Turner, MartinAlbum

Martin Turner (68) is vooral bekend als de bassist en zanger van Wishbone Ash, een band die hij mee hielp oprichten in 1969. Drummer Steve Upton was al aan boord en via een advertentie meldden zich een tweetal gitaristen, Andy Powell en Ted Turner, de laatste is overigens geen familie. Wishbone Ash was een feit.

In deze samenstelling werd een vijftal albums opgenomen inclusief een live-album. Gitarist Ted Turner werd vervangen door de Amerikaan Laurie Wisefield en de groep waagde de stap naar de Verenigde Staten, waar intensief werd getoerd.

In 1980 verliet Martin Turner Wishbone Ash en sindsdien is enig overgebleven oprichter Andy Powell de onbetwiste leider van de band. Een reeks aan bassisten volgde elkaar op, zo maakten onder anderen John Wetton en Trevor Bolder deel uit van de groep. Martin Turner startte zijn eigen band, The Wolf Gang, ook wel Bamboo en Martin Turners Stolen Face genoemd, en nam een album op, “Walking The Reeperbahn”. In 1987 kwamen de originele leden weer bij elkaar om uiteindelijk nog eens drie studioalbums op te nemen. Eind 1991 verliet Turner de band echter opnieuw na grote meningsverschillen, nu om nooit meer terug te keren. Op incidentele gastoptredens na zoals bij jubileumoptredens als het 25-jarig bestaan van de band. Omdat Andy Powell de naam van de band officieel had geclaimd ontstond een hevige strijd om de naam. Dit leidde tot het bizarre feit dat er een tijdlang twee bands onder de naam Wishbone Ash bestonden. Pas zeer recent werd de gerechtelijke strijd beslist, overigens in het voordeel van Andy Powell. Na een zijstap met Blue Bishops richtte Turner in september 2005 een nieuwe versie van Wishbone Ash op: Martin Turner’s Wishbone Ash. De band met de naamgever op basgitaar, Keith Buck en Ray Hatfield op gitaar en Rob Hewins op drums heeft drie live albums opgenomen. Vele optredens volgden, evenals diverse personeelswisselingen, het zit blijkbaar in de naam.

Dat is ook wat de bassist de laatste jaren heeft gedaan, uitvoerig toeren en de klassieke nummers van Wishbone Ash spelend, die hij hielp populariseren als lid van deze gerespecteerde en legendarische progrock groep.

Dit jaar hebben hij en zijn groep iets nieuws vervaardigd, een originele opname met de titel “Written In The Stars”. Het album dat begin september 2015 werd uitgebracht, bevat een aantal kosmische klinkende nummers met titels als The Big Bang en Interstellar Rockstar“. De bassist, die regelmatig sterrenkunde tijdschriften leest, gebruikte zijn liefde voor de kosmos als een startpunt voor de opname van het album.

In een interview geeft hij aan: “Het album is losjes gebaseerd op het thema ‘geschreven in de sterren’ dat het universum en het wonder van de planeet waarop wij leven beschouwt”. Turner ziet zijn nieuwe project als een verlengde van het werk dat hij begon met Wishbone Ash. De luisteraars kunnen wat hem betreft een melodieus album gevuld met vocale harmonieën en het beroemde dubbele gitaargeluid verwachten. Hij schreef het album samen met zijn huidige band, Danny Willson en Misha Nikolic op gitaar, Tim Brown op drums en Turner zelf op de kenmerkende basgitaar. Hoewel de voormalige gitarist van de groep Ray Hatfield halverwege het maken van “Written In The Stars” de band verliet, zijn ook diens bijdragen te beluisteren op het album.
“Het is echt een openbaring voor me, creatief samenwerken met mijn vrienden”, aldus Turner. “We hielden ideeën tegen elkaar aan en stimuleerden en inspireerden elkaar voortdurend tijdens het gehele proces. Het is een heel aangename ervaring.”

“Written In The Stars” is Turner’s eerste nieuwe studiowerk sinds het uit 2008 daterende “Argus: Through The Looking Glass”. Turner en zijn band zijn sinds oktober bezig met een tournee door het Verenigd Koninkrijk en Europa om het nieuwe album te ondersteunen. Na al deze informatie wordt het tijd om de nieuwe cd aan een nadere beschouwing, respectievelijk beluistering te onderwerpen. En het resultaat valt zeker niet tegen kan ik zeggen.

