MayfireAlbum

Mayfire hult zichzelf in nevelen en wil dat vooralsnog ook zo houden…

Wat weten we wel? De formatie is in 2019 in Noorwegen gestart en bestaat uit vijf bandleden. De twee drijvende krachten achter het project zijn REX op gitaar en MJX als zanger. Dit album “Cloudscapes & Silhouettes” is het debuut van de heren en wordt volgens eigen zeggen gedreven door de aandrang tot songwriting en filmmaken. We kunnen nog net de initialen van de bandleden achterhalen, waar we vervolgens niet veel mee opschieten. Wat we wel uit de muziek kunnen opmaken is dat de band over het nodige vakmanschap beschikt.

Als verlenging van de geheimzinnigheid begint het album filmisch en spannend, met een episch gedreven intro, waarin door middel van gesproken woord een vernietigend beeld van de wereld wordt neergezet:

Sommigen zeggen dat het de overbevolking was waardoor het allemaal begon.
Anderen zeggen dat het gewoon de mens is.
De macht. De hebzucht.
Het eindeloze streven naar meer.
Het maakt niet uit wie er gelijk of ongelijk had.
De aarde was gebroken.
Maar het stopte de menselijke natuur niet.
Dus als je het mij vraagt,
De val was slechts een kwestie van tijd.

Die filmische start maakt door de epische aanpak en de tekstuele boodschap gelijk indruk. Naast de profetische tekst klinkt de muziek lichtjes pretentieus maar ook somber. Muzikaal vind je dat echter niet terug in het album. Mayfire omschrijft de muziek zelf als melodieuze theaterrock. Met die positionering kunnen we bij Progwereld wel meegaan.

City Of Ruins vertrekt na het intro voortvarend uit de startblokken met pakkende riffs en rollende drums. Het aangename stemgeluid van zanger MJX is heerlijk, het is duidelijk dat we te maken hebben met een geweldige artiest. Wie onder die alias verscholen gaat is ook na uitgebreid speuren niet duidelijk, maar dat hij een klasbak is, zal ook jij snel onderschrijven wanneer je voor het eerst luistert. Naast zijn gewone zang zijn de screams uit zijn keel raak en indrukwekkend.

Hoezeer de band zichzelf ook in nevelen hult, de muziek is helder en doorzichtig. Goede, pakkende composities vol melodie, van tijd tot tijd pittige riffs en mooi drumwerk. Dat levert soms heel boeiende vergelijkingen op, zo levert Vinternatt in essentie een modern progmetalgeluid, maar schemert er ook classic rock door in de compositie; een jaren tachtig of negentig geluid van populaire rockformaties. Aan jou te bepalen wat er in jouw beleving naar boven komt. Elektronisch heeft de band wat overeenkomsten met Tesseract, als je kijkt naar de aanpak van de songs, gaat het meer richting Evergrey.

De single Shadows is een van de meest aantrekkelijke tracks op het album en dat komt wellicht mede door een gastoptreden van drumbeest Baard Kolstad van de band Leprous. En daarmee tippen we een lichte vergelijking met die band aan, hoewel die anderzijds niet sluitend is. Mayfire is op dit album (nog wel) minder ambitieus en minder veelzijdig. De band houdt vast aan sterke melodieën en refreinen, de progressieve lijnen worden nergens te uitbundig, maar zijn wel herkenbaar. Dat de mannen een filmische aanpak van de composities willen nastreven is te herkennen, hoewel de nummers ook echt een kop en staart hebben, inclusief refrein. De gekozen muzikale stijl is op te pikken door de fans van metal, maar ook door de liefhebbers van progrock. Extreme wisselingen in songstructuren, instrumentgebruik of extraverte aanpak van composities zal je niet vinden.

Ondanks de hulde zijn er ook enkele songs van gemiddeld niveau te vinden, die wellicht iets te gemakkelijk wegglijden in je luisteravontuur. Het ruim zes minuten Fearless duurt bijvoorbeeld net iets te lang en het heeft een beetje een jaren tachtig vibe. Zo is een band als Toto of Europe niet heel ver weg. Het als ballade aanvoelende Thicker Than Water komt in de buurt van classic rock, maar dan van het aangename soort. Daar helpt zanger MJX opnieuw aan mee, die man heeft een heerlijk karakteristiek geluid in zijn stembanden. De vraag is bijna onvermijdelijk. Deze zanger kan toch gewoonweg al die jaren niet onder een steen hebben gelegen? Wie is hij, waar zingt hij nog meer? De ballade op het album, The Age Of Kings, is dan de kroon op zijn werk, bij elke luisterbeurt ontstaat er kippenvel op mijn rug.

Heel lang duurt de anonimiteit van een band vaak niet, vooral als de formatie successen behaalt en aanslaat bij een groter publiek. En met dit album vol kwaliteit is het onherroepelijk dat het hoge ogen gooit. Volgend jaar staat de band op het lustrum van Progpower Europe, tegen die tijd weten we misschien wie dit vijftal nu echt zijn. Laten we hopen dat deze band nog ver weg blijft van ‘de ineenstorting’ en blijft streven naar meer.