Mau, Melanie en Martin SchnellaAlbum

Eerder dit jaar besprak ik het eerste echte album van het duo Melanie Mau en Martin Schnella, die we kennen uit een van de vele samenstellingen van Frequency Drift. Aan “The Oblivion Tales” gingen echter al twee albums vooraf, het vooral met covers gevulde “Gray Matters” en het hiervoor ter bespreking liggende “Gray Matters – Live In Concert”.

Een blik op de setlist vertelt meteen waar we mee te maken hebben: een coveralbum. Van de vijftien tracks op dit live-album zijn er liefst veertien covers, slechts Close To The Heart is een eigen compositie. Nu is het ook weer niet zo dat dit de live-versies zijn van de nummers van “Gray Matters”, slechts vijf nummers komen van dat album. Lang niet alle nummers waren mij in de oorspronkelijke uitvoering bekend, dus er viel gelukkig nog het een en ander te ontdekken.

De opnames zijn gemaakt tijdens het concert dat Mau en Schnella gaven op tweede kerstdag 2016 in Stadthalle Osterode. Alles is akoestisch en het album ademt vooral gezelligheid uit. Het is daarmee nog net geen kampvuur-album geworden, al zou wat meer samenzang sommige nummers misschien wel wat meer meerwaarde hebben gegeven. Want, om maar meteen mijn belangrijkste probleem met dit album te benoemen, de covers zitten vaak nogal dicht tegen de originele aan. Aan een Message In A Bottle of Africa valt volgens mij als muzikant weinig eer te behalen, tenzij je een eigen draai aan de nummers weet te geven, zoals Peter Gabriel dat deed op “Scratch My Back”. Op “Gray Matters – Live In Concert” zal je dat niet terug horen.

Ik vind het dan ook lastig om een oordeel over deze plaat te vellen. Van iets meer dan de helft van de nummers ken ik de originele erg goed en daar voegen de covers niet veel aan toe. Het is net als met tribute bands: je kunt er een leuke avond mee hebben, maar waarom zou je thuis naar de tribute band luisteren als je ook de originele op kunt zetten? Daar waar ik de originele niet ken, is het makkelijker om de versies van Mau en Schnella op hun eigen merites te beschouwen en dat pakt ook beter uit voor de waardering. Nog leuker wordt het als je door een cover nieuwsgierig wordt naar het origineel en dat had ik bij Curse My Name van Blind Guardian en A Touch Of Evil van Judas Priest. Sowieso is een compliment voor de veelzijdigheid van de setlist op zijn plaats, want Dolly Parton, John Farnham en Judas Priest ga je niet vaak door één band gespeeld horen.

Ik ben ervan overtuigd dat het een leuke avond is geweest in Osterode, getuige deze opname. Voor de fans van Melanie Mau en Martin Schnella is het dan ook goed nieuws dat er een album van is uitgebracht en ik neem aan dat dit ook de belangrijkste doelgroep zal zijn. Zelf heb ik me prima vermaakt met dit album, zoals gezegd wat meer met de mij voorheen onbekende nummers dan met de zogenoemde klassiekers. Toch, als ik dit afzet tegen het originele materiaal op “The Oblivion Tales”, dan gaat mijn voorkeur zeer sterk uit naar het eigen werk.

Wouter Brunner