Mancuso, MatteoAlbum

Er is al veel geschreven over het Italiaanse wonderkind op de zes snaren met de naam Matteo Mancuso (Palermo, 22 november 1996). Het mag inmiddels als bekend worden verondersteld dat hij al op zeer jonge leeftijd met behulp van vader Vincenzo Mancuso wordt bekwaamd in het edele gitaarspel met onder andere Django Reinhart als richtlijn. Ook het feit dat hij al op 11-jarige leeftijd met enige regelmaat op de planken stond en op festivals optrad voor een groot publiek is niet alleen in jazzkringen bekend. Daarna gaat het snel met de tiener: een uitnodiging voor de fameuze Berklee College Of Music in Boston volgt in 2017. Na een jaar daar gestudeerd te hebben keert hij terug in de Italiaanse schoot om te gaan studeren aan het conservatorium van Palermo, waar hij cum laude afstudeert.

In 2020 richt Matteo een trio op, met Stefano India op bas en Giuseppe Bruno op drums, de muzikanten die hem ook op zijn debuutalbum zullen begeleiden. Een tournee door Italië en Europa volgt, ook is hij zeer actief op YouTube, waarop hij zijn jaloersmakende techniek en feilloze gevoel demonstreert. Hij wordt overladen met lof door gerenommeerde gitaristen met wie hij ook al met enige frequentie het podium heeft gedeeld. Daaronder zijn beroemde mannen als Steve Vai, Joe Bonamassa en Al Di Meola. Allemaal zijn ze zwaar onder de indruk van de capaciteiten van de jonge Italiaan. Een contract voor een soloalbum is het niet onlogische vervolg. Dat album, dat in 2023 uitkomt onder de titel “The Journey”, is al enige tijd uit, hoog tijd om er aandacht aan te besteden.

Silkroad is het stevige openingsnummer van het debuutalbum van Mancuso, invloeden van Jeff Beck zijn aanwezig, maar ik hoor ook Eric Johnson voorbij komen. Tegen het einde een intermezzo van akoestische gitaar, voordat het thema weer herhaald wordt, ditmaal wederom elektrisch. De stijl van Lee Ritenour is onmiskenbaar aanwezig in Polifemo, een swingend, jazzy getint nummer met prima pianopartij van Giuseppe Vasapolli.

Op Falcon Flight wordt het Mancuso-trio gevormd door bassist Riccardo Oliva en drummer Gianluca Pellerito, zoals ook tijdens meer recente liveoptredens. De oude vrienden uit Palermo vormen een hecht team met hun talentvolle gitaarspelende maatje. Heerlijk nummer, razendsnel gespeeld in de trend van John McLaughin. Luister ook even goed naar de geweldige ritmesectie. Open Fields is een ode aan het Siciliaanse platteland waar Mancuso vandaan komt. Het langste nummer van het album heeft een uiterst melodieus thema met veel open akkoorden, waar ik onder andere de stijl van Larry Carlton in meen te herkennen. Toon en frasering zijn fabelachtig, gevoel boven snelheid, pas aan het einde gaat de rem eraf, absolute topper.

Het gaat er een stuk heftiger aan toe in Drop D, met shredder stukken die ook van Joe Satriani of Steve Vai afkomstig hadden kunnen zijn, beduidend meer rock dan jazz. Tijd voor iets heel anders, Blues For John (John Scofield) heeft meer weg van Chet Atkins met een aanstekelijk riffje. Maar laat de term ‘blues’ je niet op het verkeerde been zetten, er zit minstens zoveel jazz en zelfs een toefje prog in dit lekkere nummer waarin Mancuso zich volledig uitleeft. Let ook even op die fijne bijdrage op Hammond orgel.We schakelen een paar versnellingen lager met Time To Leave, grotendeels akoestische gitaar met een knipoog naar Al Di Meola, maar tegelijkertijd karakteristiek Mancuso. Prachtige melodie en kristalheldere tonen.

De titel lijkt veel op het beroemde Carlos Santana-nummer maar heeft er niets mee te maken, noch met samba. Samba Party is veel meer een compositie die het midden houdt tussen jazzrock en fusion met een behoorlijk rock-randje en Allan Holdsworth-achtige intonatie. Op het afsluitende nummer The Journey wordt Mancuso bijgestaan door vader Vincenzo “Vinnie” Mancuso, beiden bespelen de akoestische gitaar. Het titelnummer ademt rust en stilte uit, een gedurfde keuze na een behoorlijke dosis elektrisch geweld. Misschien wel precies daardoor een juiste beslissing. In deze dromerige ballade laten vader en zoon horen hoe mooi de akoestische gitaar kan klinken.

De invloeden zijn legio, enkele zijn al genoemd, maar ook Pat Metheny, Guthrie Govan, Return to Forever en Weather Report zouden nog vermeld kunnen worden. Maar steeds met de eigen karakteristieke stijl van spelen die qua techniek het midden houdt tussen flamenco en klassieke gitaar. Met veel arpeggio’s en typische ‘hammering’, maar denk nou niet dat alleen techniek troef is, er zit ontzettend veel gevoel in de vingers van de jonge maestro. Het album zou gezien kunnen worden als een ode aan al die fantastische gitaristen die hem op de een of andere manier beïnvloed hebben, een muzikale reis. Een volwassen debuutalbum van een jonge man die nog lang niet aan de top van zijn vermogen zit. Steve Vai zal er toch niet zoveel naast zitten als hij Mancuso ‘de evolutie van de fusiongitaar’ noemt?