Mekong Delta

Tales Of A Future Past

Info
Uitgekomen in:2020
Land van herkomst: Duitsland
Label: Butler Records
Website: www.mekongdelta.eu
Tracklist
Landscape 1 - Into the Void (1:20)
Mental Entropy (5:43)
A Colony of Liar Men (6:12)
Landscape 2 - Waste Land (6:42)
Mindeater (6:01)
The Hollow Men (5:21)
Landscape 3 - Inharent (6:44)
When All Hope Is Gone (9:45)
A Farewell to Eternity (3:47)
Landscape 4 - Pleasant Ground (4:02)
Ralf Hubert: basgitaar en akoestische gitaar
Peter Lake: gitaar
Alex Landenburg: drums
Martin Lemar: zang
Tales Of A Future Past (2020)
In A Mirror Darkly (2014)
Wanderer On The Edge Of Time (2010)
Lurking Fear (2007)
Pictures At An Exhibition (1997)
Visions Fugitives (1994)
Kaleidoscope (1992)
Dances Of Death (And Other Walking Shadows)(1990)
The Principle Of Doubt (1989)
The Music Of Erich Zann (1988)
Mekong Delta (1987)

Persoonlijk had in nog nooit van deze band gehoord. En dat is in zekere zin opmerkelijk want de band bestaat al decennialang en heeft een niet voor de hand liggende naam. Mekong Delta klinkt als… een Aziatisch restaurant in Zeeland?

Zoals gezegd, deze van oorsprong Duitse band bestaat al sinds 1985. Daarbij is dit ook al het elfde album dat de formatie uitbrengt, dus enig schuldgevoel borrelt er naar boven wanneer ik mij verdiep in de band. Bassist Ralf Hubert is eigenlijk de enige constante factor binnen dit gezelschap, want hij laat zich eigenlijk bij elke release steeds door verschillende artiesten assisteren. Er zijn in het verleden tientallen gastmuzikanten aan de band verbonden geweest die in sommige gevallen later ook weer terugkeerden. Zo hebben drummer Alex Landenburg en zanger Martin Lemar vaker hun opwachting op de verschillende Mekong Delta cd’s gemaakt.

Bij het beluisteren van deze schijf dacht ik in beginsel aan een nieuwe plaat van Dyscordia. Nu is die Belgische band vrij recent met een nieuw album gekomen dus die gedachte was niet erg realistisch. Toch kan je deze twee bands naast elkaar neerzetten, zeker tijdens de eerste nummers. De composities kenmerken zich door vette gitaarriffs met sterke leads en het gitaargeluid suggereert dat er meer dan twee gitaristen actief zijn die op verschillende passages allen een andere riff spelen. Maar dat blijkt bij Mekong Delta dus niet zo te zijn, het is gitarist Peter Lake die alle partijen voor zijn rekening neemt. Dat in tegenstelling tot Dyscordia, waar maar liefst drie gitaristen hun ding doen. Live zal Mekong Delta ongetwijfeld een beroep doen op meer gitaristen, want ik zie niet hoe Lake dit tijdens optredens zou kunnen multitasken. Ook een mooie toets aan de muziek van deze band zijn de baspartijen van bandleider Hubert. Zijn basgeluid klinkt vaak bijzonder aantrekkelijk en gevarieerd. In veel songs worden er vaak ook meer dan één baslijn toegepast.

Vooral in het begin van het album laat het gezelschap veelal statische riffs en emoties horen. Riffs die lang aanhouden worden zo nu en dan afgewisseld met akoestische gitaren van bandleider Hubert zelf. Die akoestische gitaar zorgt zo nu en dan voor variatie en voorkomt dat je aan het einde van de rit doodvermoeid neervalt van die stijve en aanhoudende riffs, maar ondanks die toepassing zijn de nummers vaak een lange zit.

Die statische riffs en verschillende baslijnen zijn vooral te vinden in A Colony Of Liar Men. Natuurlijk is er sprake van tempowisselingen maar de riffs worden lang (en soms te lang) aangehouden. De kans is groot dat liefhebbers van trashmetal dit enigszins aantrekkelijk vinden, maar de pure progliefhebbers zullen hier niet snel voor warmlopen. Nog een nummer waar je veel statisch ritme in kan vinden is Wasteland, het is iets te eentonig en te statisch, hoewel de symfonische en orkestrale bombast onder het ritme mooi is geproduceerd.

Enigszins gecompliceerd is het zes minuten durende Mindeater. Hier wederom de vergelijking met het Belgische Dyscordia. Er gebeurt ontzettend veel in die track. Razendsnelle bassdrums, technisch snelle (thrash) gitaren, een ronkende basgitaar en een prima zanger in vorm van Alex Landenburg. En als kers op de taart is er ook nog een sologitaar te vinden. Dit alles zorgt weliswaar voor een megavolle productie, maar toch is bij meerdere luisterbeurten de term ‘stoer’ op zijn plek.

Toch zijn er enkele hoogtepunten te vinden waarin de progressieve rock liefhebbers zich in kunnen verliezen, bijvoorbeeld het bijna tien minuten durende When All Hope Is Gone. De track laat daarin het hoge tempo vieren en de muziek is flink gelaagd. Daardoor komen de mooie details bovendrijven en valt er veel te genieten. Ook komt hier het symfonische aspect door orkestrale tierelantijntjes en zweverige computertoepassingen optimaal naar de oppervlakte. Dat lage(re) tempo wordt ook gehandhaafd in het akoestische A Farewell To Eternity. Een prachtige combinatie van de karakteristieke stem van Alex Landenburg en de akoestische gitaar van Ralf Hubert, aangevuld met sfeervolle percussie.

Ondanks deze twee mooie en sfeervolle tracks maakt Mekong Delta vooral muziek voor robuuste metalheads, laat dat vooraf duidelijk zijn. De vraag is hoe de houdbaarheid of de rijping van deze cd zal verlopen. In potentie kan dit album na meerdere luisterbeurten de eindlijstjes bereiken. De toekomst zal het leren. 

Send this to a friend