Bogert, MarkAlbum

Binnen de prog neemt de gitaar een prominente plaats in. We denken vaak aan de geweldige solo’s in epische nummers. Mark Bogert, sinds 2012 gitarist van Knight Area, wilde een album maken waarin hij de gitaar gebruikt in verschillende stijlen ‘liedjes’. Hierbij neemt de gitaar als het ware het vocale deel van het liedje voor zijn rekening. Nu hebben ‘liedjes’ en prog over het algemeen niet zoveel met elkaar gemeen. Binnen de prog denken we niet zozeer binnen de tijdzones van twee tot vier minuten. Op zich dus een flinke uitdaging om een boeiend album te ontwikkelen vol liedjes in verschillende stijlen, waarbij de gitaar de hoofdrol speelt en de zang geheel achterwege wordt gelaten. Voor zoiets is een goede begeleidingsband nodig. Voor zijn project weet Mark uit Knight Area Pieter van Hoorn (slagwerk) en Peter Vink (bas) te strikken. Bogert weet te voorkomen dat dit album een look-alike wordt van Knight Area door ook anderen mee te laten spelen. Wendy Heuvelmans achter de toetsen en de klassiek geschoolde Ellen Baksteen op dwarsfluit zorgen ervoor dat dit album op de achtergrond een andere dimensie heeft. De muziek raakt er door in balans.

De meeste nummers op het album hebben een behoorlijk uptempo en een duidelijk rockkarakter. Toch laat de openingstrack The Beginning in een notendop horen wat je kan verwachten. Uptempo, een klassiek rockgeluid met een duidelijk refrein en daartussen aangename solo’s. Dat verandert vervolgens in de loop van het nummer van rock naar metal naar een meer akoestisch gedeelte. Het refrein blijft hangen, zoals ook bij de meeste andere nummers. Hierdoor is “A Story In Parts” inderdaad een liedjesalbum geworden.

Een bijzonder aangenaam nummer is A Short Feeling Of Hapiness. Wederom uptempo en een melodie die blijft hangen. De eerste gitaarballad wordt gepresenteerd met Flying Flowers. Veel rustiger van aard. P.A.M. is meer jazz. Op dit nummer speelt Ellen Baksteen op de fluit de melodie mee. Hierdoor wordt de melodie iets minder rauw dan alleen met de gitaar het geval zou zijn. Zonder de fluit op de achtergrond zou het nummer veel rauwer overkomen als dat jazz-gitaristen als Lee Ritenour een dergelijk nummer spelen. Wat dat betreft blijf je op het hele album horen dat Mark Bogert over het algemeen de rauwere muziek en metal speelt. P.A.M. heeft een duidelijk opbouw, mooi nummer vol warme emoties.

In tegenstelling wat de titel van het laatste nummer doet vermoeden, Forgot The Tail, is het één van de mooiste nummers op het album en een waardige afsluiter. Iets om niet te vergeten.

“A Story In Parts” van Mark Bogert is een bijzonder prettig en afwisselend album dat veel progliefhebbers zullen waarderen. Mark Bogert laat op dit album horen dat hij een veelbelovend gitarist is, waarvan we in de toekomst hopelijk nog veel van zullen horen.

Peter van der Schelde