MaschineAlbum

Zanger/gitarist Luke Machin en basgitarist Daniel Mashal koppelden in 2008 hun familienamen aan elkaar en hop; Maschine is daar. Maar eigenlijk werd het jonge duo bekend vanwege de twijfelachtige eer deel uitgemaakt te hebben van The Tangent. Machin haalde het zelfs tot de bezetting van deze groep op het album “COMM”. Mash mocht Andy Tillison alleen een paar keer live op het podium vergezellen (waaronder op 1 juni 2012 in De Boerderij) voordat de grillige Brit The Tangent ontbond.

Machin is het creatieve brein achter Maschine. Ondanks zijn jonge leeftijd is hij niet gespeend van ervaring dankzij samenwerkingen met onder andere Francis Dunnery (It Bites), Robert Plant (Led Zeppelin) en Bernie Marsden (Whitesnake). Vijf jaar werkte hij aan gedegen nummers. Die zijn allemaal op “Rubidium” terecht gekomen. Het album kent geen concept. De gemene delers zijn persoonlijke levenservaring van Machin en een flinke dosis rock, progrock en metal.

“Rubidium” laat zich niet makkelijk vangen. Het is vaker gezegd en geschreven. Het is zelfs een cliché dat hier zeker opgang doet. De muziek valt lastig te duiden. De grootste invloeden zijn duidelijk van Pain Of Salvation. Er worden uitstapjes gemaakt naar blues- en jazzrock. Tempo- sfeer- en genrewisselingen wisselen elkaar regelmatig af. Zo kent The Fallen een melodieus intro met gitaarspel, waarna de knop op metal wordt gedraaid. Machin laat direct horen dat hij over verschillende zangstijlen beschikt. Van de tegen grunten aanleunende zang moet je houden. Dat de man op gitaar goed uit de voeten kan is evident. In het tweede deel horen we een lang uitgesponnen instrumentale passage waarin bluesrock, metal, gitaar- en toetsensolo’s elkaar rap afwisselen. Het slotstuk bestaat uit een bluesy gitaarsolo en pianospel. Eigenlijk bevat dit tien minuten klokkende nummer alles wat Maschine in de ma(s)chinekamer heeft.

Naast Machin neemt ook de dame achter de klavieren de zang voor haar rekening. Ze heet Georgia Lewis.  Op het overwegend kalme Rubidium maakt zij voor het eerst haar opwachting. Haar stem is meeslepend en dromerig en doet me denken aan Sade. Een blanke uitvoering, dat wel. Haar stem vormt een mooi contrast met die van Machin. Hij klinkt een beetje als Daniel Gildenlöw (Pain Of Salvation). Ook de samenzang van beiden is fraai.

Ik betwijfel of de Britten ooit van Sky Architect hebben gehoord. Toch is de gelijkenis met deze vaderlandse progband op Cubixtro treffend. Ook hier horen we de samenzang van Machin en Lewis. In het laatste gedeelte neemt Lewis langdurig het voortouw in een sterk door jazz getint stuk. De rustige fase van de schijf wordt op Invincible doorgetrokken. Het is een vrolijk en eveneens jazzy nummer. Er komt grappig fluitspel in voor, maar het totaalplaatje blijft ver van progressieve rock vandaan. De lange gitaarsolo van Machin verandert daar niets aan. Het toont eens en te meer dat de groep van vele markten thuis is.

Venga is een van de eerste nummers die Machin componeerde. We horen invloeden van classic hardrock met rauwe zang en vervormd gitaarwerk. De tussen schreeuwen en grunts hangende passages hadden van mij alleen niet gehoeven. Wat ik wel mooi vind, is dat het gitaargeluid een ingehouden klank heeft. Machin en Elliott Fuller huldigen het motto ‘hoe harder hoe beter’ duidelijk niet.

De reguliere editie van het album wordt afgesloten met het uit twee delen bestaande en overwegend instrumentale Eyes. Het waarom van de tweedeling ontgaat me echter. De intro klokt ruim twee minuten en bestaat uit klassiek pianospel gevolgd door een ruig stuk waarin basgitaar, gitaar en drums afwisselend naar voren treden. Een kort en rustig vocaal stuk wordt gevolgd door tal van tempo- en sfeerwisselingen. Akoestische gitaar markeert de overgang naar Eyes Pt. 2. Daar vinden Machin en Lewis elkaar, begeleid en afgewisseld door bijtend gitaarwerk.

Naast de hier besproken standaardversie is er een ‘limited edition’ op de markt. Daar staan twee extra nummers op; Chains en Reach Out. Ze voeren de totale speelduur op tot 70 minuten. Maschine is al weer een nieuwe band uit het Verenigd Koninkrijk die ik aanmerk als veelbelovend. “Rubidium” gaat in veel jaarlijsten zonder twijfel meedingen als beste debuutalbum van het jaar.

Hans Ravensbergen

Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder.