MastercastleAlbum

Cliché!

Powermetal is de term die ik hier wil neerleggen. Voeg een zangeres toe en velen zullen zeggen: gothic! Die term wordt vaak als sticker opgeplakt bij elke (metal)band met een frontvrouw. Een cliché, en soms zo onterecht. En zeker hier niet. Melodie en zang van Giorgia Gueglio zorgen ervoor dat deze band meer powermetal dan gothic is.

Aan dit album is weinig gothic te noemen, helemaal wanneer je in ogenschouw neemt dat deze band  niet rondom de performance en uitstraling van de zangeres draait, al is het visueel zeker niet verkeerd wat gepresenteerd wordt.

Dit album draait rondom oprichter en gitarist van de band Pier Gonella, bekend van onder andere Labyrinth en Necrodeath. De productie van deze cd is vooral gefocust op zijn gitaarvaardigheden. Dat  het etaleren van zijn bovengemiddelde kunsten centraal staat op deze cd, is daar een logisch gevolg van. Alle instrumenten zijn om de gitaar gecomponeerd en dat heeft als resultaat dat het gitaargeluid goed uit de verf komt, maar de rest er bij hangt. Ondanks die wetenschap is het niet slecht wat de andere muzikanten voortbrengen, maar de originaliteit is ver te zoeken.

Eén van de minpunten op deze cd zijn de zanglijnen op dit album, die af en toe clichématig overkomen, evenals de ritmesectie van drums en bas. Met die zanglijnen kom ik bij zangeres Giorgia Gueglio. Analyserend heeft deze Italiaanse schone een aardig goede stem, krachtig, vrouwelijk en kan ze goed  variëren. Toch heeft zij wel een paar technische zanglessen nodig, want zo hier en daar gebruikt ze haar stem niet op de juiste manier. Wellicht heeft dat te maken met het feit dat zij haar eigen teksten heeft geschreven, maar een beetje scholing was op zijn plaats geweest. Of dat het gevolg is van de inbreng van Pier Gonella weet ik niet, maar ik vind het onbegrijpelijk dat een producer niet ingrijpt om zo hier en daar wat te corrigeren. Totaal onnodig, want zoals ik al aangaf, Gueglio heeft in de basis een mooi geluid.

Ondanks deze punten zijn er enkele prima songs te vinden op het album en steekt het instrumentale My Screams er met kop en schouders boven uit. De track duurt een dikke vijf en een halve minuut, is in feite één voortdurende gitaarsolo, en laat de meester horen wat hij met zijn gitaar kan. Nu ben ik per definitie geen voorstander van dat overdreven ‘luister eens wat ik kan met mijn gitaar’, maar hier mag hij dan toch even uit de band springen. Ook dit nummer klinkt uiteindelijk clichématig toch is het de moeite waard te horen wat Gonella in deze track voortbrengt.

Als single is Princess Of Love gekozen. Het klinkt catchy, maar is tegelijk té voor de hand liggend, dat het  sneu overkomt. De hitparades zal je niet bereiken in ieder geval

Als dit album pakweg een jaar of vijf geleden zou zijn uitgebracht, kon het nog redelijke verkoopcijfers oplevert hebben. Nu loopt dit genre op zijn achterste benen. “the Phoenix” klinkt verre van briljant, toch levert het mooie momenten op voor de fans van melodieuze en traditionele metal. Redelijk debuut, alleen is er in de toekomst nog plaats voor veel verbeteringen. Tegen die tijd hoop ik dat de band zelf het ‘cliché’ vervangt door ‘Touché!’

Ruard Veltmaat