Friedman, MartyAlbum

Marty Friedman is één van de meest invloedrijkste shred gitaristen uit de 80’er jaren. In 1980 stond hij met zijn band Vixen op het album “Unsung Guitar Heroes II” van het toen net opgerichte, gitaargeoriënteerde, Shrapnel Records. De albums die hij samen met Jason Becker maakte als Cacophony zijn nog steeds klassiekers bij gitaarliefhebbers. In 2009 stond het album “Speed Metal Symphony” nog steeds in de top 10 van shred albums allertijden, zoals samengesteld door Guitar World Magazine. Een andere metal-klassieker “Rust In Piece” maakte hij samen met de band Megadeth, waar hij tien jaar lang deel van uitmaakte. Daarnaast maakte hij een tiental soloalbums, waarbij zijn solodebuut “Dragon’s Kiss” ook nog regelmatig in mijn cd speler ronddraait.

Na zijn vertrek uit Megadeth is Friedman naar Japan verhuisd. Hier is hij een echte tv persoonlijkheid geworden. Naast “Mr. Heavy-Metal”, zijn eigen tv programma “Rock Fujiyama”, presenteert hij tegenwoordig “Jukebox English”. En van deze laatste show komt het album “Tokyo Jukebox 2”, dat nu tezamen met zijn in 2010 uitgebrachte album “Bad D.N.A.” in Europa als dubbelalbum verschijnt. Tokyo Jukebox is een verzameling van Japanse hit/popsongs die door Friedman op geheel eigen wijze zijn gecoverd. En je kunt het al raden, de Japanse popsongs, die qua stijl waarschijnlijk niet veel afwijken van de bij ons bekende popsongs, zijn door Friedman volledig hervormd in een instrumentale heavy metal stijl. De deuntjes blijven – voor de Japanner – waarschijnlijk wel herkenbaar maar zijn doorspekt met de bekende Friedman shred gitaarsolo’s.

“Bad D.N.A.” is Friedman’s tiende solo album, dat in 2010 alleen in Japan is uitgebracht op het Avex Trax label. De revival van de gitaar georiënteerde albums, die mede door Lion Music is geïnitieerd (zie onder andere mijn recensie van Niels Vejlyt), hebben Friedman doen besluiten om zijn volledige Japanse back catalog uit te brengen in Amerika en Europa. Te beginnen dus met dit album.

Met Specimen start het album “Bad D.N.A.” direct met het up-tempo vingervlugge gitaargeweld dat je van Friedman mag verwachten. Op elk nummer toont Friedman zijn technische bekwaamheid, nog virtuozer, vlugger en steviger dan ooit. Maar wie denkt dat alle nummers hetzelfde klinken heeft het mis. Het titelnummer is het meest toegankelijke nummer van het album, dat start met een vreemd dance-achtige synthesizer intro. Glorious Accident is thrashy, waarbij het erg moeilijk is om je hoofd stil te houden. Picture begint bluesy, maar blijkt uiteindelijk een echte rock-ballad te zijn. Battle Scars grijpt duidelijk terug naar de begintijd van Friedman’s carrière met technisch perfecte shredding solo’s en meeslepende melodieën. Exorcism Parade is weer zo stevig en hard dat het ook op een Megadeth album had kunnen staan.

De gitaarfreaks onder ons die, evenals ik, in de jaren ’80 konden genieten van de shred gitaargoden zoals Yngwie Malmsteen, David T. Chastain, Vinnie Moore, Tony MacAlpine, Paul Gilbert en Richie Kotzen kunnen zich weer gelukkig prijzen. De verloren zoon Marty Friedman is teruggevonden in Japan en is nog steeds de virtuoze gitarist die we kennen van “Dragon’s Kiss”, “Go-Off”, “Speed Metal Symphony” en “Rust In Piece”. De liefhebbers van de genoemde albums kunnen deze dubbelaar blind aanschaffen. Voor de mensen die Friedman’s gitaargeweld maar gepriegel vinden, kunnen dit album maar beter laten liggen. Maar deze laatste groep is waarschijnlijk niet eens bij deze zin aangekomen.

Mario van Os

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.