Martini HenryAlbum

Ik verzeker je dat de eerste kennismaking met Martini Henry een heel bijzondere is. De kans dat de dynamische, overwegend akoestische sound referenties oproept is namelijk vrij klein. Eerder heeft Martini Henry een folky karakter, maar de muziek is allesbehalve folk en toch echt progrock tot op het bot.

Ondanks dat “End Of The Beginning” geen live-album is, zie ik tijdens de vele draaibeurten die ik deze spontaan klinkende no-nonsense schijf inmiddels heb gegund steevast een driekoppige formatie performen op een klein podium, ergens in de hoek van een donkere kroeg. Dat is overigens best bijzonder want daar kom ik tegenwoordig nog maar zelden. Maar zou ik de zekerheid hebben dat een act als Martini Henry daar met enige regelmaat zijn kunsten vertoont, is de kans dat ik alsnog een vaste stoel krijg ineens heel waarschijnlijk. De bezwerende wijze waarop Matt Graboski zijn akoestische gitaar bespeelt is immers van dien aard dat stilzitten een onmogelijke opgave is; het is inventief, uiterst dwingend, afwisselend en onweerstaanbaar. Ondersteund door drummer Garrett Henritz die zijn complexe partijen effectief aflevert en de rollende drums laat klinken als een almaar voortdenderende stoomlocomotief. Ook de kwasten veegt hij trouwens bijzonder behendig over de snaredrum.

Dat Martini Henry behalve een overweldigend geluid ook heel klein en introvert kan klinken bewijst men op het zestien minuten tellende Airaid. Knap hoe men deze song van emotie naar emotie weet te sturen met het beperkte instrumentarium dat men hanteert. De opbouw en de vele sfeerwisselingen herinneren hier aan het betere werk van een band als Oceansize en de psychedelica van Led Zeppelin, hoewel – voor alle duidelijkheid – het uiteindelijke geluid weinig met deze bands gemeen heeft. Ik heb trouwens in dit nummer (bij wijze van uitzondering op deze cd) toch een minpuntje kunnen ontdekken en dat is de zang die mij uiteindelijk te schreeuwerig wordt. Dit geldt evenzeer voor het overigens verder sublieme Mad Mardygan. Toch een puntje van kritiek gevonden dus, gelukkig maar.

Aangezien de aandacht onvermijdelijk uitgaat naar de dominante driehoek gitaar, drums en zang, valt pas bij nadere beluistering op hoe aangenaam het iets te ver naar achteren gemixte basspel op deze cd eigenlijk is. Op een van de laatste songs March Into Darkness eist Ken Moore voor het eerst hoorbaar de hoofdrol op en dat is van dien aard dat je de laatste track Gun Pointed At The Head Of The Universe en aansluitend het volledige album snel met een nieuwe focus gaat beluisteren. Dat de baspartijen op een flink aantal nummers door Chris Cavey worden ingevuld doet er niet zoveel toe trouwens want het resultaat is vergelijkbaar.

Martini Henry maakt het recensenten niet gemakkelijk het knappe “End Of The Beginning” gedegen te beschrijven. Daarvoor is de muziek eenvoudig te eigenzinnig, wat natuurlijk een groot compliment is. Hopelijk is in elk geval duidelijk geworden dat dit album een onvervalste aanrader is, ongeacht het publiek waartoe je behoort. Niets dan lof, een absolute verrijking van je muziekcollectie derhalve!

Govert Krul