Recept voor een lekkere neo-prog plaat: neem een flinke hand vol pakkende melodieën, stop in elk nummer een refrein dat uitnodigt tot meezingen, neem een goede gitarist die een paar slepende gitaarsolo’s kan spelen, een toetsenist die lekkere thema’s uit zijn mouw kan schudden, een drummer die verder kijkt dan het basisritme en een zanger die van het begin tot het einde kan boeien. Voorzie de nummers van goede tempo- en sfeerwisselingen. Giet dit alles in een puike productie en je hebt… Martigan.
Na “Stolzenbach”, “Ciel Ouvert” (en de maxi-cd “Simplicius”) is dit het derde volwaardige Martigan-album. Heb je nog nooit van deze band gehoord ? Geeft niets, ik kende de band ook nog niet. Dat zal met dit album wel veranderen. De mannen van Martigan trappen met “Man Of The Moment” de deur van de progwereld wijd open en dwingen een plaats af tussen alle gevestigde bands.
Het spits wordt door The Pride afgebeten. Na wat spacy geluiden word je als luisteraar meteen welkom geheten met een simpel maar doeltreffend toetsenthema. De band raast hier overheen met heerlijk up-tempo gitaar- en drumspel. Middels het eerdergenoemde thema komt de rust weer in het nummer terug en doet zanger Kai Marckwordt zijn intrede. Zijn stem is misschien even wat wennen, maar past zeker goed bij de muziek. Een aantal sterke tempowisselingen en het up-tempo karakter is zeker de sterkste troef in dit nummer. Gitarist Björn Bisch weet een aardige stempel op het nummer te drukken, veelal door zijn vaak korte maar zeer effectieve solo’s. Alleen op het einde van het nummer laat hij zich helemaal gaan met prachtig slepend spel. Een opener om “U” tegen te zeggen.
Ook Closer Contact is een hoogtepunt. Net als bij veel andere nummers op deze schijf, is het de geweldige melodie en het pakkende refrein die het nummer zo sterk maken. Het refrein wordt door twee mannen gezongen, ik weet volgens het boekje dat de één Mirko Bäumer is, maar wie die tweede stem nu is blijft voor mij een raadsel. Op zich ook niet echt belangrijk, maar de man die die paar regels voor zijn rekening neemt, heeft echt een geweldige stem ! Waarom zingt hij niet alle nummers? Mirko Bäumer en Kai Marckwordt zingen zeker goed, maar worden door mr. X overklast.
Scapegoat & Scarecrow is de ballad van het album. Kai Marckwordt wordt hierin begeleid op de piano. In combinatie met prachtige aanzwellende orkestraties staat dit alles garant voor het nodige kippenvel. Meest commerciële nummer is Permission. Het is vooral het refrein dat zo onwijs catchy is, dat het de hele dag door je hoofd blijft spoken. Dit refrein doet wel een beetje goedkoop aan, maar storen doet het niet. Het nummer bevat genoeg ingrediënten om te blijven boeien. Zo is het gitaar- en baswerk prima te versmaden en laten ook de vocalisten zich van hun beste kant horen.
Het afsluitende The Mask & The Raven II is lekker mid-tempo en bevat weer een aantal sterke tempowisselingen. Halverwege krijgt het nummer een beetje theatraal tintje door middel van gesproken teksten (met draaiorgel op de achtergrond) en geheimzinnige geluiden. Toetsenist Oliver Strahl laat in dit nummer duidelijk van zich horen. Zijn korte solo’s zijn erg sterk, ze hadden van mij best wat langer mogen duren. Het einde van het nummer valt wat tegen. Eerst hoor je een geweldig instrumentaal stuk en krijg je het gevoel dat er echt een ‘Grande Finale’ gaat komen, maar het is het draaiorgel en die vage geluiden die het nummer afsluiten. Martigan haalt op alle fronten een voldoende. Het wordt tijd dat deze Duitsers eens een Nederlands podium komen betreden.
Maarten Goossensen