Orford, Martin

The Old Road

Info
Uitgekomen in: 2008
Land van herkomst: Groot-Brittannië
Label: Giant Electric Pea
Tracklist
Grand Designs (9:58)
Power And Speed (5:58)
Ray Of Hope (3:53)
Take It To The Sun (5:26)
Prelude (1:36)
The Old Road (8:37)
Out In The Darkness (6:27)
The Time And The Season (10:46)
Endgame (5:20)
Martin Orford: zang, toetsen, elektrische- en akoestische gitaar, fluit, Moog Taurus pedalen
Met medewerking van:
Gary Chandler: ritme gitaar
Nick D'Virgillio: drums
Andy Edwards: drums
Mike Holmes: gitaar
David Longdon: zang
Dave Meros: basgitaar
John Mitchell: lead gitaar
Dave Oberlé: tamboerijn, achtergrond zang
Steve Thorne: akoestische- en elektrische gitaar, zang, achtergrond zang
John Wetton: basgitaar, zang
The Old Road (2008)
Classical Music And Populair Songs (2000)

Op muzikaal gebied was het lang stil rondom Martin Orford. Wel haalde hij geregeld onze nieuwspagina. Zo vertrok hij uit Jadis en, nog verrassender, verliet hij na 23 jaar de band IQ. Acht jaar na zijn eerste soloalbum “Classical Music And Populair Songs” is hij nu terug met een nieuw solo album.

Zijn terugkeer is echter wel van korte duur. Dit jaar nog zal Orford zich volledig uit de muziek terugtrekken. Door de up- en download cultuur is hij alle plezier in het maken en vooral uitbrengen van muziek verloren. Met zijn laatste solowerk laat hij eens te meer beseffen dat we hem heel erg zullen gaan missen! Want wat is dit een dijk van een album geworden!

Zijn vorige solo album was een verzameling van hoofdzakelijk nummers die Orford nog op de plank had liggen, voor dit album schreef hij een klein uur aan nieuwe muziek. In het cd-boekje heeft Orford zelf o.a. dit te zeggen over “The Old Road”: “Het klinkt schaamteloos retro, en ik ben er trots op” en “het zijn songs met melodieën die je zo mee fluit, gespeeld door muzikanten op de toppen van hun kunnen”. En zo is het maar net.  Op het album staat werkelijk geen enkel nummer dat teleurstelt.

Het album opent met Grand Designs. Het instrumentale stuk waarmee het opent zet meteen de toon voor de rest van het album. Lekker up-tempo met geweldig gitaarspel. Orford, die toch als toetsenist wordt gezien, bewijs hier eens te meer dat hij ook nog eens erg goed gitaar kan spelen. Maar uiteraard doet hij ook met zijn toetsenarsenaal een indrukwekkende duit in het muzikale zakje. Orford stuurt het nummer feilloos van het ene naar het andere hoogtepunt. Rustpunten worden uitstekend afgewisseld met stevige stukken en ook qua zang doet hij het in dit nummer erg goed. Jammer dat hij niet meer nummers qua zang voor zijn rekening neemt.

Amper bijgekomen van dit geweldige stuk, volgt er met het instrumentale Power And Speed een nieuwe adrenalinestoot. Het opent met geweldig up-tempo pianospel en groovy basspel van Dave Meros (Spock’s Beard). Daarna is het gitarist John Michell die zijn intrede doet en de oortjes verwent met heerlijk slepend gitaarspel. Het grootste deel van de gitaarsolo’s komt van de hand van Mitchell en zijn van zeer hoog niveau. Wat een topgitarist is dit toch. Fijn dat hij naast zijn werk voor It Bites en Frost* hier nog tijd voor wist vrij te maken. Nadat de toetsen voor een geweldig middenstuk hebben gezorgd, mag Mitchell het weer overnemen. Een geweldig instrumentaal nummer dat het live erg goed zou doen.

Prelude is een mooi klassiek getint pianostuk dat uiteraard meteen herinneringen oproept aan zijn live vaak gespeelde pianostuk Tatras, dat ook op zijn vorige solo album stond. Het vormt de intro voor het prachtige titelnummer. Dit is nu typisch zo’n nummer dat qua melodie en refrein in je hoofd blijft zitten en dat je na twee keer beluisteren kan meezingen. Ook dit nummer is weer lekker up-tempo en heeft een bepaalde swing over zich waar je humeur alleen maar beter van wordt. Door veel gebruik te maken van zijn Moog Taurus pedalen (ik ben gek op dat geluid!) geeft hij het nummer een lekker bombastisch tintje. Tel daar het heerlijk slepende gitaarspel van Mitchell bij en je hebt een klassenummer.

Take In To The Sun en The Time And The Season worden beide ingezongen door John Wetton. Dan hoor je ook duidelijk dat Martin Orford mee heeft geschreven aan de solonummers van John Wetton. Ook op zijn laatste solo-albums speelden Orford en Mitchell mee en dan hoor je zeker overeenkomsten. Ook kan je de muziek vergelijken met de “Emotional Creatures” albums van Steve Thorne, die ook op “The Old Road” een nummer voor zijn vocale rekening neemt (Out In The Darkness). Maar ik moet eerlijk zeggen dat “The Old Road” boven alle hierboven genoemde albums uitstijgt.

Dit mogen we gerust als een afscheidsalbum van Orford beschouwen. Hij verlaat de progscene niet via de achterdeur, maar met opgeheven hoofd en een klasse-album. Een album waarin Orford nog één keer laat horen hoe het moet. Hij kan nu verder zijn weg bewandelen, ik ben benieuwd waar deze naar toe leidt. Ik hoop dat hij af te toe nog eens achterom kijkt en met een glimlach terug zal denken aan alle mooie momenten die hij in de muziek mocht meemaken. Martin Orford, bedankt voor alles!

Maarten Goossensen

Koop bij bol.com

Send this to a friend