MaschineAlbum

Een heel album over de soms verwoestende kracht van de natuur, met als inspiratiebron de Japanse tsunami van 2011, hoe houd je dat gezellig? Dat lukt alleen maar met heel goeie muziek. Gelukkig heeft Luke Machin die in overvloed.

Luke Machin, waar kunnen we die van kennen? Nou, bijvoorbeeld van Kiama, de groep die hij samen met Rob Reed (Magenta) startte en die eerder dit jaar met “Sign Of IV” een knap visitekaartje afleverde. Of van The Tangent’s album “COMM”. Of gewoon van het eerste album van Maschine “Rubidium”, dat in 2013 met minder vuurwerk toch veel indruk maakte.

Het grappige van Maschine, of Machin, dat is feitelijk hetzelfde, is dat de band heel open is over de invloeden en die toch tot een eigen geluid weet te samenvoegen. Want natuurlijk hoor je flarden die niet zonder It Bites, Porcupine Tree, Pain Of Salvation, King Crimson of The Aristocats zouden hebben bestaan, maar nergens kun je Machin op een direct citaat betrappen, nergens ligt het er te dik bovenop.

Datzelfde geldt, en dat vind ik een beetje jammer, voor de zang. Machin is niet zo’n superieure zanger, maar Belgische toetseniste De Gaultier is dat wel en dan is het dubbel spijtig dat de zang achterin de mix ligt. Hoe langer het album duurt, hoe beter het wordt, maar de zang blijft zacht. De rest van de muziek is gelukkig tamelijk briljant: een mooie fusie van toegankelijke liedjes en hogeschool prog. Nergens zit de conservatoriumopleiding het luisterplezier in de weg, en dat is voor een leerling van snelheidsduivel Guthrie Govan een meesterlijk staaltje beheersing.

Dat Machin een waanzinnige gitarist is, die Alan Holdsworth naar de kroon steekt, laat hij sporadisch wel even horen, maar de meeste tijd staat de gitaar ten dienste van de muziek. Dat geldt ook voor de andere muzikanten, die de sterren van de hemel spelen. Vooral drummer Stewart en bassist Mash maken veel indruk, Mash weet de progressieve muziek zelfs een beetje funky te maken en dat is nogal een prestatie.

Als je de bonustracks niet meetelt, twee live-uitvoeringen van ouder werk, staan er maar zes stukken op “Naturalis”. Uitschieters zitten er niet tussen, ze zijn allemaal even sterk, al zing je ze niet snel mee. Dat hoeft ook niet, je schiet als luisteraar van de ene verrassing in de andere. Neem bijvoorbeeld het super funky jazzrock-einde van Hidden In Plain Sight, dat onmiddellijk wordt gevolgd door het snelle en virtuoze begin van A New Reality, dat vrij snel daarna overgaat in een dromerig stukje popmuziek van het type Prefab Sprout. In drie minuten word je alle stijlen en genres in geslingerd en het is allemaal even goed.

Tijdens het opnameproces moest Machin de boel een poosje stilleggen vanwege gezondheidsklachten, iets met zijn keel. Dat verklaart wellicht de wat omfloerste zang, maar het verklaart zeker de rust en aandacht waarmee deze prachtige muziek is opgenomen. Ik weet het wel, ik houd zelf meer van lekker toegankelijk dan al te dwars, maar voor liefhebbers van beide uitersten valt hier genoeg te genieten.

In een jaar dat toch al niet verstoken is van prog-meesterwerken, is dit één van de allerbeste. Tel je zegeningen! En dat gedoe met die natuurrampen, dat valt wel mee, hoor.

Erik Groeneweg