MethexisAlbum

De Griekse gitarist/multi-instrumentalist Nikitas Kissonas levert met zijn project Methexis z’n derde soloalbum af, “Topos” genaamd. Het is een geheel instrumentaal werkstuk van veertig minuten dat onderverdeeld is in slechts twee nummers. Echter, het album is via de bandcamp pagina ook te downloaden in verschillende subtracks. Daar gaan we maar even niet op in. Mijn voorkeur ligt duidelijk bij de epische structuur van het album.

Muzikaal is er op “Topos” een niet alledaagse combinatie te horen van jaren ‘70 progressieve rock, moderne muziek en filmische klanken. Ook zijn er snippertjes metal en jazzrock in het geheel te horen. Het is behoorlijk eigenzinnig allemaal. Je zou het avant gardistisch kunnen noemen, maar dat is het niet. Je zou het “Atom Heart Mother”-achtig kunnen noemen maar dat is het ook niet. De moderne muziek van Frank Zappa dan of de soundtracks van de Italiaanse filmcomponist Stelvio Cipriani? Nee dat ook niet en toch komen bij beluistering van het album deze namen naar boven evenals die van King Crimson. Eén ding is duidelijk: Methexis is Methexis, een project dat geleid wordt door een geniaal muzikant.

Kissonas is trouwens lang geen onbekende in progkringen. Hij voorziet als fulltime bandlid de eerste twee Verbal Delirium-albums van fantastisch gitaarwerk en op het briljante “The Imprisoned Words Of Fear” speelt hij als gastmuzikant in drie nummers mee plus dat hij de orkestrale arrangementen van één nummer verzorgt. Dat zijn Verbal Delirium-hart nog steeds zo hard klopt blijkt wel uit het feit dat hij ze op het podium nog regelmatig van dienst is. Vergis je echter niet. Bij Methexis draait het meer om experimentele muziek. Daarnaast is Methexis niet onopgemerkt gebleven voor onze scouts aangezien “Suiciety”, het tweede album van het project, een recensie heeft gekregen van onze ex-collega Govert Krul.

Laten we de twee nummers, met als titels Topos 1 en Topos 2, eens onder de loep nemen om aan de hand daarvan te bekijken hoe het project is samengesteld.
Na een korte aanloop hakt Kissonas er direct flink in met een paar dwingende metalriffs. Hij speelt ook basgitaar en beslist niet onverdienstelijk toetsen, terwijl het drumwerk van Theodore Christodoulou hem op de hielen zit. Gaandeweg het nummer blazen trompet en fluit het tot bedaren en je voelt constant een raar perspectief. Zo is de trompet van Konstantinos Kefalas triomfantelijk en melancholisch tegelijk en laten de fluitpartijen van Nicolas Nikolopoulos (Verbal Delirium) hun licht in het geheel schijnen, maar het is er niet donker. Kissonas is een meester in het creëren van dergelijke suggestie. Af en toe laat hij de muziek aanzwellen of gooit er een lekker Moogthema tegenaan. Uiteindelijk is daar de finale van Topos 1, een veel te korte Hackett-achtige gitaarsolo.

In Topos 2 krijgt Kissonas assistentie van Panagiotis Krabis op vleugel en ook laat de bedenker van dit alles z’n handjes wapperen op diverse tokkelinstrumenten zoals dat mooi naar voren komt in het klassieke gitaarspel van de intro van het stuk. In het verloop van het nummer zijn het trompet en fluit die meehelpen sfeer te scheppen. Het is weer een fraai nummer met aan het eind een lekker potje uit je dak gaan.

Nikitas Kissonas heeft met “Topos” een bijzonder album afgeleverd. Zoals dit hoor je ze niet vaak en je mag er gerust een paar keer voor gaan zitten. Zeker weten dat de schoonheid ervan zich dan aan je openbaart.

Dick v/d Heijde