MastercastleAlbum

Tja. Zitten we als lezers van Progwereld weer te wachten op een nieuwe cd van Mastercastle? Drie albums in drie jaar? Schrijven we dan over kwaliteit of kwantiteit? Of is er een absolute mastermind aan het werk die ongeremd en dwangmatig zijn creatieve uitspattingen op de geluidssporen moet zetten?

Tja. Wat zullen we er van zeggen? Feit is dat Pier Gonella (die mastermind, weet u wel?) een muzikale vorm van ADHD heeft. Wat dat betreft lijkt hij wel een beetje op zijn Finse platenbaas Lars Eric Mattsson, die ook al een ietwat overdreven en overschatte vorm van uitgeven heeft. Is het niet een album onder zijn eigen naam, dan is het wel een vaag verzonnen band waarin hij alsnog de dikste vinger in de pap heeft. Maar wat Mattson kan, kan ik ook!   …Zal de Italiaanse bandleider van Mastercastle gedacht hebben.

Tja, dan de muziek van het nieuwe album “Dangerous Diamonds”. Stiekem klinkt het overgrote deel van deze verzameling met liedjes nog helemaal niet zo onaardig. Zo is Au Premiere Coup goed aan te horen. Dit nummer kenmerkt zich door een aanstekelijk, snerpend en rollend gitaargeluid dat je ook na een paar luisterbeurten nog steeds kan vermaken. Ook Blue Diamond klinkt door de toevoeging van toetsen zeker niet verkeerd, al kan Gonella het weer niet laten om zijn skills weer op overdreven wijze etaleren. Maar eerlijk is eerlijk dat doet hij op dit album aanzienlijk minder dan op de voorgaande. De songs op dit album kennen ten opzichte van “The Phoenix” en “Last Desire” minder kenmerken van powermetal en bevatten sterke melodieën die goed in je systeem gaan zitten. Vooral het gitaargeluid klinkt vol en dynamisch. Ook tekstueel lijkt de band zich verbeterd te hebben, evenals de zanglijnen, die dit keer solide in elkaar steken. Als je de vinger op de juiste plek legt, moet ik wel concluderen dat alles wat minder origineel en voorspelbaarder klinkt dan voorheen, hoewel de songs afzonderlijk catchy klinken. Daarnaast zijn de nummers op een hoger niveau gemusiceerd dan op de vorige twee albums. Mag ook wel natuurlijk, ervaring doet immers rijpen.

Maar tja, dan hebben we nog de hoes. Die voorspelt zeker voor de neutrale luisteraar weinig goeds. Begrijp me niet verkeerd; zangeres Giorgia Gueglio is niet de lelijkste dame in de muziek business, maar haar verschijning op de cover van het album is mij iets teveel van het goede. Daarnaast is zij fotografisch niet goed vastgelegd waardoor haar verschijning in minder positief daglicht komt te staan dan ze verdient. Op vocaal gebied heeft ze wel een kleine verbetering bewerkstelligd maar houdt ze toch haar beperkingen. Gueglio heeft in de basis een sterke en ferme zangstem, alleen beheerst zij de verschillende toonhoogten niet goed genoeg. Haar zang komt ondanks de verbeteringen soms schreeuwerig (of ‘gepushed’) over, heeft ze nog steeds een accent en productioneel krijgt haar geluidspoor een nare galm mee wat gaat irriteren. Neem zelf de proef op de som door de cd in een grote ruimte te luisteren en zet het volume niet al te hard.

Het zal u ongetwijfeld opgevallen zijn dat het woordje “tja” veel gebruikt is binnen deze recensie. Dat woordje staat synoniem voor ‘aarzeling’. En aarzeling heb ik door de genoemde kenmerken van dit album nog steeds, ongeacht dat het totale pakket sterk verbeterd is. Kunnen we met dit album spreken over een essentiële aanvulling van de bands oeuvre? Neen. Daarvoor staan er ook dit keer weer zwakke momenten op het album. Desondanks ga ik u niet tegenhouden om eens een album van Mastercastle te proberen. Daarvoor is “Dangerous Daimonds” kwalitatief gezien het beste wat de band u kan brengen.

Zonder aarzeling zal ik zeggen: tot volgend jaar voor het vervolg van Mastercastle!

Ruard Veltmaat