Ernst, MichaelAlbum

Every Dream Will Have It’s Day, het laatste nummer van deze cd, heeft zo’n opgetogen EO-jongerendag-sfeertje dat me absoluut niet bevalt. Er is wel meer aan dit product dat me tegen de borst stuit. Zo is het geluid waarin de jaren ’80-pop van dit album hangt spekglad en zeer commercieel van aard. Tevens zijn de melodielijnen van de ballades kleffer dan klef en van het niveau “Mag-ik-even-een-teiltje?’. Er zijn maar liefst vier van deze tranentrekkers aanwezig. Een aantal nummers heeft een schlemielige soort nepstijl waar ik niet op zit te wachten. Ik heb het dan over disco, funk en reggae. Gegarandeerd dat People Shall Be Free met zijn pseudo-reggae een dikke nummer 1-hit wordt… in de Frambozen Top 10. Over de afwezigheid van solo’s zal ik maar zwijgen en over het tot in den treuren toe uitgemolken thema van het zwaard al helemaal. Toch heeft deze cd ook z’n positieve kanten die voor sommige lezers van deze site het vermelden waard zijn.

Een blik op de afbeelding van het hoesje maakt duidelijk dat Alan Parsons en Chris Thompson hier te gast zijn. Geen kleine namen nietwaar? Iets waar de bedenker van dit alles, de onbekende Oostenrijker Michael Ernst best trots op kan zijn. Alan Parsons draait zijn hand niet om voor de vele strijkers- en blazersarrangementen die in de muziek voorkomen. Soms waan je je op één van zijn albums, zoals in On The Run, dat niet had misstaan op ” Turn Of A Friendly Card”. Aan de ene kant is het een prachtig nummer aan de andere kant is het zo’n mierzoete kwijlenballenballade. Het is het dubbele van deze cd. Dat is overduidelijk een probleem voor mij in de zes nummers die Chris Thompson zingt.

Want wat is hij toch een klasse-zanger. Chris Thompson, is uiteraard bekend van de Manfred Mann’s Earth Band, maar ook vanwege zijn zang bij Jeff Wayne en bij Don Airy op het fantastische ”K2”-album. Persoonlijk is hij mijn meest favoriete rockzanger aller tijden en ik moet zeggen dat hij op “Excalibur” weer erg sterk bezig is. Het is alleen jammer dat hij z’n kunnen moet etaleren in een zeiknummer als Goodbye. Hij had van mij heel de cd vol mogen zingen. Desalniettemin is Ernst ook geen verkeerde zanger. Hij klinkt als een goedzingende Nick Barrett (Pendragon). Wel heeft hij een te zoetgevooisde stem die me tegenstaat. Dieptepunt is het gribuskoortje in het refrein van Dreams Can Come True. ‘Oehoe’, jakkes! Ook is Alan Parsons vocaal hier en daar te horen en in Magic zit een uitstekende zangeres. Kwalitatief staat de zang op “Excalibur” dus als een huis.

Dat geldt ook voor de productie. Michael Ernst is meer dan tien jaar met “Excalibur” bezig geweest en in die tijd heeft een aantal producers en arrangeurs hem de helpende hand geboden. Uiteindelijk heeft producer Jonny Bertl twee jaar lang aan het eindresultaat gewerkt. Dat kan echter niet verbloemen dat de nummers gewoon niet goed zijn, al sleutelde hij er 100 jaar aan.

Kijk, ik heb de wijsheid natuurlijk ook niet in pacht en kan me voorstellen als je de jaren ’80-pop van o.a. Mister Mister, Paul Young, Mike And The Mechanics en The Alan Parsons Project weet te waarderen, dat je dan eventueel “Excalibur” wel aardig kan vinden. Ik weet zeker dat wanneer je deze groepen al helemaal niks vindt, dat je dan beter met een grote boog om dit schijfje heen kunt gaan.

Dick van der Heijde