste niet echt om haar muzikale capaciteiten ;-)“. Maar wat symfo betreft blijft de oogst karig. Inderdaad, Sebastian Hardie is vrijwel de enige die bij sommigen een belletje doet rinkelen. En “Four Moments” is terecht een klassieker wat jaren ’70-symfo betreft.
Voor alle duidelijkheid: Mario Millo was de zanger en gitarist van deze illustere Australische band. En ook voor alle duidelijkheid: “Oceans Of The Mind” is verplichte aanschaf voor hen, die deze klassieker hoog hebben staan.
“Oceans Of The Mind” is vooral een heel vrolijke, zonnige cd. Het is als het welkom van een vriend, die je al jaren niet meer gezien hebt. Een vriend, waarvan het je aangenaam verrast, dat het nog zo goed met hem gaat. Een cd vol ronde, mooie gitaarklanken, want Mario Millo is bovenal een begenadigd gitarist. Zijn gitaarspel heeft wat weg van Andy Latimer van Camel, terwijl ook (nog steeds) Carlos Santana en (muzikaal) zelfs Earth, Wind & Fire doorsijpelen. Het is een uitermate ‘funky’ manier van het maken van symfonische rock, maar gelukkig zonder jazz-invloeden. Dansbaar haast. Heerlijke zomermuziek dus.
Van de acht alle zeer melodieuze tracks is er maar een instrumentaal. Dat is opmerkelijk, want heel kant 2 van “Four Moments” is instrumentaal. Dat instrumentale nummer, Sportscar, klinkt als een overblijfseltje van “Windchase”, de tweede lp van Sebastian Hardie, en het heeft een prettige melodie. Satellite is een beetje mijn favoriet van de cd, omdat ik het thema erg goed vind, maar ook het gebruik van de strijkers en stuwende karakter van de gitaar en bas verdienen aandacht. Ook de erg prettig klinkende stem van dochterlief Jess Millo komt in dit nummer voor, en geeft het nummer dat extra zonnige karakter.
De sympathieke man uit Australie voelt zich sowieso een beetje in een satellite, zoals ook al blijkt in het titelnummer Oceans Of The Mind, een nummer met een heerlijk refrein en mooi gezongen coupletten. En een mooie solo aan het einde, maar ja, wat had je inmiddels anders verwacht?
Als je aankomt bij het kinderkoor op World Of Love, denk je: ach ja, ’tuurlijk, dat hoort er ook nog bij! Het is een nummer vol zoete orkestklanken, opnieuw de stem van Jess Millo, het prachtige kinderkoor dus en een zalige op-en-top melodieuze melodie. Het is allemaal wat risicoloos, maar tsjonge – wat geniet ik hiervan!
Mario Millo geeft op deze cd ook blijk van karakter. De man heeft zijn hart op de juiste plek zitten, maar ik betwijfel of hij wat dit betreft in deze tijd welkom is. Want laten we wel wezen, teksten als: “Save the whale, save the forest” of “make your dreams come alive, your inner world can change the situation”, dat kan toch niet meer in deze tijd? Naïef, zull je als liberale westerling zeggen. Vol hoop en inspiratie, zeg ik (ook een naïeveling dan, denk ik). Maar Millo is realistisch genoeg om een nummer als Those Days Are Gone als afsluiter van de cd te kiezen.
Nu het goeie nieuws: Sebastian Hardie is weer bij elkaar, en ze zijn bezig met een nieuwe cd! Als het nieuwe werk in het verlengde ligt van deze soloplaat, dan zie ik de verschijning daarvan met vertrouwen tegemoet.
Markwin Meeuws