Parmenter, Matthew Album

Toen de promo voor deze nieuwe Matthew Parmenter in de bus viel (figuurlijk dan, digitale bytes vallen tenslotte niet echt meer in de brievenbus), had ik het gevoel dat het nog niet zo heel lang geleden was dat we de laatste keer werk van hem te luisteren kregen. Groot was dan ook mijn verbazing toen ik merkte dat het vorige album, “Horror Express” al van 2008 was! En ja, eigenlijk zou je gewoon Discipline. moeten meetellen maar ook “To Shatter All Accord” was alweer vijf jaar oud voor deze nieuweling in de bus viel. Vreemd.

Verklaren kan ik dit verder niet, maar dat neemt niet weg dat de blijdschap om een nieuwe Parmenter best groot is. Integendeel zelfs, de man is zonder twijfel een van mijn grootste prog-helden. Een waar genie naar mijn mening. Als zanger, componist én tekstschrijver is hij ongeëvenaard. Hij is tenslotte de man die het mythische (ja, zelfs nu ze terug actief zijn is de band nog steeds mythisch) Discipline. tot zulke ongekende hoogten gebracht heeft. En ook in zijn twee andere soloalbums werd het snel duidelijk dat ook zonder band Matthew Parmenter pareltjes kan uitbrengen.

Wat gold voor die vorige soloalbums geldt ook nog steeds voor deze: Parmenter ontsnapt niet aan de vergelijking met Peter Hammill, net als je bij Discipline. telkens aan Van Der Graaf Generator blijft denken. De kenners van de muziek van de familie Parmenter weten dit natuurlijk al lang. En zij weten ook dat we niet spreken over een goedkope kopie maar een band die geïnspireerd door een groot voorbeeld creatief met prog muziek omgaat. Dat wil dus zeggen dat je gecompliceerde en gelaagde muziek mag verwachten.

Hoewel er moet gezegd worden dat deze “All Our Yesterdays” op het eerste zicht minder gecompliceerd lijkt dan Parmenters vorige plaat. Een nummer als Stuff In The Bag lijkt gewoon een nietszeggend piano-niemendalletje dat wanneer je verder luistert zijn geheimen langzaam prijs geeft. Maar ik moet wel geven dat ondanks het feit dat deze track beter is dan hij op het eerste gehoor lijkt, het niet meteen het sterkste moment van de plaat is. Het meest opvallende is het wel (samen met de opener Scheherazade dan).

Voor de echte hoogtepunten (en eigenlijk is de plaat een aaneenrijging van hoogtepunten) zou ik eerder naar Inside of All Or Nothing verwijzen. De sterkste composities op een album vol met sterke composities, de songs die meteen al het diepste doordrongen. Voor mij twee songs die niet zouden misstaan op een album van Discipline.. Ondanks dat ze korter en meer down to earth aanvoelen dan de meeste Discipline.-nummers. Dat gevoel heeft natuurlijk vooral te maken het feit dat Discipline. een hele band is en dat op dit soloalbum Matthew Parmenter zo goed als alles alleen doet (enkel bijgestaan door Discipline.-drummer Paul Dzendzel op enkele nummers). Dat geeft vanzelf al intiemere sfeer vergeleken met Discipline..

Toch is dit net als zijn twee vorige albums een redelijk zwaarmoedig album, want dat is nu eenmaal de sfeer die Parmenter schept in zijn muziek. Hoewel er moet gezegd worden dat in vergelijking met “Astray” en “Horror Express” deze nieuweling ietwat lichtvoetiger overkomt. En dan niet enkel vanwege Stuff In The Bag natuurlijk. Dat maakt het niet minder op absoluut, maar wel het minst zwaarmoedige Parmenter-album tot nu toe, zeker als je vergelijkt met de sfeer op Discipline.s meesterwerk “Unfolded Like Staircase”.

En zoals je vaak zag met Van Der Graaf Generator en Peter Hammill zijn soloalbums van Matthew Parmenter zeer vergelijkbaar met die van zijn band. Het is een opmerking die je wel vaker tegenkomt bij een recensie voor Parmenters solowerk (en die je eerder ook bij Hammill zag terugkeren). Voor mij is dit geen kritiek maar eerder het bewijs dat Matthew Parmenter duidelijk het genie en het hart van Discipline. is. En dat laat hij nu ook op de hoes al meteen zien. Diegenen die Discipline. al live gezien hebben, zullen wel weten hoe Parmenter optreedt: geschminkt alsof hij Peter Gabriel in zijn Genesis-tijd is. Het is een bekend beeld voor de fans van Discipline. en zo toont hij zich nu ook meteen op de hoes van zijn solowerk.

Of het een statement is, weet ik niet. Maar dat je als fan van Discipline. absoluut deze “All Our Yesterdays” moet aanschaffen, lijkt me duidelijk. En eigenlijk zou iedere progfan iets van Matthew Parmenter moeten aankopen en beluisteren. Deze kan alvast een start zijn zou ik zeggen!

Peter Van Haerenborgh