MetusAlbum

Metus is een Poolse band rond zanger Marek Juza. De muziek vindt de meeste liefhebbers in de gothic en Christelijke muziek hoek. Juza is voor gothic geboren: zijn donkere, lage stem en zijn sombere voordracht, het zal in geen ander genre zo goed tot zijn recht komen. Metus doet mij het meest denken aan een aangeharkte versie van Swans, een wat ruigere Dead Can Dance zonder vrouwen en Saviour Machine. Buiten het genre kun je ook denken aan Scott Walker, de even geniale als gestoorde bard van The Walker Brothers.

“Out Of Time” is een ode aan de vrouw van Juza, die hij bezingt met een kinderlijke tederheid die haaks staat op de wat zwartgallige muziek. Die muziek is overigens prachtig: mooie cello, akoestische gitaren, piano, omfloerste drums en zware strings, vooral liefhebbers van Dead Can Dance zullen zich hier helemaal thuis voelen.

Daar komt bij dat het album er beeldschoon uitziet. Jura ontwierp zelf de verpakking en dat is een plaatje. Ook opnametechnisch is dit een hoogstaand album, dat zowel op mijn pc speakertjes als op de dure installatie overeind blijft.

Niks te zaniken? Dan ken je mij nog niet! “Out Of Time” bestaat heel gul uit twee cd’s, de tweede bevat dezelfde muziek, maar dan in het Pools gezongen. Die moeite had Jura zich kunnen besparen, want ook van de Engelstalige versie is amper een woord te verstaan. Misschien ligt dat aan de lage bariton en het zwoele gefluister van de zanger, wiens gevoelsleven zich in dezelfde frequenties afspeelt als het basgeluid, zodat hij vaak in de donkerte en de galm verdwijnt. Misschien ligt het ook aan Juza’s beheersing van het Engels. Of hij was ape-lazerus toen hij het inzong, want zo klinkt het.

Afgaande op de tekst van het titelnummer, die integraal op de hoes staat afgedrukt, missen we er overigens niet veel aan. Jura is oud en blij dat zijn vrouw hem trouw gebleven is, dat is zo’n beetje de strekking. Fijns.

Ook moet me van het hart dat – ook al duurt de plaat net drie kwartier – de verveling na een paar stukken begint toe te slaan. Weer dat donkere, licht valse gecroon, weer die cello, weer dat lage tempo. Ik begrijp goed dat gothic zich slecht leent voor een peppy liedje, maar wat meer afwisseling had deze luisteraar in elk geval goed gedaan.

Blijft overeind dat Juza een mooie plaat gemaakt heeft, in zijn somberte toegankelijk, een lekkere zwelgplaat voor de donkere dagen. Misschien is dat wel mijn grootste bezwaar: het is veel te mooi weer voor deze naargeestige schoonheid. Van de winter nog eens proberen?

Erik Groeneweg