MatterhornAlbum

Als je op “Matterhorn” zoekt, laat Google je prachtige foto’s van die indrukwekkende Zwitserse berg met typerende steile punt zien. Je bezoekt de berg via het autoloze stadje Zermatt in de Alpen. Als tiener ben ik er twee keer geweest en was diep onder de indruk van deze kolos van 4478 meter hoogte. Als je zoekt op ‘Matterhorn – Outside’ krijg je nog veel meer buitenfoto’s te zien, maar geen enkele link met muziek. Het zal wel even duren voordat dit gezelschap via Google te vinden is.

We hebben het hier over het kindje van Tommy Sebastian Halseth. Hij speelde eerder in voor mij onbekende bands als Griffin, Atrox en Manes. Hij werd gevraagd om zich bij de band In The Woods aan te sluiten. Die band kwam nooit van de grond, maar het materiaal dat geschreven werd, bleef bij hem op de plank liggen. Vanaf 2015 werkte hij er verder aan. Gaandeweg sloten Edvin Matthieson en Andreas Stunes aan en zo werd Matterhorn een trio.

Tekstueel handelt het album over mensen die buitengesloten worden in onze maatschappij. Muzikaal gezien is dit best een interessant werkje. Hij had wat luisterbeurten nodig voor hij tot leven kwam, maar dan groeit het geheel toch heel behoorlijk. De melodie staat daarbij op de eerste plaats. Pel alles af en je houdt een mooi liedje over. Er wordt wel gesoleerd, maar alles staat in dienst van het nummer. Zo klinkt alles ook best compact.

De ritmesectie is solide. Basgitarist Edvin Matthieson weet prachtig subtiele loopjes te produceren die zich heerlijk een weg door de muziek heen kronkelen. De drums van Andreas Stunes klinken gedegen, maar zeker niet saai. Het elektrische gitaarspel is van de hand van Rhys Marsh.

De stijl van Matterhorn doet mij regelmatig denken aan bands als Little Atlas, Oak, The Emerald Dawn, Trojka en Laughing Stock. Het nummer Aorta behoort tot het beste van het album. Het bevat een aantal sterke tempowisselingen en de zanglijnen zijn lekker pakkend. In het midden zit een soort vocaal zeemansdeuntje dat heel goed werkt. De gitaarsolo tegen het einde is lekker fel.

Bruit Blanc is een uptempo nummer met een sterke hoofdrol voor de toetsen. Ze klinken bij vlagen lekker vintage en het Hammond orgeltje is nergens ver weg. Ook hier zijn de zanglijnen aanstekelijk. Silhouette is doet denken aan labelgenoten Lucy In Blue, dat zit hem in het Pink Floyd-achtige geluid en de vrouwelijke achtergrondzang. Speciale vermelding verdient het in het Noors gezongen Døden Og Meg (De dood en ik). Het heeft iets spannends, maar doet ook prettig loom aan. Zo levert dit uit Trondheim afkomstige trio een prettig album af. Niet groots en niet vernieuwend, maar wel leuk om regelmatig een draaibeurt te geven.