MessengerAlbum

De Britse band Messenger verraste menig muziekliefhebber in 2014 met zijn debuut “Illusory Blues”, een ware groeidiamant. Het album bevat een unieke mix van folk, melodie, psychedelica, heavy en prog, in die volgorde. Het leverde de band een plek in de Cruise To The Edge line-up van 2015 op en een deal met InsideOut Music in 2016. Het resultaat van die deal ligt nu op de weegschaal.

Een “Threnody” is een klaagzang en deze betekenis, deels ingegeven door de recente aanslagen in Parijs, leggen een melancholisch, enigszins zwaar deken over het hele album. Bij de eerste beluistering valt meteen op dat het aandeel folk tot een minimum is gereduceerd. Het bandgeluid is aanzienlijk steviger geworden en dat doet enige afbreuk aan de unieke mix van het debuutalbum. Gelukkig hebben de heren het hoog melodische gehalte van hun muziek overeind gehouden waardoor er, in combinatie met de psychedelica, heavy invloeden en de emotionele lading van veel nummers toch erg veel valt te genieten.

De band creëert een mooi vintage organisch totaalgeluid met heerlijk stuwende drums waarin geen enkel instrument door middel van lange solo’s de alleenheerschappij voor zich opeist. Ook de toetsen spelen voor prog-begrippen een ondergeschikte rol. Alles staat in dienst van de sfeer en vooral het emotionele karakter van de muziek. Het opbouwen van de spanning in een nummer, en net zo gemakkelijk weer afbouwen, wordt hier niet zelden tot grote kunst verheven.
De goede lezer zal inmiddels wel hebben begrepen dat de parallellen met het vroege Pink Floyd van Syd Barrett hier voor het oprapen liggen. Pareidolia is wel het meest treffende voorbeeld hiervan.
Met een stevige pot heavy rock in de geest van Uriah Heep, compleet met Hammond en tweestemmige zang, kan de band in het onheilspellende Oracles Of War echter ook uitstekend uit de voeten.
Daarnaast zijn er ook de nodige verwijzingen naar de bluesrock uit begin jaren zeventig. In het prijsnummer Celestial Spheres smelten al deze invloeden samen tot een energiek, maar ook gevarieerd  geheel.
Een andere parel is Nocturne dat opent zoals de titel zou doen vermoeden, vervolgens ongemerkt aanzwelt tot een heftig gedreven klaagzang met een schitterende melodie. Uiteindelijk mondt deze Nocturne uit in een luchtig walsje met een heerlijke gitaarmelodie. De epiloog van dit nummer wordt gevormd door een onheilspellend gitaar ‘outtro’ met veel reverb.
De laatste track, Crown Of Ashes, doet met zijn prominente akoestische gitaar misschien nog wel het meest aan het materiaal van het debuutalbum denken.

Voor wie erg gecharmeerd was van het folky karakter van “Illusory Blues” zal dit album even wennen zijn. Het is een stuk zwaarder aangezet dan zijn voorganger. Dat geeft tevens aan dat de band zich verder ontwikkelt en op dit album nieuwe bronnen aanboort met nog diepere lagen.
Hun Threnody is geen licht verteerbare muziek, maar als je je er voor openstelt weet het je te ontroeren in al zijn puurheid.

Math Lemmen