MetamorphosisAlbum

Een kleine 20 jaar geleden maakte we voor het eerst kennis met de Zwitserse multi-instrumentalist Jean-Pierre Schenk. Zijn eerste album was niet zo best, maar daarna toonde Schenk een begenadigd muzikant te zijn die zijn inspiratie haalde uit het latere werk van Pink Floyd. De vier albums die na het debuut het licht zagen, bliezen je niet meteen van je sokken, maar hielden je zeker wel bij de les. Wij noemde hem vaak “de Like Wendy van Zwitserland” en dat is nog altijd een omschrijving die klopt.

Zijn nieuwe loot komt uit op het Duitse Progressive Promotion Records en heeft de interessante titel “I’m Not A Hero” gekregen. Er wordt nergens uitgelegd of we met een overall thema te maken hebben. Wel geeft Schenk aan met dit album terug te willen gaan naar de roots van Metamorphosis en dat de Pink Floyd invloeden minder aanwezig zullen zijn. Ook presenteert Schenk zijn kindje nu echt als een band. Hij wordt bijgestaan door Olivier Guenat (gitaar & basgitaar) en drummer Alain Widmer.

Bij de eerste klanken van Dark World is mijn interesse direct gewekt. Een beat, ondersteunt door electronische geluiden, legt de basis waarop een snijdende gitaarsolo wordt ingzet. Dat is nog eens een begin. De stem van Schenk doet soms wat aan die van Frank Bornemann (Eloy) denken. Een tikje scherp, met een accent, maar wel goed passend bij de muziek. Het gitaarwerk van Olivier Guenat is hier meer dan prima. De laatste minuten zijn instrumentaal met sterke futuristische toetsenmuren, het zorgt dat de spanning nergens wegsijpelt.

Ook het titelnummer is sterk. De zang ligt best vooraan in de mix. In de regel zorgt dit voor een goed passend claustrofobisch geluid, maar gaat naar mate het album vordert ook wat tegenstaan. Het is dan te fel, te veel recht in je gezicht. De ondersteunende toetsen zorgen voor dreiging en maken dat het nummer wat onder je huid gaat zitten.

De neo-prog invloeden zijn nergens ver weg. Het toetsenspel in Little Stars Desintegrate en Leftovers zal liefhebbers van IQ, Clepsydra en Arena wel bekoren, net als het instrumentale When Life Starts Again dat alle karakteristieken van een typische neo-prog song in zich heeft. Toch duurt het album voor mij net te lang. Er had best wat meer onderscheiding tussen de nummers onderling mogen zitten, die uiteindelijk best veel op elkaar lijken. Het dreigende karakter is aan het begin heel tof, maar verliest na een minuut of 40 wel zijn glans. En toch, als je dit album afzet tegen de rest van zijn ouvre dan behoort deze zeker wel tot de sterkste van het stel.