Hemmingson, MeritAlbum

Wij hebben Orgel Joke, maar Zweden heeft Merit Hemmingson.

Wie is Merit Hemmingson, vraag jij je als lezer af? De dame in kwestie (geboren op 30 augustus 1940) is wereldberoemd in Zweden en ver daarbuiten. Naast dat ze zingt is ze vooral toetsenist (haar favorieten zijn de Hammond B3, M3 en het pijporgel). Als jazzmuzikant heeft ze vanaf eind jaren 60 een enorme staat van dienst opgebouwd met een lange rij albums. In samenwerking met Roine Stolt (The Flower Kings, Transatlantic, Kaipa, Kaipa Da Capo) brengt zij met “Mother Earth Forever” een album uit dat progressieve rock ademt met invloeden van The Flower Kings. Hoe kan het anders, wanneer je Stolt in de arm neemt?

De eerste beginselen van dit album dateren van 1993 en het eerste contact met Stolt zelfs van 1990. Stolt, zelf een groot fan van Hemmingson, ontving naar eigen zeggen een belletje van Hemmingson (mailen was toen nog niet zo gebruikelijk). Of hij genegen was om een album van haar te produceren. Ze gingen rap aan de slag met spelen en het componeren van nummers. Nadat The Flower Kings rond 1994 van start ging en snel aan populariteit won, en ook Transatlantic op het pad van Stolt kwam, verdween het album onafgemaakt op de plank. Daar werd het begin 2024 vanaf gehaald om het met de inmiddels 83-jarige Hemmingson af te ronden.

De samenwerking met Stolt zorgt ervoor dat de twaalf nummers op dit album regelmatig doen denken aan de beginperiode van The Flower Kings. In plaats van Tomas Bodin trekt Hemmingson, die ook kleine bijdragen leverde aan albums van Kaipa Da Capo, vooral op pijporgel en Hammond M3 (een klassieker) stevig van leer. Gezongen wordt er niet, de spaarzame vocale bijdragen zijn woordloze zang. Zeg maar de stem als instrument.

Vleugjes The Flower Kings zijn gelijk waarneembaar in de opener Vigorous Mind, met pijporgel en doedelzak, die het geheel een folky twist geeft. Dreams Of The Universe doet eveneens aan de vroege The Flower Kings denken. Niet vreemd wanneer je bedenkt dat de meeste nummers in die periode zijn gecomponeerd. Je hoort saxofoon en woordloze zang van Hemmingson, die hier de Hammond M3 gebruikt. Het geheel klinkt licht jazzy, soms zwoel.

Power From The North kent ritmisch drumwerk en percussie door Hasse Bruniusson, waar Hemmingson moeiteloos in meegaat met haar Hammond M3. Stolt is aanwezig met lekker gitaarspel in de van hem bekende stijl. Op Shadows In The Far Distance pakt Hemmingson de regie met pijporgel, grand piano, synthesizers en enkele vocale hoogstandjes. Stolt acteert met een vlijmscherpe gitaarsolo. Met ruim vijf minuten is People Of The Four Winds het langste nummer. Hier wordt de stem nadrukkelijker ingezet als instrument, naast elektronische effecten en percussie door Bruniusson. We horen ook de sinka, een middeleeuws blaasinstrument dat het midden houdt tussen een blokfluit en trompet. Ocean Of Organs doet de titel eer aan met een overweldigende zee aan klavieren in retro Flower Kings-sfeer.

Zomers met een Caribisch tintje is South Pacific Paradise, dat wordt versterkt met kalimba, een van oorsprong Afrikaans instrument. Het speelveld waarop Merit Hemmingson beroemd geworden is, hoor je op Brighter Future. Hammond, Rhodes piano, grand piano, het komt allemaal voorbij in een vrolijk, swingend en old school geheel. Het album van vijftig minuten wordt stijlvol afgesloten met Hymn From The Mountains, waar Hemmingson en Stolt nog een keer alles uit de kast halen.

Ik zag dit album aanvankelijk als een leuke grap. Na talloze luisterbeurten ben ik volledig om. “Mother Earth Forever” kan met gemak concurreren met talloze progalbums die wij hier bespreken. Mocht Roine Stolt verlegen zitten om een toetsenist, dan kan hij deze dame van respectabele leeftijd invliegen.