MehidaAlbum

Mehida is een Finse band rond toetsenman Mikko Harkin (Wingdom, Sonata Arctica). Hij wist death metal gitarist Jani Stevanovic en Therion-zanger Thomas Vikström te strikken voor dit onvervalste potje dik hout.

Op “Blood & Water” staan 11 korte stukken progmetal die meer metal dan prog zijn, maar de band heeft zeker aandacht voor melodie, avontuur en symfonische traditie. Zo hoor je in een betonblok als Multitude, dat begint met een potje gegrunt, ook ineens een koortje en een zanglijn die door Dennis DeYoung van Styx bedacht zou kunnen zijn (noot aan redactie: dit niet in het Fins vertalen, want ze weten ons te vinden!). De riffs mogen loodzwaar zijn en de dubbele bassdrum mag overuren maken, uiteindelijk is dit een licht te verteren album vol prettig kabaal.

Mehida beschikt over een paar sterke troeven. Zanger Wikkie de Vikström (sorry, het is sterker dan ikzelf!) beschikt over een krachtige en plooibare stem die in de grootste kakofonie overeind blijft. Drummer Niemispelto doet wat een metaldrummer behoort te doen maar kan ook tegendraadsere slagjes de baas. Bovendien kunnen de mannen puntige liedjes schrijven met een kop en een staart. Dat ze daarbij niet altijd van de gebaande paden afwijken was te verwachten, maar de plaat weet me zeker te boeien en dat is in dit genre niet gebruikelijk.

Het opvallende is, dat onder alle steenslag en zwaar metaal een aantal toegankelijke liedjes verborgen zit. Guilty had een opgepimpt liedje van Uriah Heep kunnen zijn en A Letter From Home zou, met wat meer violen en wat minder overstuurde gitaren, ook in een musical op zijn plaats zijn. Mooie koortjes, dramatische melodie (“where have you been, sweet child of mine”, Joop v.d. Ende kan het Beatrixtheater weer een paar jaar volboeken) en een zanger die James LaBrie achterna zit.

Mehida doet zich met “Blood & Water” dus ruiger voor dan de band eigenlijk is, maar dat geeft niks. Het eindresultaat is een plaat die evengoed stampt en beukt. De Finnen bedienen zo een bijzonder breed publiek. Het mag allemaal wat interessanter en nog wat avontuurlijker, maar aan de inzet en klasse van deze muzikanten zal het niet liggen. Harkin maakt indruk met zijn schaarse toetsensolo’s en ook Stefanovic stijgt boven zijn macabere verleden uit. Misschien eens een praatje maken met de mannen van Pain Of Salvation?

Erik Groeneweg