Sommige symfonische metalplaten zijn als een opera gestructureerd. Dikwijls resulteert zo’n ambitieuze opzet in een bombastisch geluid ter omkleding van een groots verhaal. Dit album kan hierbij als voorbeeld dienen. Degenen die eveneens kunnen genieten van dit soort grootse, orkestrale metal kunnen namelijk zonder meer aanschuiven bij Melted Space.
Zoals gewoonlijk mag je van dit muziekproject, van toetsenist Piere le Pape, bombastische Nightwish-achtige muziek verwachten. “Darkening Light” is tevens weer een conceptalbum met een overkoepelende narratief. Ditmaal verhaalt het album over het ontstaan van de mens en zijn aanvaringen met onder meer de vier elementen, de dood en de tijd. Verscheidene zangers en zangeressen vertolken ieder één karakter, waarbij Jeff Scott Soto, zanger bij onder andere Journey en Yngwie Malmsteen, de bekendste is. Hij heeft dan ook de taak om de mensheid van een stem te voorzien. Dit ietwat pretentieuze concept mondt niettemin uit in sterke muziek.
Zo leidt een sfeervolle intro de luisteraar op smaakvolle wijze naar een aanstekelijk openingsnummer. Newborns laat vervolgens zien wat je van dit album mag verwachten: pakkende symfometal die zich als snoepgoed laat verorberen. De wisselwerking tussen de verschillende zangers en zangeressen zorgt voor een spannend reliëf. Ook de gitarist levert tof werk af. De wervelende snaarmelodieën liggen in elk geval goed in het gehoor. Tel daar het duwende, orgelachtige toetsenspel bij op en je hebt een zeer overtuigend nummer te pakken. Op From The Beginning To The End bevestigt de band bovendien dat deze combinatie, tussen puntige composities en afwisselende zangpartijen, kippenvel opwekt. Door de gitaararpeggio’s begint deze compositie meeslepend. De strijkers zorgen vervolgens voor een zweverige bijklank die goed past bij de hemelse zang van Silje Wergeland. Dit nummer is kortom waarlijk een adrenalinerit. Het hoogtepunt van dit album zelfs!
Desalniettemin slaat de band soms ook de plank mis. Man And Future klinkt bijvoorbeeld te cartoonesk. De combinatie van operazang en grunts voelt overdreven aan, ofschoon de sopraanzang van Catherine Trottmann an sich wel mooi is. Het album mist daarnaast variatie. Zo ontbreekt een mooi, slepend nummer als A God Is Dead op “The Great Lie”. Dit wreekt zich op het einde van de plaat. Hoewel afsluiter Fallen World prima klinkt, voelt de compositie door het gebrek aan contrast te sober aan, waardoor het album eigenlijk met een sisser afloopt.
Toch is dit voornamelijk een vermakelijke plaat. De band is op zijn best als ze orkestrale, symfonische metal combineren met aanstekelijke welhaast popachtige melodieën. De overwegend overtuigende, gevarieerde zangpartijen verheffen dit album boven het spreekwoordelijke maaiveld, maar door het gebrek aan variatie is deze plaat geen meesterwerk. Liefhebbers van orkestrale metal kunnen niettemin met een goed gevoel “Darkening Light” aanschaffen.
Luke Peerdeman