Friedman, Marty

Music For Speeding

Info
Uitgekomen in: 2002
Land van herkomst: Verenigde Staten
Label: Mascot Records
Website: http://www.martyfriedman.com/
Tracklist
Gimme A Dose (3:45)
Fuel Injection Stingray (3:27)
Ripped (4:25)
It's The Unreal Thing (4:03)
Cheer Girl Rampage (3:59)
Lust For Life (4:25)
Lovesorrow (4:26)
Nastymachine (4:27)
Catfight (3:56)
Corazon De Santiago (3:51)
0-7-2 (0:40)
Salt In The Wound (2:03)
Novocaine Kiss (3:47)
Marty Friedman: gitaren, toetsen
Met medewerking van:
Brian Becvar: toetsen
Jeremy Colson: drums
James "Jake" Jacobson: synth-orkestratie en arrangementen op Lovesorrow
Jason Moss: aanvullende programmering en plezierige herrie
Jimmy O'Shea: bas
Barry Sparks: bas
Ben Woods: flamenco gitaar op Lovesorrow
Music For Speeding (2002)
True Obsessions (1996)
Introduction (1995)
Scenes (1992)
Dragon's Kiss (1988)

 

Marty Friedman is een zeer bekende naam in de wereld van de langharige hoofdschudders, door onder andere zijn werk bij Cacophony (met Jason Becker) en natuurlijk Megadeth. Een fel oranje zelfklever op de voorkant van de cd deelt je mee dat dit album de reden is waarom Marty Friedman Megadeth heeft verlaten. En dat is juist de reden waarom je een recensie van “Music For Speeding” op Progwereld kunt vinden. Gebleven is natuurlijk het geweldige solowerk, maar dat is aangevuld met allerlei symfonische en progressieve trekjes.

De opener Gimme A Dose doet inderdaad verlangen naar meer. Een nummer zoals hij dat ook met zijn maatje Jason Becker had kunnen maken. Lekker vlot gitaarwerk, aangevuld met geweldig ritmewerk, waarna de overgebleven gaatjes worden volgestopt met toetsen. De eerste voorzichtige progressieve stapjes worden gezet in Fuel Injection Stingray waarin de toetsen voor een aantal spacy geluiden zorgen. Ripped is een heel vlot werkje met een kort, progressief begin en kent halverwege de eerste echte progressieve, zeg maar gerust , industriële invloeden. Een zeer afwisselend nummer met gevoelig rustig gitaarwerk maar ook een volop snel solerende Marty Friedman. Een echt dance-, bijna gabberachtig, nummer is Cheer Girl Rampage. Ik moest de neiging onderdrukken om mijn trainingspak aan te doen.

Lovesorrow is het eerste echte rustpunt op de cd en verdeelt het geheel mooi in tweeën. Een rustige, ingetogen Friedman die het nummer mooi opbouwt. Compleet met orkestrale invloeden, akoestische gitaar en uitmondend in een gevoelige solo. Het begin van Nastymachine doet me denken aan Braindance’s Redemption album. Een zeer afwisselend nummer met een loodzware riff, gevoelig en snel gitaarwerk en de toetsen die voor de nodige dance-invloeden zorgen. Ook Catfight is een nummer met een loodzware riff en piepende en krakende toetsgeluiden.

Op een weelderige toetsentapijt mag Friedman in Corazon De Santiago nogmaals zijn gevoelig kant laten zien. Een akoestische opening gevolgd door een emotionele uitbarsting op elektrische gitaar. Dit keer geen supersnelle gitaarsolo en hier laat Friedman zich dan ook van een heel andere, gevoelige kant zien. Dat de gitarist ook het klassieke werk niet schuwt laat hij horen in het ultra korte 0-7-2, om vervolgens in Salt In The Wound weer helemaal los te gaan. Het afsluitende Nococaine Kiss start met allerlei sferische geluiden, waarna Friedman voor de laatste maal zijn akoestische gitaar beroert.

Een afwisselende cd met een aantal rustige, emotionele momenten waarin nauwelijks of geen plaats is voor symfonische of progressieve invloeden. Die invloeden komen in de andere nummers wel uitgebreid aan bod. Hierdoor lijkt het album op twee gedachten te hinken, maar ik vind die afwisseling juist een groot voordeel. Daar komt bij dat die symfonische en progressieve invloeden per nummer worden uitgebreid waardoor je de tijd hebt om er aan te wennen.

Rob van Oosten

Send this to a friend