Maximum IndifferenceAlbum

Ik moet eerlijk zeggen dat puur instrumentale muziek, mij nooit echt geboeid heeft. Vaak was het te eentonig en wist ik na een paar nummers wel genoeg. Geheel anders is dat met de explosieve, regelmatig naar metal verwijzende, prog van dit, uit het San Francisco Bay Area afkomstige, trio. De combinatie van heavy metal gitaar met explosieve drums en een pompende basgitaar, maken dit album tot een lust voor het oor.

Meteen in het eerste nummer worden de lijnen voor het album al uitgezet. Heftige gitaar riffs, een ronkende basgitaar en originele drums. Het geheel wordt aangevuld met spaarzame synth effecten. De productie van dit album is verzorgd door bassist Gustaf Fjelstrom en deze staat als een huis, het geluid is mooi vol en de instrumenten komen allemaal goed uit de verf. In Kuang Grade Mark Penetration Program is het bassist Fjelstrom die zijn kunsten mag tentoonstellen, zijn heavy, jazzy riffs worden bijgestaan met drums en synth samples. Ik kan, bij het horen van dit album, bijna niet geloven dat hier maar 3 mensen aan het spelen zijn. In het nummer zijn een aantal briljante momenten ingelast met akoestische gitaar deze worden afgewisseld met heavy gitaar en zware drums. Gitarist Mark Bladek laat in Jack Palance The Ninja horen wat hij allemaal met zijn gitaar kan en hij trekt dan ook alle registers open, zware riffs, jazzy elementen en gierende solo´s alles kom je tegen. Het nummer roept herinneringen op aan The Shadows, een gitaarband uit de jaren 70. Maar ook het oude Rush dacht ik hierin te herkennen. Aura And Armament is een rustpunt in het album. Rustige gitaar en een lekkere melodie geven je de kans even op adem te komen, de gitaarsolo halverwege bezorgt mij het nodige kippenvel. Ook Swyncro is zo´n relaxed nummer. Het zit vol met melodieuze gitaarsolo´s en het geheel doet erg aan Pink Floyd denken. And Your Point Is ? gaat ook weer aardig de metal kant op, het nummer zit vol met knappe wendingen. De heren gaan zich nergens te buiten aan overdadige solo´s. Steeds blijven ze met z´n drieën het geheel van de song bewaken, regelmatig doet één van de mannen een stapje naar voren, maar het blijft allemaal in dienst van de muziek. Drummer Rich Duarte verdient het om apart even genoemd te worden. Zijn spel is behoorlijk vernieuwend. Hij weet precies de toon te zetten en laat zien dat je met drums meer kan dan alleen het aangeven van het juiste ritme. Hij doet zich dan ook niet onder voor bijvoorbeeld Neil Peart (Rush) of Mick Pointer (Arena).

In Bad Mind Does Does Not gaan werkelijk alle remmen los, dit is prog-metal op zijn best. Razendsnelle en heavy gitaar en dito drums. Halation en Apparatus vormen samen één nummer van maar liefst 23 minuten. Het eerste nummer bestaat eigenlijk alleen uit een vertelt verhaal, ondersteunt met wat achtergrondgeluiden. In het laatste nummer gaan wederom alle remmen los. In dit nummer is weer een prominente plaats weggelegd voor de gitaar van Bladek. Een prachtige afsluiter voor een dito album.

Met “The Transmutations …” is het Maximum Indifference gelukt om de luisteraar in een instrumentale achtbaan te plaatsen, een achtbaan die ruim 66 minuten plezier geeft.

Maarten Goossensen