Melting ClockAlbum

Het Italiaanse Melting Clock levert met “Destinazioni” zijn debuutschijf af. Toch is deze band niet nieuw, want Melting Clock bestaat al sinds 2001. De band is vooral opgericht ‘voor eigen plezier en muzikale groei’ en er werden voorheen uitsluitend nummers van andere bands gespeeld. Een voormalig coverband dus. De interesse ging destijds, volgens eigen zeggen, met name uit naar composities van bands als Porcupine Tree, Riverside, Ayreon en Opeth, maar ook naar de ‘klassieken’ zoals Pink Floyd, Genesis en PFM.

Het album “Destinazioni”, met zonder uitzondering composities van eigen hand, duurt totaal ongeveer één uur en bestaat uit negen stukken muziek. Het thema van het album is ‘reizen.’ Luisereraars die het Italiaans niet machtig zijn zal dat waarschijnlijk totaal ontgaan, want op dit album wordt alleen in die taal gezongen. De muziek op het album doet denken aan bijvoorbeeld Landmarq en Janison Edge, maar ook elementen van het werk van Pendragon en Camel zijn hoorbaar. Ook doet de muziek mij regelmatig denken aan het latere werk van Renaissance en aan het net als Melting Clock uit Italie afkomstige Tale Cue. Dat laatst komt vooral door de rol die is toebedeeld aan de akoestische gitaar en door de meer dan prima bijdragen van zangeres Emanuela Vedena in de Italiaanse taal. Bij elkaar bedient Melting Clock zich op dit debuut dus van een rijk gevarieerd palet.

“Destinazioni” begint meteen met één van de hoogtepunten van album: Caleidoscopio. Dit meer dan acht minuten tellende nummer is heerlijk melodieus en gevarieerd. Thema’s wisselen elkaar af en er zijn tempowisselingen te over. De toetsen en gitaren klinken lekker en de gekozen geluiden van het toetsenarsenaal bevallen mij erg goed: zeer smaakvol! De piano is prominent aanwezig en het nummer is ook voorzien van een fijne orgelsolo. Al met al een zeer boeiend nummer.
Banalmente begint met mooi pianospel, akoestische gitaar en de boeiende stem van zangeres Emanuela Vedena. Ook Sandro Amadei zingt op dit nummer mee wat bij de samenzang prima werkt, maar zijn solopartijen bevallen mij eerlijk gezegd een stuk minder. Het soms enigszins afgeknepen geluid van de leadgitaarpartijen doet in de verte aan Steve Hacket denken.
Dan volgt het melancholische Vetro. Dit nummer is voorzien van bijzonder fijne, zowel akoestische als elektrische, gitaarpartijen en een mooie afwisseling in de zangpartijen van Vedena. Het vloeiende spel van basgitarist Alessandro Bosca is hier een positieve vermelding waard. Een nummer boordevol variatie!
Het lied Strade Affolate is voorzien van zeer fraai akoestisch gitaarwerk en mooie gepassioneerde zang. Het heeft een lekkere opbouw en een herkenbare melodie.
Het korte en iets pittigere L’Ochio Dello Sciacallo is voorzien van zang van zowel Vedena als Amadei. Hoewel niet echt slecht is dit ook zeker niet het beste nummer van het album.
Antares begint met weemoedig gitaargetokkel bijgestaan door een vloeiende basgitaarpartij. Soms is de zang van Vedena een tikje opera-achtig en dat klinkt best lekker. Een prachtstuk muziek waarop alle muzikanten excelleren. Mooi!
En dan misschien wel het allermooiste stuk muziek van “Destinazioni”: Sono Luce. Bijna helemaal instrumentaal dit keer. Geniet van dat heerlijke toetsenwerk! En ook de ritmesectie is hier top. Aan het einde van dit nummer wordt de luisteraar ook nog eens getrakteerd op een bijzonder fraaie gitaarsolo. De stem van Vedena, begeleid door piano en het geluid van de zee en meeuwen, leidt de luisteraar naar het einde van dit nummer.
Het korte, en zo goed als instrumentale, Quello Che Rimane begint Floydiaans met duistere, aanzwellende, toetsengeluiden. Het nummer heeft een sfeervol vervolg met ook hier weer zeer prettig akoestisch gitaarspel en interessante baslijnen.
En dan het bijna vijftien minuten durende titelstuk, Destinazioni. Dit nummer begint met heftiger gitaarwerk dan elders op deze plaat. De kwaliteit van de muziek is hier ook weer hoog en er zijn ook hier weer veel sfeer- en tempowisselingen. De zang is wederom prima, maar er is vooral ruimte voor de (andere) instrumenten. Alle eerder genoemde referenties komen nog eens langs en daarbij doet de muziek mij af en toe ook nog denken aan Twelfth Night. Een waardige afsluiter.

Een prima debuut! Ik ben onder de indruk van de composities. Er is misschien wat weinig originaliteit maar dit feest der herkenning (overigens zonder brutaal kopieerwerk) is bijzonder genietbaar. Dat deze band al wat langer bestaat zal zeker hebben bijgedragen aan de kwaliteit van zowel de composities als het spel. Het sfeervolle gebruik van vooral akoestische gitaar en toetsen, en het lekkere basspel vind ik het vermelden waard. En Amelia Vedena natuurlijk. Zij heeft een erg mooie stem en voorziet de nummers van heerlijk gevarieerde, boeiende zang. Je moet je natuurlijk wel over het Italiaans heen kunnen zetten, maar voor mij is dat geen probleem. Het enige minpunt van deze plaat vind ik de zang van Sandro Amadei. Met zo’n dijk van een zangeres aan boord snap ik niet dat er soms voor de toevoeging van zijn vocalen is gekozen. Maar dit minpuntje is voor mij geen reden om “Destinazioni” niet aan iedere symfomaan aan te bevelen!