In de periode 2009-2014 levert de Spaanse band Harvest z’n bescheiden bijdrage aan de wereld van de progressieve rockmuziek met drie albums en enkele optredens.
De muziek van de band houdt het midden tussen Marillion en All About Eve en klinkt integer, warm en passievol. De heldere stem van de van origine Nederlandse Monique van der Kolk dartelt daar op ontwapenende wijze doorheen en ondertussen laat gitarist Jordi Prats horen dat hij een grote Steve Rothery adept is. Zonder de andere bandleden te kort te willen doen zijn zij toch de absolute boegbeelden van de band. Het zal je maar gezegd worden.
We schrijven 2020, een inktzwart jaar voor alles en iedereen. Toch is er een mooi lichtpuntje in de vorm van het hier besproken album, hoe minuscuul dan ook. Het album heet “For The Time Being”, de band (of liever gezegd: het duo) Maybe Violet. Muziek is altijd al de koning van het escapisme geweest en geloof me, ditmaal ben je weer helemaal ‘out of this world’.
Ondanks dat Harvest al jaren niet meer actief is als band komen zangeres van der Kolk en gitarist Prats met dit bijzondere album. Het werkstuk is uitsluitend te verkrijgen als download via hun bandcamp-pagina. Naar mijn idee verdient het elf nummers tellende album een veel grotere reach. Het is bloedje mooi.
Maybe Violet klinkt beduidend anders dan Harvest. De invalshoek is eenvoudiger, minder complex, meer vanuit het hart. De muziek tintelt meer. Het is puur en lichtvoetig, de ideale ambiance voor van der Kolk en Prats om boven zichzelf uit te stijgen. Wat dat betreft is het dan ook constant raak. De gevoelige zang legt je op een Anneke van Giersbergen-achtige manier helemaal plat en de gitaartonen raken je dieper dan diep. Daarnaast horen we adequaat basspel van Prats zelf en ook van het programmeren van de drumcomputer en het verfijnde toetsenwerk heeft hij kaas gegeten.
De gevoelsarmada gaat van start met Glimpse waar akoestische gitaar samen met de prachtige zang je een minuut lang in spanning houdt. Als dan later een melodie van de elektrische gitaar z’n intrede doet gaat het heel hard kriebelen in je buik. Hoe intens wil je het hebben? Er ontwikkelt zich een fraai nummer en het gaat maar door. Elke track is raak. Pak Son Of A Gun, On The 25th of Strong Man; ik noem er zomaar een paar.
“For The Time Being” kent een smaakvolle variatie. Zo brengt men met het hoekige Riddles een kruidnageltje aan in het geheel, terwijl het ingetogen Silenci met z’n Marillion-melancholie juist de gemoederen wat bedaart. Ondanks dat de verschillende composities duidelijk op zichzelf staan is het toch de combinatie van dromerigheid en melodie die overkoepelt en voor verbinding zorgt. Het album sluit af met het zinderende Nothing Left To Say, cirkeltje rond.
Adios.