Turner, MartinAlbum

Het was september 2009. Zanger/bassist Martin Turner (ex-Wishbone Ash) zette met zijn band een grote tour op om de 40^ste verjaardag te vieren van de band waarmee hij in de jaren ’70 de wereld van de melodieuze rock aan zijn voeten kreeg. Die tour was twee vliegen in één klap, want het was ook een mooie gelegenheid om hun op dat moment nieuwste album “Argus Through The Looking Glass” te promoten.

Op 13 maart 2010 stond Martin Turners Wishbone Ash in het Y Theatre in Leicester en dat was een bijzondere avond. Allereerst omdat het concert onderdeel was van een door een negenjarig meisje opgezette benefietactie om geld in te zamelen voor kankeronderzoek en ten tweede omdat het hele optreden gefilmd werd voor een uitgave op dvd. Eind 2010 verscheen de kijkschijf met als treffende titel “Life Begins” en een dik jaar later kwam de dubbel-cd op de markt. Voor zover het verleden.

Beide items kunnen nu linea recta op Marktplaats worden gezet, want per 1 mei 2016 is het geheel als één pakket uitgebracht. De titel is uiteraard nog hetzelfde. Het leven begint pas na je 40^ste, zeggen ze altijd. De vraag is hier of dat ook voor bands geldt. Eigenlijk is dat nogal een inkoppertje, we weten allemaal dat zeker 99 procent van alle bands op z’n best is in de eerste tien jaar van hun bestaan. In het geval van Wishbone Ash zal de mening unaniem zijn dat de band in z’n derde levensjaar met “Argus” een enorm meesterwerk heeft afgeleverd dat nooit meer overtroffen is. Als een omgekeerd zwaard van Damocles hangt het album over de carrière van welke Wishbone Ash dan ook heen. Niemand wil het zwaard erbij neergooien en waarom zouden ze. Het publiek kan er geen genoeg van krijgen. “Life Begins” maakt de essentie en de schoonheid van het “Argus”-materiaal nog maar eens onverbloemd duidelijk. We gaan er weer voor.

Het is altijd indrukwekkend om drie schijfjes naast elkaar in een hoesje te zien zitten. Geduldig wachten ze daar tot ze hun geheimen prijs mogen geven. De eerste cd bevat een groot aantal klassiekers uit het Ash-oeuvre. Op de tweede schijf komt “Argus” in zijn geheel op tafel en horen we de twee toegiften klinken. De dvd bevat naast de door vijf camera’s vastgelegde concertregistratie een aantal extra’s waaronder interviews en repetitiebeelden. Het is een fraai pakket waar iedere Ash-fan zijn of haar hart aan kan ophalen en als je de toewijding van Turner en consorten ziet / hoort kan het niet anders dan dat er nog meer harten zullen worden veroverd.

Laten we het eens over de dvd gaan hebben. Meer nog dan op plaat komt naar voren dat Turner een formidabel bassist is. Er zijn gelukkig heel wat close-ups die zijn soepele loopjes in beeld brengen. Altijd is er maar dat ronkende geluid van zijn roomwitte Gibson-basgitaar en als je dan zijn arbeidsintensieve spel bekijkt, zie je de perfecte symbiose tussen mens en instrument. Als zanger klinkt hij heel wat minder overtuigend, maar dat wankele zoals dat in de meer rustige nummers naar voren komt heeft juist z’n charme. Bovendien krijgt hij regelmatig vocale assistentie van z’n bandmakkers. Het bassen is toch echt wel het meeste z’n ding. Turner lijkt vergroeid te zijn met zijn instrument.

De aanstekelijke opener Time And Space laat direct al horen dat de samenwerking met de gitaristen Danny Willson en Ray Hatfield subliem is. De twee spelen voortreffelijk en zijn nergens op een foutje te betrappen. Het Ash-werk kan dan ook alleen maar uitgevoerd worden door klasbakken die weten hoe een bottleneck glijdt, hoe een tweede stem van de gitaar opgebouwd wordt en die bovenal een uitstekende solo neer kunnen zetten. Ook komen de nummers goed uit de verf dankzij het subtiele maar toch ook nadrukkelijke drumwerk van Dave Wagstaffe. Met het vurige Vas Dis brengt de band enige jazzrock ten gehore compleet met woordloze scat en ziedend basspel. Ballades worden keurig afgewisseld met nummers die wat meer poeha hebben. Aan de ene kant zijn daar het zwierige Ballad Of The Beacon, Everybody Needs A Friend met een fraaie solo van Hatfield en het oudje Errors Of My Way. Aan de andere kant horen we nummers als het Eagles-achtige Rock ‘n’Roll Widow, publiekslieveling Phoenix dat gedragen wordt door de monumentale gitaar van Willson en het aanstekelijke Lost Cause In Paradise. Met Ships In The Sky brengt de band een nummer dat nog nooit op de setlist heeft gestaan bij wat voor verschijningsvorm van Wishbone Ash dan ook. Het is een rustig getokkeld nummer met fraaie samenzang en zo dient You See Red zich aan. Beide nummers komen overigens van “No Smoke Without Fire” uit 1978. Daarna is het tijd voor de integrale uitvoering van “Argus”, maar toch moet er eerst nog wat negatiefs gemeld worden. Er zijn rode, blauwe en groene lampen en dát is ongeveer de lichtshow. Laten we er maar geen woorden aan vuil maken.

Met de akoestische gitaar in de intro van Time Was zal je overmand worden door gevoelens van ontzag. Dit door slaggitaar voortgedreven nummer haalt nostalgische herinneringen aan de jaren ’70 bij je naar boven zonder dat het nummer gedateerd overkomt of zoutloos gespeeld wordt. Het belooft veel goeds voor wat komen gaat. Sometime World is vooral in het vlotte tweede gedeelde interessant, het stuk waar Hatfield soleert. The King Will Come en  Throw Down The Sword met z’n imponerende gitaar duel blijven goed klinken ondanks dat Martin Turner ze al duizenden keren live heeft gebracht. Met The Warrior blijkt maar eens temeer dat Turner met zijn vlechtje in z’n haar een ware strijder is voor de muziek. De volgorde van de nummers is iets anders dan op het echte “Argus”. Zo sluit de reguliere set af met Blowin’ Free, een nummer dat gaat over een verloren vakantieliefde van Turner. Als toegiften zijn daar Living Proof en Jailbait, twee bluesgetinte nummers die de magie van daarvoor doorbreken en je weer veilig met beide benen op de grond zetten.

En dan nu de extra’s. Tijdens de interviews, die plaats vinden vanaf het podium, praat Turner over het concept van “Argus” dat gaat over het einde van de wereld. Ook heeft hij het erover hoe Throw Down The Sword daar tussen past met z’n pacifistische strekking. Verder komen alle bandleden aan het woord en is er wat beeldmateriaal ‘behind the scenes’ te zien. Onder het kopje ‘rehearsels’ is een half uur repetitiebeeld vanuit de huiskamer te zien. Het is voer voor de liefhebber, zullen we maar zeggen.

Al met al is het een terechte zaak dat ”Life Begins” heruit gebracht is. Hoewel deze uitgave geen nieuwe feiten laat horen is het toch een mooi product voor hen die al wat langer meelopen. Dat laatste geld natuurlijk helemaal voor hen waarvoor het leven pas begint.

Dick van der Heijde