Marquette

Into The Wild

Info
Uitgekomen in: 2020
Land van herkomst: Duitsland
Label: Progressive Promotion Records
Weblink: www.progressive-promotion.de
Website: www.marquette-music.com/
Tracklist
No Answer (6:53)
Seven Doors (14:02)
Criminal Kind (3:47)
Alexander Supertramp (6:13)
Sensuality (5:24)
Portrait Of Men (3:36)
Poisoned Homeland (4:40)
Into The Wild (19:10)
Dennis Degen: drums
Maurizio Menendez: zang
Markus Roth: toetsen
Sebastian Schleicher: basgitaar en gitaar
Reiner Wendland (RIP): gitaar

Met medewerking van:
Robin Mock: saxofoon op Seven Doors
Art Lip: trompet op Into The Wild
Into The Wild (2020)
Human Reparation (2015)

Markus Roth is een bezig baasje, hij maakt deel uit van Horizontal Ascension (melodische progrock) en Force Of Progress (instrumentale prog/metal/jazz fusion). In zijn derde project, Marquette, combineert hij de stijlen van beide andere bands. Hij voegt hier een portie stevigheid en zang aan toe en beperkt in de instrumentele gedeelten het aantal gespeelde noten, zo laat hij ons weten.

Was de eerste schijf, “Human Reparation”, vooral een project voor twee, op schijf twee “Into The Wild” wil Roth liever van een bandprestatie spreken, al schrijft hij nog wel alle muziek. De teksten zijn van de hand van Maurizio Mendez, die ook de zangpartijen voor zijn rekening neemt.

“Into The Wild is” gebaseerd op het levensverhaal van Christopher McCandless, die in 1992 door de States trok zonder geld, met een minimale uitrusting, om zo één met de natuur te worden. Hij stierf een tragische dood in de wildernis van Alaska. Muziek en verhaal staan voor Roth voor de constante zoektocht van de mens naar zichzelf, diens eigen identiteit.

Dat van dat stevige klopt inderdaad. Marquette kleunt er vanaf het begin flink in. Het geesteskind van Markus Roth is niet vies van een portie metal met stevige gitaren en gierende toetsen. De riffs volgen elkaar in rap tempo op en hebben een monotoon karakter. Dat is vast wat Roth bedoelt met het beperken van het aantal noten.




Veel noten heeft Menendez niet op zijn zang. Op Criminal Kind laat hij vrij kort horen geen groot zanger te zijn. Tekstueel zie ik hem ook niet direct in de prijzen vallen. Sensuality begint met bijna een minuut alleen ‘huhuhu’ gezongen.

Roth trakteert ons nadrukkelijk ook op jazzfusion. De wat tegendraadse ritmes en instrumenten die een beetje ruzie met elkaar hebben duiken regelmatig op. Hij laat het soms terugkeren in orkestraties en haalt hiervoor ook een trompet van stal. Er zijn bij deze vorm van muziek twee smaken: je houdt ervan of niet…

Markus Roth is zelf toetsenist en de klanken op “Into The Wild” worden voor een belangrijk deel gedragen door zijn spel. Hij kan behoorlijk uit de voeten op de klavieren en laat een scala aan instrumenten en klanken horen, zonder dat we hier een eigen stijl in kunnen herkennen. Hij heeft een voorliefde voor de fluittoon, die komt regelmatig terug.

Over gitarist Reiner Wendland niets dan goeds, hij is namelijk na de opnamen overleden. ‘RIP’ staat er op het cd-hoesje. Naast het rechttoe rechtaan slopende  beulswerk  bekoort vooral zijn subtiele spel mij. Het tokkelwerk, vooral met de genoemde fluittoetsen, kan mij niet lang genoeg duren.




Twee lange nummers vallen op, naast de zes kortere. In Seven Doors komt de melodieuze kant van Roth voor het voetlicht, maar hij laat ook twee violen tegen elkaar in spelen en laat hij fushion ritmes op de luisteraar los. Maar vooral op het titelnummer krijgen we de progrock kant van deze Duitser te zien. Veel fluittonen, mooie tokkelgitaren, Mellotronklanken en andere zeeën van toetsen wisselt hij af met een rustiek stukje piano of een volle orkestratie. De felle gitaarsolo’s van Wendland zijn hier op hun fraaist. De laatste tien minuten zijn echt heel mooi en lijken we naar een andere band te luisteren. Roth kan zijn jazzroots toch niet helemaal verbergen in dit nummer als hij een ‘irritant’ trompetje zijn dwarse partijtje mee laat blazen.

The Marquette was een auto die de Amerikaanse fabrikant Buick van 1929 tot 1931 produceerde. Het was een brokkenpiloot, geen van de exemplaren was perfect, maar ze waren ook bijzonder. Roth wil met zijn bandnaam aangeven dat zijn muziek weliswaar niet perfect is, maar dat alle nummers heel bijzonder voor hem zijn.

In de quote over het imperfecte van de muziek van Marquette kan ik me wel vinden, dat alle nummers bijzonder zijn vind ik teveel eer voor Roth. Hij tracht ons dik een uur te vermaken, wat maar ten dele lukt, omdat de muziek teveel alle kanten op gaat en een echt idee lijkt te ontbreken. De fraaie stukken, zeker op het titelstuk, ten spijt, is het totaal niet overtuigend genoeg om te beklijven. Muziek moet je pakken, iets met je doen en niet zelden heb je hier behoorlijk wat luisterbeurten voor nodig. Bij mij gebeurt dat bij “Into The Wild” helaas niet. Dat heb je gewoon wel eens met een cd: muziek die een tragische dood sterft in zijn eigen wildernis.




Send this to a friend