Semkina, MarjanaAlbum

Marjana Semkina is met name bekend van het kamerprogrockduo iamthemorning. Met “Sleepwalking” maakte de Russin in 2020 haar verdienstelijke solodebuut. Mijn voormalige collega Luke Peerdeman was behoorlijk lovend over haar album. Met “Sirin” zet Semkina deze lijn door, al ben ik wel wat gereserveerder over de muziek dan Luke destijds was.

Semkina’s overwegend rustige muziek kenmerkt zich door de nodige melancholieke sfeer, klassieke omlijstingen, een folky touch en haar stem ligt in de lijn van zangeressen als Kate Bush en Tori Amos. Veel liedjes beginnen vaak wat klein en krijgen vervolgens de ruimte om te ontbolsteren. De nummers hebben in de regel de gemiddelde poplengte, dus drie tot vier minuten. Daar is op zich niks mee, en ik heb ook niks tegen popinvloeden. Integendeel. Maar we zijn een spreekwoordelijke plaatkant verder voordat het album met het zesde nummer Gone pas echt loskomt. Ik kom daar zo op terug.

Het album begint met We Are The Ocean, een mooi liedje dat bol staat van de popinvloeden. Eigenlijk geldt dat ook voor het tweede nummer Lost But At Peace. Op het derde nummer zingt Jim Grey van Caligula’s Horse mee. De beide stemmen kleuren mooi met elkaar, helaas is het liedje in mijn ogen wat saai. Pygmalion is een interessant nummer, met name omdat het wat donkerder en slepender is.

Het album komt pas echt tot leven met het al gememoreerde Gone. Op dit nummer laat Semkina horen wat zij in huis heeft: een klassiek begin, haar sterke zang, een mooie melodielijn en overvloedige melancholie en spanning. Het nummer haakt, en dat is juist wat ik op de eerste helft van de plaat wat mis. Death and the Maiden is ook een sterke song. Dit is een duet met Mick Moss van Antimatter. De gotische symfonische muziek pakt mij wel. De muziek is wat progressiever en meer uitgesponnen. De kenmerkende Antimatter-sfeer geeft de muziek van Semkina een extra lading. De sfeervolle opbouw en mooie finale doen de rest.

Het lieflijke The Storm is een zacht popfolkliedje. Swan Song vind ik weer een van de betere nummers. Ook nu weer een mooie opbouw, klassieke invloeden en op een gegeven moment krijgt het liedje wat meer pit. En dat is zeer welkom wat mij betreft. Ze neemt wat meer tijd voor het nummer en dat zorgt voor meer (al dan niet) onderhuidse spanning. Heel mooi is de kamermuziek in Swan Song. Met het kabbelende en rustige This Silence The Dreaming besluit Semkina deze plaat, mij met een ambivalent gevoel achterlatend. Marjana Semkina maakt zeker mooie muziek, met name als ze de tijd neemt voor haar nummers en de songs een progressievere touch hebben. Bovendien spreekt het tweede deel van haar plaat mij veel meer aan dan het eerste. Voor mij staan er te weinig echt hele goede nummers op om van een sterke plaat te spreken.