MetusAlbum

Ik heb collega Erik Groeneweg hoog zitten.

Behoorlijk hoog zelfs, wat betreft het schrijven van recensies op aantrekkelijke, humoristische manier. Met daarbij veel verstand van muziek. Dan ben je in mijn ogen een goede recensent. En toch… zo nu en dan is het goed om die vrolijke vent eens wat tegengas te geven.

Als je het album In Memory Of My Lost Dreams niet kent en je leest de recensie van Erik, dan zakt je broek tot aan je enkels van het lachen. Dan stik je s ‘morgens liever tijdens je bordje Brinta, dan dat je dit album moet luisteren. Of dan neem je naast je Telegraaf-abonnement ook nog een abonnement op de Story en Privé. Ook over Out Of Time was Erik niet echt te spreken, maar daar was meer ruimte voor  lovende woorden over de muziek. Op basis van de cd die nu voor mij ligt zou ik zeggen; Erik, stuur mijn cd’s maar naar mij Erik!

Laat ik beginnen met de mastermind achter dit project; Marek Juza. En dan vooral zijn vocale inbreng. Voor dat ik mij verdiept had in Metus (ik kende het alleen van naam) en de recensies van Erik, had ik het volgende al over de zang opgeschreven.
“De zang van Juza is op zijn minst opmerkelijk. Op sommige momenten zelfs lachwekkend te noemen, want hij presteert het namelijk op extreem lage tonatie zingen, en daarbij te klinken of hij nog maar net wakker is. Een beetje geeuwend, slaperig, of zelfs lallend. Je kunt daar volkomen op afknappen, maar in mijn geval belandt het op de goede kant van het kwartje. En in zekere zin is het nog wel kunstig ook, want zijn normale zangstem is heel aardig aan te horen, je moet ook daar alleen van houden”.
Toen ik daarna de bewuste recensies van Erik las, plaste ik bijna in mijn broek van het lachen. Dus tot hier aan toe kunnen Erik en ik elkaar de hand schudden. Belangrijk is ook het volgende, waar wij in ons Progwereld sjabloon altijd eerst melding maken van de belangrijkste vormgever van een band, heb ik dat nu gewijzigd in een totale band. Want Marek Juza kan wel denken dat hij de vormgever is van deze cd, maar maak dat de kat wijs! Want zonder Juza is de band niets, maar de band wordt ook wel degelijk aangevuld door Juza, waardoor een op zijn minst een aparte maar ook mooie cohesie wordt gevormd. En dat is een punt, waar Erik en ik van elkaar verschillen in onze mening over de muziek van Metus.

Dit album is namelijk het samenspel van prachtige muziek en vreemde zang. Het kan zijn dat dit album goed valt omdat het ten tijde van dit schrijven hartje januari is, en er een dik pak sneeuw ligt, maar ik ben onder de indruk! Met relatief eenvoudige melodieën en akkoorden weet de band een fascinerende spanningsboog op te bouwen die af en toe doet denken aan Antimatter en Dead Can Dance. Ook de genoemde vergelijking met Saviour Machine begrijp ik goed, hoewel die band mij nooit heeft gegrepen en daarom ken ik te weinig van die band. Nog een overeenkomst met die laatste band, Juza schrijft zijn teksten met de nodige eerbied voor onze lieve heer en zijn nakomelingen. Normaal gesproken ben ik daar zo allergisch voor dat ik een dermatoloog moet raadplegen, maar nu kan het mij totaal niet storen. Hij schrijft gedoseerd vroom, zonder echt te overdrijven. De band maakt fantastische liedjes zoals Crossroads, Stars en Trust In This. De cello-overgang tussen de twee eerstgenoemde titels is zo adembenemend mooi dat ik deze songs tot in den treure heb beluisterd en nog krijg ik er geen genoeg van. Akoestische gitaarpassages worden afgewisseld met serene cellostrijkjes en fijne accordeonriedels. En nogmaals: eenvoudige melodieën zonder poespas. Daar zit waarschijnlijk dan ook net de kracht die deze cd  in donkere dagen een belevenis maakt. Hoewel je dat ook weer niet te zwaar moet opvatten, want Someday klinkt muzikaal echt wel hoopgevend. Recenseer-technisch kan ik daar wel weer kritiek op kwijt qua zang van Juza. Laat ik vooral niet For You vergeten te vermelden, want ook dat is een prachtige song met dito elektrische gitaarsolo!

Hoe je het ook went of keert, Metus en de zijnen maken muziek die je in principe niet vrolijk maakt. Op Crossroads en Stars na klinken veel songs weinig hoopvol. Maar dat is ook helemaal niet erg. Daarnaast kun je ontzettend veel kritiek hebben op de zang van Juza. Soms kolderiek, soms emotioneel, soms technisch ronduit slecht, maar op zijn minst opmerkelijk en wellicht passend bij de muziek. Pak dit album als je wil zwelgen in een depressie of een hoge graad van melancholie wilt bereiken. Dan is deze cd zeker niet verkeerd. Tot slot, ik durf het Erik bijna niet te adviseren: probeer het nog eens!

Ruard Veltmaat
Bestel deze cd rechtstreeks bij Discorder