Het openingsnummer The Big Band (Overture) heeft een spacy intro met Floydiaanse gitaar. Het nummer gaat automatisch over in The Beauty Of Chaos. Een intro met akoestische gitaar wordt daarna een Serge Leone-achtige soundtrack inclusief kenmerkende geneuriede zang; instrumentale song met zware Shadows achtige gitaarlijnen.
Vanaf de intro van titelnummer Written In The Stars is gelijk duidelijk, het is tijd voor de betere gitaarrock en, voor de eerste keer op de cd, met het kenmerkende Wishbone Ash geluid. De zware Gibson Thunderbird-basgitaar van Turner is heerlijk om aan te horen en doet terugdenken aan betere tijden: dubbele gitaarlijnen en duetten in combinatie met melodieuze baslijn. Uw recensent zit met een glimlach te luisteren. De meerstemmige zang kan me helaas iets minder bekoren. Teksten met vragen over ons bestaan en het ontstaan van het universum,  toppertje!
Lovers is een beetje een Travelling Wilburys-achtig nummer. Ik ben niet echt te spreken over de zang (is dit Turner?), zelfs de gitaar lijkt meer op George Harrison. We missen alleen Roy Orbison nog, en dat meen ik. Gauw door naar het volgende nummer.

De volgende drie nummers zijn verbonden met elkaar, er wordt afgetrapt met Vapour Trail, een typische Ash intro, gelukkig maar. Goede vocale harmonieën, het kenmerkende sologitaartje en tegen het einde de bekende duellerende gitaren, goede rocksong in de beste Ash traditie. Het nummer loopt vrijwel naadloos over in The Lonely Star, een langzaam nummer met de inmiddels overbekende twin gitaar sound. Een melodieus instrumentaal nummer met wederom een bij het thema van het album passende titel. Hier horen we tevens een smaakvol gebruik van het wah wah pedaal.
For My Lady is het volgende nummer, ook verbonden aan het voorgaande nummer, The Lonely Star. Wederom een bekend geluid, deze ballad had zo van pakweg “Argus” kunnen zijn. Ook de teksten die gaan over kastelen, dames in nood en lange reizen over zee en continenten, hadden makkelijk uit de jaren ’70 kunnen zijn. Heerlijk gitaarwerk sluit dit prima nummer af.
Pretty Little Girls staat weer op zichzelf, een rockende song waar er helaas dertien van in een dozijn gaan. Er is gelukkig nog wat gitaarvuurwerk aan het einde. Beetje dissonant toch wel.

Gelukkig zijn de drie afsluitende nummers weer van een heel ander gehalte. Dat begint al met Falling Sands, een overwegende vocaal mid-tempo nummer met mooie melodieuze gitaarsolo in het midden. Mystify Me, mmm heerlijk deuntje met wederom het oeroude duo gitaargeluid en de overbekende zang van de leider en naamgever. Beetje in de trend van No Easy Road, je kunt slechtere referenties hebben. Zonder meer één van de betere nummers op de cd.
Slotnummer, Interstellar Rockstar, start met een prachtige intro op klassieke gitaar van Nicolic. Dromerige teksten over een orkestrale instrumentatie heen, het heeft wel wat weg van The Moody Blues. Met een geweldige Floydiaanse slide solo halverwege komt het nummer langzaam maar zeker tot leven. Het nummer kan zich meten met het betere epische werk van de legendarische band. Met exact zeven minuten het langste en één van de meest memorabele nummers van het nieuwe album.

Resumerend kun je zeggen dat het album niet over de hele linie even goed is, maar voldoende kwalitatief goede songs bevat om de toets der kritiek te kunnen doorstaan. Mooie heldere productie trouwens. Maar ik mis bijvoorbeeld de info over linker- en rechter kanaal zodat je de gitaristen beter kunt identificeren, misschien een klein detail maar van eminent belang voor Ash fanaten. Daarnaast moet ik bij tijd en wijle behoorlijk wennen aan de zang. Volgens de info op de hoes zou Turner overal de solozang verzorgen, maar zijn stem is zo wisselend dat het wel door een ander gezongen lijkt. Overigens was de zang zelfs in de hoogtijdagen van de groep al een punt van aandacht en kritiek.

Misschien houd ik wel teveel vast aan de bekende en geliefde Wishbone Ash standaard en leg ik de lat te hoog. De eerlijkheid gebiedt me te zeggen dat het recente werk van de band die de naam officieel mag dragen ook niet altijd uitblinkt in consistentie. Martin Turner heeft in elk geval bewezen dat hij het idioom van Wishbone Ash goed onder de knie heeft en in staat is om het bekende geluid nieuw leven in te blazen. Met dit alleszins acceptabele nieuwe album als resultaat.

Alex Driessen