Parmenter, MatthewAlbum

Matthew Parmenter is in progressieve kringen voornamelijk bekend als de drijvende kracht achter Discipline., een band die in de jaren negentig van de vorige eeuw twee studio- en één liveplaat uitbrengt. Spijtig genoeg brengt dit Amerikaans ensemble al een tijdje geen studioalbums meer op de markt, maar een reünie tijdens NEARfest 2008 doet alleszins hopen voor de toekomst. Gelukkig voor de fans laat bassist Mathew Kennedy af en toe iets van zich horen middels de band Eyestrings en levert Matthew Parmenter zelf in 2004 het verdienstelijke, doch thematisch loodzware “Astray” af.

“Horror Express” is bijgevolg (pas) zijn tweede soloplaat en ook nu heeft Parmenter zich niet laten verleiden tot het reproduceren van luchthartige, makkelijk in het gehoor liggende muziek. Integendeel zelfs… Achter deze weerzinwekkende albumtitel en dito albumhoes (ontworpen door Ryan Parmenter) gaat een tiental huiveringwekkende en intrigerende muziekcomposities schuil, waarin de voormalige bezieler van Discipline. de luisteraar andermaal meeneemt naar de donkere kanten van het wereldse bestaan. De plaat is immers een bonte verzameling nachtmerries vermomd als een horrorfilm.

Toegewijde volgelingen weten intussen dat Parmenters muzikale zielenroerselen in de regel sterk geïnspireerd zijn door Van Der Graaf Generator en ook nu ontkom ik niet aan deze vergelijking. Bij de eerste beluisteringen van dit album lijkt het zelfs even alsof Parmenter zich volledig heeft laten leiden door de muziek van dit illustere instituut in het algemeen en die van Peter Hammill in het bijzonder. Dat betekent geenszins dat de Amerikaan het zichzelf makkelijk gemaakt heeft, want “Horror Express” bevat welhaast eenzelfde graad van gecompliceerdheid en gelaagdheid als zijn Britse voorbeelden.

Het mag dan ook geen verrassing zijn dat de plaat een zekere mate van toewijding en volharding van zijn potentiële luisteraars vereist. Nu weet ik dat de ingewijden zich hierdoor zeker niet laten afschrikken, maar voor de gemiddelde progliefhebber kan dit lugubere labyrint van angstaanjagende melodielijnen en songstructuren wel eens iets teveel van het goede zijn. Deze wonderlijke warboel spreekt mij enorm aan, maar ik laat me dan ook graag aan de hand van Parmenter door dit duistere doolhof leiden. Na enkele luistersessies vallen de losse stukjes puzzel immers langzaamaan op hun plaats en dan blijkt hoe geniaal en doordacht de plaat thematisch in elkaar zit.

Slechts bijgestaan door zijn driejarige drummende zoontje Henry Parmenter op de ‘verborgen’ track Making Music, weet de in Detroit woonachtige Amerikaan talloze geluiden uit zijn imposant instrumentarium (waaronder piano, gitaar, basgitaar, drums, saxofoon, viool, cello, blokfluit, orgel, synthesizers, marimba, theremin en Mellotron) te toveren die nauwgezet aansluiten bij zijn dolende gemoedstoestand. Dat heeft echter ook een keerzijde. Omdat de van origine toetsenist, net als op zijn eerste soloplaat, alle instrumenten zelf bespeelt komen zijn tekortkomingen als multi-instrumentalist namelijk helaas ook hier af en toe naar boven. Ik doel dan in het bijzonder op de gitaar- en drumpartijen, die soms gewoonweg ondermaats zijn. Ik vermoed echter dat Parmenter dit ook heeft ingezien, want de aankleding van de stukken is soms ogenschijnlijk bewust eenvoudig van opzet.

Ofschoon juist deze kale instrumentaties mij regelmatig doen denken aan het solowerk van Peter Hammill, laat “Horror Express” bij herhaalde beluisteringen gelukkig meer en meer een eigen geluid horen. Gezien Parmenters prominente rol bij Discipline. is het niet merkwaardig dat de muziek op zijn twee soloplaat sterk in het verlengde ligt van de albums “Push & Profit” en “Unfolded Like Staircase“.

Hoewel ik de mening ben toegedaan dat Matthew Parmenter op dit album zijn oor ietwat teveel bij Van Der Graaf Generator en Peter Hammill te luisteren heeft gelegd, heeft “Horror Express” al met al toch meer dan voldoende te bieden om bij fans van donkere progressieve rock in de smaak te kunnen vallen.

Frans Schmidt