Mars HollowAlbum

Het heeft lang geduurd voordat ik deze recensie kon schrijven. Er waren allerlei zaken die tegenstonden, meevielen of verbluffend goed waren, dat ik telkens in een staat verkeerde waarin ik zelfs de gemengde gevoelens na veel luisterbeurten niet goed kon omschrijven. Op zich is er niet veel mis met dit album. De nummers zijn coherent en vallen prima in te delen in het genre van de progressieve rock. Dat laatste uit zich door de associaties die de muziek oproept: een beetje King Crimson (voornamelijk van de poptrilogie “Discipline”, “Beat” en “Three Of A Perfect Pair”), een beetje Spock’s Beard (voornamelijk “Beware Of Darkness”), maar vooral veel van de (goed klinkende) clichés van de progressieve rock. Heel vluchtig komen er dingetjes voorbij die vooral aan de klassieke bands als Genesis, Yes, Gentle Giant en ELP doen denken, maar nergens horen we ‘volledig’ geïnspireerde stukken die de cynicus als plagiaat kan bestempelen. Nee, we hebben te maken met een eigen geluid dat we paradoxaal genoeg al vaak hebben gehoord. Het is van alles een beetje wat.

Al het bovenstaande horen we in een bescheiden productie terug. Met ‘bescheiden’ bedoel ik dat we niet door dikke orkestlagen of futuristische keyboardgeluiden heen moeten worstelen, maar dat de muziek zelf overtuigend genoeg is om de liefhebber mee te voeren in de wereld van Mars Hollow. Die wereld is fascinerend voor veel mensen. De meerstemmige stukjes zijn erg functioneel; hierdoor is de muziek laagdrempelig (voor progbegrippen) en leren we de nummers snel kennen. Wild Animal is hier een goed voorbeeld van. Door de titel maar vaak genoeg meerstemmig te herhalen, blijft het refrein in je hoofd hangen en zorgt het voor een prettige afwisseling van de instrumentale stukken. Dat laatste is overigens mooi uitgevoerd. Nergens horen we extreem ingewikkelde passages en overal staan alle onderdelen in dienst van de composities. De band wisselt luchtige, haast humorvolle stukjes bedreven af met de wat eenvoudiger serieuze stukken. Deze invullingen leiden er vaak wel toe dat de nummers wat op elkaar lijken. Dat laatste heeft ook een beetje met de productie te maken.

Al eerder noemde ik de invloed van de muziek van King Crimson. Ronan Chris Murphy heeft met leden van deze band gewerkt (en andere bekende namen als Terry Bozzio en Mike Keneally) en dat is goed terug te horen. De productie is niet exact wat je zou verwachten van een moderne progband, omdat het daarvoor niet heel gespierd klinkt, maar het is zeker goed genoeg om de nummers tot hun recht te laten komen.

De afsluiter Dawn Of Creation is een juweeltje. Dit is het langste nummer (gelukkig niet lang gemaakt door onnavolgbaar geneuzel) waar de band laat zien dat hij tot veel in staat is. Het lijkt wel alsof de voorgaande nummers naar dit nummer hebben toegewerkt, alsof daar alle muzikale puntjes op de i zijn gezet. Ondanks de puntloze i’tjes, scoren de zes eerste nummers een ruime voldoende, omdat het allemaal simpelweg prima klinkt.

Al met al hebben we te maken met een consistent album waar geen slecht nummer op staat, maar waar ook geen grote verrassingen op staan. Dat laatste is overigens geen enkel probleem. Voor de liefhebber van oude prog die toegankelijk klinkt, is Mars Hollow absoluut een aanrader. Persoonlijk ben ik niet altijd gek op de koortjes en de gladde refreintjes, maar dat zal velen niet in de weg zitten. Mars Hollow lijkt instrumenteel veel op een moderne interpretatie van de klassieke prog en vocaal op neoprog. Ik hoop op een tweede album waar wat meer lef en eigen geluid in zit. Tot die tijd is dit uitstekende achtergrondprog.

Manuel Huijboom