Merchants ViceAlbum

 Amber is een kleur, een edelsteen en de naam van mijn dochter. Ik ga er maar vanuit dat deze Engelse band het nieuwe album niet naar haar vernoemd hebben en ook niet naar de kleur. Aangezien er een steen op de (foeilelijke) hoes staat, zullen ze wel een edelsteen bedoelen. Misschien hebben de heren het wat hoog in de bol zitten en zijn ze van mening dat deze cd een ware edelsteen is, een neo edelsteen om precies te zijn. Ik ben bang dat ik ze dan uit die waan moet halen, want een edelsteen is het zeker niet wat ze hier afleveren. Als ik dan toch moet vergelijken dan hebben we het hier over een kalksteen, je weet wel, die zo makkelijk afbrokkelen.

Muzikaal gezien hebben deze gasten het best goed voor elkaar. Vooral gitarist Nick Martin speelt sterke soli en ook toetsenist Mark English verstaat zijn instrument uitstekend. De drums zijn in orde, maar veel te diep in de productie weggestopt en dat is jammer. Maar wat dit album zo ontzettend jammer maakt is de zang van Les Wardle. Allereerst zit die zang weer te veel vooraan in de mix waardoor hij dominanter klinkt dan zou moeten. Daarbij heeft hij een enorm saaie stem, waar geen greintje gevoel in ligt. Hij zingt niet vals, maar toch had Les best wat les mogen krijgen. Vooral wanneer hij theatraal probeert over te komen of wanneer hij een toon heel lang probeert vast te houden weet ik niet waar ik het moet zoeken. Helaas wordt er op dit album ook nog eens heel veel gezongen, dus echt veel rust wordt me niet gegund.

Zoals eerder gezegd is het muzikaal allemaal best in orde. In het afsluitende All Our Lives is mooi basspel te horen en geven de toetsen het nummer zo’n typisch neo randje. Ook het gitaarwerk is hier lekker en dan met name de soli. Soms doet de muziek van Merchants Vice wel wat op het oude Pallas denken en ook het oude Marillion duikt nog wel eens op, alleen wordt dat niveau nergens echt bereikt.

Reason To Change opent lekker met zwaar basspel en een licht dreigend toetsenthema. De zang in het begin is ook nog wel te verteren, maar in het refrein kostte het me toch moeite niet snel een nummer door te skippen. Helaas zijn de melodieën en thema’s vaak ronduit saai en dat nekt dit album. Toch kunnen ze het wel want tegen het einde van Intoxicated pakt de band verrassend uit met bijzonder sterk spel, met een hoofdrol voor bassist Paul Brown en een heerlijke gitaarsolo. Zonde dat er dan opeens een fade-out komt en het nummer je met een lichte kater achterlaat.

“Amber” heeft te weinig in zich om te kunnen overtuigen. De band zou meer aandacht aan de melodieën moeten besteden en een beetje meer lef en durf gaan tonen. Maar eerst moeten ze audities organiseren voor een nieuwe zanger(es). Als er aan deze voorwaarden wordt voldaan zou er best iets gaafs uit kunnen komen. Ik denk dat ik deze cd maar aan Amber geef.

Maarten Goossensen