MastodonAlbum

Tot pakweg 2006 kon je Mastodon nog per ongeluk aanzien voor een recht-toe-recht-aan metalband. Met het verschijnen van “Blood Mountain” werd steeds meer duidelijk dat we hier te maken hebben met een heuse progmetalband, met de wortels weliswaar stevig in de ‘sludge’. De opvolger “Crack The Skye” zet deze lijn voort en laat zien dat de band nog meer aan diepte heeft gewonnen.

Evenals de eerste drie albums van Mastodon is “Crack The Skye” een conceptalbum. Wat heet, met deze plaat wordt zelfs een heuse quadrologie aan conceptalbums afgesloten. Waar het debuut “Remission” in het teken stond van ‘vuur’, en “Leviathan” en “Blood Mountain” respectievelijk van ‘water’ en ‘aarde’, staat het thema van “Crack The Skye” in het teken van ‘lucht’ (of ‘ether’).

Het verhaal gaat over een jongen die vanaf zijn middel verlamd is en die alleen via zijn astrale lichaam kan reizen. Hij treedt uit zijn lichaam naar de ruimte, waar hij te dicht bij de zon komt. Daardoor verdwijnt hij door een wormgat en bereikt zo het domein van de geesten. Als die begrijpen dat hij niet echt dood is, sturen ze hem naar het tsaristische Rusland, waar hij in het lichaam van Raspoetin belandt. Na het omverwerpen van de tsaar en de moord op Raspoetin, stijgen zowel zijn geest als die van Raspoetin op door een ‘crack in the sky’, waarna Raspoetin de jongen de weg terug wijst naar zijn lichaam. Bent u daar nog?

Misschien belangrijker is dat het album min of meer is opgedragen aan Skye Dailor, de zus van drummer Brann Dailor die zich op 14-jarige leeftijd van het leven beroofde. Brann was zelf 15 destijds en pas na 20 jaar in staat om haar dood via de muziek te verwerken. “Ik wilde haar verheffen en haar naam voor altijd laten bestaan. Het was het meest emotionele moment van mijn leven, en zoals altijd bij een zelfmoord is er heel veel schuldgevoel. Het hele verhaal is mijn metafoor, die beschrijft wat er had kunnen gebeuren als ik er op tijd was geweest om haar uit die situatie te redden.. iedereen ervaart ooit verlies.”

Laat je niet afschrikken door hoogdravende woorden of een warrige verhaallijn. Dit is een geweldig album dat absoluut niet misstaat tussen de hoogtepunten van de progmetal, zoals “Images And Words” van Dream Theater, “Blackwater Park” van Opeth en “Fear Of A Blank Planet” van Porcupine Tree. Het openingsnummer Oblivion, gezongen door Brann Dailor zelf, zet meteen de toon: dromerig, meeslepend en massief. De gitaarsolo verwijst rechtstreeks naar Pink Floyd. Het centrale nummer van deze plaat, The Czar, opent met een orgeltje dat zo zou kunnen klinken in een psychedelisch nummer uit de jaren zeventig. Het tien minuten durende nummer neemt rustig de tijd om op gang te komen, om tenslotte in het laatste deel, Spiral, met een lange gitaarsolo en herhalingen van de thema’s uit de eerste drie delen alles nog een keer samen te vatten. Progrock avant la lettre.

Het album bevat vier korte en twee lange songs, waarbij ik geen zwak nummer heb kunnen ontdekken. Mijn persoonlijke favoriet is het dertien minuten durende slotnummer, The Last Baron, waarin alles samenkomt wat Mastodon op deze plaat te bieden heeft. “Crack The Skye” is daarnaast een voor hun doen milde plaat, met veel melodie, tempowisselingen en de nodige harmonie in de zang. Aanrader.

Marcel Debets